In de verte hoor ik een sirene. Vanuit mijn plekje achter het raam op de derde etage zie ik hoe een ambulance het terrein op komt rijden. Nog geen tien minuten later is onze kamer gevuld met grote mannen, verpleegkundigen, een brancard én een klein ondervoed baby’tje van vijf weken oud. Moeder loopt er wat verdwaasd tussen door. Ik hoor flarden van gesprekken. Daaruit maak ik op dat de vrouw een intensieve dag vol onderzoeken achter de rug heeft. Gestart bij het consultatiebureau, doorgestuurd naar huisarts, vervolgens het ziekenhuis en nu wachtend op een operatie. Dan gaat haar telefoon. Het is haar vriend. Die is inmiddels ook in de buurt van het ziekenhuis is maar weet niet precies waar hij moet zijn. Ik hoor moeder snauwen. Ik hoor haar schreeuwen. Alsof haar stemvolume meer duidelijkheid zal geven. Ik zie het ambulancepersoneel neutraal kijken. Tot één van hen zegt de vader tegemoet te zullen lopen. Geïrriteerd geeft ze het door en terwijl ze de telefoon wegdrukt blijft ze zachtjes foeteren en zet dit voort als ze haar vriend in de kamer ziet verschijnen. Kibbelend staan ze in de deuropening, zich niets aantrekkend van de toeschouwers. Totdat ze samen aan het bedje van hun kleintje staan. Dan worden ze stil.

IJzig stil

Met schaamte denk ik terug aan het begin van diezelfde dag. Hoe ook mijn man en ik in onenigheid het ziekenhuis binnen kwamen. Onze tien maanden oude baby moest voor longonderzoeken onder narcose gebracht worden. Om zeven uur werden we al verwacht op de afdeling van het WKZ in Utrecht. Die avond ervoor had ik alles tot in de puntjes voorbereid. Het enige waar ik me niet mee bemoeide was de route. Maar manlief zei dat hij de weg wist. Om zes uur die morgen vertrokken we, zodat we ruimschoots op tijd in Utrecht zouden zijn. Helaas, we gingen dwalen en hadden geen internet. Met als gevolg dat we kwart over zeven het terrein van het WKZ op kwamen rijden. In de auto was het inmiddels ijzig stil geworden. Mijn frustratie en onbegrip zaten hoog. En het duurde tot ná het onderzoek dat we elkaar weer vonden.

Hoe komt het dat we ons op elkaar afreageren in tijden van grote stress? Want het echtpaar met de ondervoede baby of wij met ons zoontje, zijn zeker de enigen niet. Ooit zei een dokter tegen een vriendin, waarvan haar dochtertje kanker had, dat er maar weinig huwelijken waren die tegen deze spanningen opgewassen zijn. Huwelijken die in normale omstandigheden goed genoemd kunnen worden. Waarom kunnen we elkaar soms niet vast houden, zeker als er een ‘stressfactor’ is die ons beiden aangaat?

Oorzaken

Het heeft misschien te maken met het verschil tussen mannen en vrouwen. Je weet wel, de taartpunt- en de spaghettidenkers. Ik linkte deze opname aan de eerste twee zorgvolle weken van onze baby wat mij verdrietig en zenuwachtig maakte. Voor mijn man was het gewoon een onderzoek van een, op dit moment, redelijk gezonde baby. Ook karakters zullen hierin ongetwijfeld een rol spelen. Zoiets als de optimist en de pessimist. Het half volle- en het half lege glas. De realist en de idealist. Maar wat de oorzaak van het conflict ook is, de situatie zelf voelt best eenzaam.

Zou het verschil maken als je beiden uitspreekt hoe je in bepaalde situaties staat? En probeert om de ander hierin te volgen en te respecteren? Of kunnen we misschien van te voren al bedenken wat we in een bepaalde situatie nodig hebben? En dit ook met elkaar bespreken?

Opnieuw beginnen

Wat mij betreft is ieder conflict binnen ons huwelijk er één te veel. Toch is de theorie er helemaal niet zo negatief over. Twee totaal verschillende mensen die voor de rest van hun leven samen in een huis wonen. Dat moet af en toe bewegen. Of lees: stormen. En is het ergens ook  niet mooi dat er binnen een goed huwelijk daar ruimte voor is? Niet als vrijbrief om dan maar ongeremd je gang te gaan, maar wel om weer terug te komen en het samen opnieuw te proberen. Samen, met de hulp van Die Ander.

En, om de woorden van mijn eerwaarde echtgenoot te citeren: “Het leuke van ruzie hebben, is dat het daarna zo goed is”.