Opvoeding
We sloten de dag af met gebed. Mijn zoon van acht bad: ‘Heere, soms heb ik niet zo’n groot geloof. Wilt u het heel erg groot maken?’ Een blik in
Tom (4 jaar) wist al een hele tijd dat zijn moeder erg ziek was. Ze moest vaak naar het ziekenhuis. Ze werd kaal. Ze kon hem niet meer naar school
“Mam, wat hebt u liever? Sterven bij een aardbeving of omdat een haai u opgegeten heeft.” Oei, die vraag had ik niet verwacht. Alhoewel ik hem wel gelijk kan plaatsen.
‘Regels bieden een belangrijke bescherming voor je kind, maar geen enkele regel is bij machte om je kind van zijn dwaasheid te verlossen. (…) De enige hoop voor een dwaas
“Je verwacht er eentje, zie ik”, zei de vrouw, wijzend op mijn bolle buik. Ik beaamde het even opgewekt als zij klonk. “De tweede?” suggereerde ze, met een knik naar
“Het is een probleem! Een écht probleem!” Ik keek nijdig. Sprak wat harder dan gebruikelijk en benadrukte ieder woord wat ik sprak. Met de nadruk op het woord… je raadt
Ik zag wel een beetje tegen de komende twee weken op. Wie had dit in bedacht? Op woensdag de boekbespreking van dochterlief. En zoon de dag erna zijn spreekbeurt. En
Het was op woensdagmiddag, een paar weken terug. De dames hadden nieuwe schoenen nodig en vanwege de uitverkoop leek het mij een gunstig moment om onze slag te slaan. En
Het viel me ineens op. Misschien kwam het, omdat ik net een keer met een boek zat. Onze dochter van zeven jaar kwam elke twee minuten zo’n beetje aan mij
Het begon me op te vallen. Zomaar opeens. Voor het eten moest ik de kinderen drie keer roepen. Als ik vroeg of zoonlief de container even aan de straat wilde
Volledig van slag door het geluid van een grasmaaier, de stukjes in de pindakaas pot, een kriebelend labeltje in een trui of super druk na het eten van een zakje
“Mam! Mag ik naar buiten?… MAM? MAMMM?? Zeg nou!” Ik kijk vanzelf naar de klok. Ondanks dat het vakantie is, zaten we vroeg aan het ontbijt. Ik houd de zucht
