Het is zondagmorgen. Ik stap als laatste de voordeur uit en ga richting de auto. We gaan op weg naar de kerk. Bij de auto blijkt een ware discussie aan de gang tussen de kinderen. Wie gaat waar zitten in de auto? Niemand blijkt achterin de auto te willen zitten. Harde woorden, luide stemmen op de rustige zondagmorgen. Wat mij betreft is het probleem snel opgelost. Helemaal geen discussie waard. Ik kruip wel achterin. Maar daar wordt een stokje voor gestoken door manlief. Dat gaat hem te ver. Mama gaat niet weggestopt op het kleinste plekje van de auto zitten. Ik zucht. ‘Maak er niet zo’n punt van’, zeggen mijn ogen, ‘ ik heb geen zin in gedoe, laat mij lekker achterin zitten’. Maar mijn man blijft stellig. ‘We zijn al laat, kom op’, verzucht ik. Maar dit gaat niet gebeuren. Vader is duidelijk. De kinderen mopperen, ik zwijg.
Je ziet het om je heen gebeuren. In het groot en in het klein. In de klas van een van je kinderen. In de vriendengroep van je zoon. Je leest het over een politieke partij in de krant. De regeringen van landen. De geschiedenis leert het ons. Of misschien wel een kerkelijke gemeente. De woorden van de Heere Jezus:
Ieder koninkrijk dat tegen zichzelf verdeeld is, wordt verwoest; en geen enkele stad of geen enkel huis dat tegen zichzelf verdeeld is, zal standhouden. We lezen het in Mattheüs 12:25
In Markus 3: 24 en 25 staat het zo:
En als een koninkrijk tegen zichzelf verdeeld is , kan het koninkrijk niet standhouden. En als een huis tegen zichzelf verdeeld is, kan het huis niet stand houden.
We begrijpen het beeld. We herkennen het misschien helaas wel van dichtbij. Het is zo duidelijk. Uit deze woorden van de Heere Jezus kunnen we veel wijsheid en raad ontvangen. Ook als het gaat over ons huwelijk.
Soms zijn er van die momenten. Ik had geen zin in gedoe die stille zondagochtend bij de auto. Als ik er beter over nadacht zou hebben, eerlijk, dan had ik mijn man gelijk moeten geven. Hij had een punt. Maar op dat moment wilde ik alleen maar opschieten en was ik het niet met ehem eens. Ik zei het niet, maar alles aan mijn houding was afwijzing. En de kinderen voelen dat natuurlijk wel aan. ‘Mama vindt het niet erg, pap. Kom nou, we zijn er zo’.
Strijd
Wist jij dat een van de meest gehoorde ‘klachten’ van mannen in hun huwelijk is, dat ze veel strijd ervaren met hun vrouw? Hoe vaak schiet jij in de verdediging als je feedback krijgt van je man? Er is altijd wel iets tegen in te brengen. Hoe vaak zucht je als hij je iets vraagt? Hoe vaak vertel jij hem dat hij het beter anders kan doen, op jouw manier? Of dat hij het beter niet kan doen, want… Of je zegt het misschien niet met zoveel woorden, maar je blik of je houding vertellen genoeg. Voor een man blijkt dit vaak als strijd te voelen. Misschien ben jij wel helemaal geen strijder. Dat kan. Misschien ervaart je man dit ook niet als strijd. Ook dat kan. Maar het is de moeite waard elkaar eens in de ogen te kijken en er op te bevragen.
Strijd. Dat is juist het tegenovergestelde als waar Paulus ons als vrouwen toe oproept in Efeze 5 vers 22 en Kolossenzen 3 vers 18. Ook Petrus doet dat in 1 Petrus 3. Gij vrouwen zijt uw eigen mannen onderdanig. Daarin lees ik geen strijd, maar het tegenovergestelde.
Strijd, daar waar je juist liefde en eenheid zou verwachten. Strijd waar een stukje hemel op aarde zou kunnen zijn. Een overgebleven stukje paradijs. Een beeld van Christus en Zijn gemeente zelfs. Vaak heb je het misschien niet eens in de gaten. We zijn het ons vaak helemaal niet bewust.
Betekent dat dat je het altijd met elkaar eens moet zijn? Dat je geen andere mening kan hebben dan je man? Natuurlijk wel. Maar niet met het doel dat jij dit (woorden)gevecht moet winnen. Dat jij je gelijk moet halen. Dat jij het beter weet of kan dan hij. Dat jouw idee het beste is. Een gesprek waarin je allebei je gelijk wilt halen is een oorlog in het klein. Maar een gesprek, een discussie waarin naar elkaar geluisterd wordt, waar twee messen zich aan elkaar slijpen, scherpt wel op, maar verbindt ook.
Eenheid
Nog eens die tekst: En als een koninkrijk tegen zichzelf verdeeld is , kan het koninkrijk niet standhouden. En als een huis tegen zichzelf verdeeld is, kan het huis niet stand houden.
Zie je het voor je? Dat huis dat uit elkaar valt? Ik realiseer me dat het tegenovergestelde ook waar is. Eendracht, eensgezindheid maakt sterk.
Schouder aan schouder door het leven gaan. Schouder aan schouder aan het roer van je gezin. Samen dienstbaar in de gemeente. Samen in het gezin en de straat waar je woont. In Efeze 4 vers 3 roept Paulus ons op om ons te beijveren om de eenheid van de Geest te bewaren door de band van de vrede. Het gaat hier niet in eerste plaats over het huwelijk, maar zouden we het hier ook niet op kunnen betrekken? Er zijn meer plaatsen in de bijbel waar we opgeroepen worden om de eenheid te bewaren en te zoeken.
Terug naar elkaar
Die zondagavond zaten we samen op de bank. We evalueerden de dag en bespraken de week die komt, zoals we meestal doen op zondag. Hij vroeg me: ‘hoe was het vandaag, heb ik je ergens geïrriteerd?” We bespraken de mooie en de minder goede dingen. De preken, maar ook het moment bij de auto. Een moment van een verdeeld koninkrijk in het klein.
Zo roep ik, de gevangene in de Heere, u op tot een wandel die de roeping waarmee u geroepen bent, waardig is. In alle nederigheid en zachtmoedigheid, met geduld, door elkaar in liefde te verdragen. En u te beijveren om de eenheid van de Geest te bewaren door de band van de vrede (Efeze 4: 1-3).
