Onverwachts zitten we hier aan de ontbijttafel. Een vrij luxe hotel, dichtbij het vliegveld van Medellin, Colombia. Vanwege visumproblemen moesten we Ecuador verlaten om op een toeristenvisum het land weer binnen te gaan. Toen we echter aan boord van ons vliegtuig wilden stappen, bleek de president van Ecuador zijn regels aangescherpt te hebben. Iedere reiziger moest door middel van een PCR-test aantonen niet besmet te zijn. Het was ons ontgaan. En dus werd ons de toegang ontzegd. Daar stonden we dan, manlief en vier kinderen in de leeftijd van één, acht, tien en elf jaar. En ik, met mijn twintig weken zwangere buik. Naast dat het een financiële strop was, werd ons ook nog verteld pas minimaal zesendertig uur later te kunnen reizen. De resultaten zouden niet eerder bekend zijn. Nadat we onze PCR test hadden afgenomen, namen we een taxi naar het dichtstbijzijnde hotel. En daarom, in deze vroege morgenstond niet de soberheid van thuis, maar een heus ontbijtbuffet.

Dichtbij onze tafel zit een jong stel. Zowel man en vrouw hebben hun dreadlocks in een knot bovenop het hoofd gebonden. Oudste zoon zegt: “Ik vind dat haar van die mensen daar echt lelijk”. Ik kijk hem wat bezeerd aan en vraag: “Heeft iemand aan jou gevraagd wat je ervan vindt?” Hij schudt zijn hoofd. “Geef dan ook geen oordeel. Hoe zou jij het vinden als mensen zomaar iets over je zeggen?”

Vogelnestje

Ik kijk hem even peinzend aan. Zou hij het volgende met zijn tien jaar al kunnen begrijpen? Ik waag een poging. “Wat ik nu ga zeggen is best een beetje moeilijk. Maar misschien begrijp je het wel. Weet je, dat vogels boven je hoofd vliegen kun je niet tegen houden. Dat gebeurt. Maar je kunt wel voorkomen dat ze er een nestje op bouwen. Begrijp je dit?” Aan zijn ogen zie ik dat dit voorbeeld te abstract is. Voordat ik mijn mond open kan doen om het verder uit te leggen zegt jongste zoon: “Ah, ik snap het al! Die vrouw daar heeft dus een nestje op haar hoofd laten bouwen!”

Het duurt even voordat mijn man en ik uitgelachen zijn. Wat een heerlijke toepassing. Maar de verwarde kindergezichten vragen toch om uitleg. Zo eenvoudig mogelijk proberen we ze uit te leggen dat er soms lelijke gedachten in je op kunnen komen. Dat is de vogel die boven je hoofd vliegt. Maar dat, zodra je die veroordelende opmerkingen uitspreekt, je het vogeltje de kans geeft om een nestje te bouwen. En dat dit zonde is.

Omdat niemand aan jou vraagt wat je van de ander vindt. Omdat de Heere ook niet wil dat we oordelen (Mattheus 7). Omdat de kans op roddelen zo groot wordt. Voorzichtig proberen we ze de spiegel voor te houden. Hoe zou jij het vinden als de mensen aan die tafel iets lelijks over jou zeggen? Hoe zou je je dan voelen? Om uiteindelijk op het punt uit te komen, waar het volgens ons omdraait: als je na je sterven voor de Heere staat, zal Hij niet aan je vragen wat wie dan ook gedaan heeft. De enige over wie je verantwoording af moet leggen, zul je zelf zijn.

Wijsheid

Ik geniet van deze gesprekken. Niet alles is gezegd tijdens dit ontbijt. Natuurlijk mogen onze kinderen hun mening hebben. Maar we willen ze ervoor bewaren dat ze kritische mensen worden die hun mening altijd klaar hebben. We willen ze leren om negatief oordeel alleen uit te spreken als er naar gevraagd wordt. Om vragen te stellen als je iets van de ander niet begrijpt. Omdat we met het kleine beetje zendingservaring die we nu hebben, weten dat rood niet altijd rood is. En één plus één niet altijd twee.

Het is soms zoeken naar woorden. Naar eenvoud. Naar wijsheid. Maar wat een heerlijke wetenschap dat we altijd terecht kunnen bij Degene Die zegt: Indien iemand van u wijsheid ontbreekt, dat hij ze van God begere, Die een iegelijk mildelijk geeft, en niet verwijt; en zij zal hem gegeven worden (Jakobus 1 vers 5).