We still do staat er op de uitnodiging. Met daarnaast een foto van 12,5 jaar geleden en een recente. Het begon met een belofte; Ja, ik wil. En die is nog steeds geldig. Het symbool ervan dragen we beiden. Bij mij zijn er inmiddels drie diamantjes bijgekomen. Want onze trouwbelofte is verdiept toen we ook ons ja-woord gaven bij het doopvont. En nu staan we met z´n vijven op dit punt en blikken we terug en vooruit. Wat hebben we veel gekregen. Alles meer dan we verdiend hebben. Handenvol zegeningen. We bladeren terug in het trouwalbum, door andere fotoboeken. En vragen we ons af hoe het verder zal gaan.
Het heeft ook iets dubbels. Dat terugkijken maakt ook weemoedig. Ik zie onze trouwfoto´s. Ik zie mensen op de foto´s die er nu niet meer zijn. Maar ook vriendschappen die anders zijn gelopen. Er staan mensen op die we nu nauwelijks meer spreken, maar er ontbreken ook mensen op de foto die nu veel voor ons betekenen. Het laat zien dat dingen veranderd zijn. Dat wij veranderd zijn. En dat de tijd door is gegaan. Wel 12,5 jaar verder.
Het was echt een fantastisch mooie dag. Wat hebben we er van genoten. De blijdschap en vreugde spat dan ook van de trouwfoto´s af. We zeiden volmondig ja. We zagen het helemaal zitten. We hielden ontzettend veel van elkaar en dachten elkaar toch ook al echt goed te kennen. We zouden elkaar vasthouden in moeilijke tijden in voor- en tegenspoed. We wisten al wat af van moeilijkheden, maar we zouden samen sterk staan. Vol goede moed.
Eerlijk
Het zou natuurlijk prachtig zijn als ik zou zeggen: Het waren 12,5 geweldige jaren. Onze liefde is verdiept, ons geluk vergroot, onze blijdschap vermenigvuldigd. Het ging van goed, naar beter, naar best. ´En zij leefden nog lang en gelukkig.´ Maar dat is niet de hele waarheid. En zo is het leven ook niet.
Een tijdje terug las ik een column waarin Michelle Obama werd genoemd. Zij vertelde bij haar 30-jarig juwelijksjubileum dat het twintig hele mooie jaren waren geweest. Ze doelde erop dat er dus ook tien jaren bij waren die niet fijn waren. Dat was de periode waarin zij en haar man, Barack jonge kinderen hadden. Waarin ze langs elkaar heen leefden en hij hard aan zijn carrière werkte en zij het gevoel had stil te staan. Tien jaar waarin ze elkaar niet helemaal vonden. Een wintertijd in hun huwelijk. Hoeveel mensen zouden het al opgegeven hebben in die tussentijd? Maar zij niet.
“Een huwelijk is nooit 50/50 – nooit. Soms geef ik zeventig, hij dertig”, aldus de voormalig presidentsvrouw. “Mensen geven hun relatie te snel op. We hebben tien mindere jaren gehad, maar zijn er nu dertig getrouwd. Tien mindere jaren voor het dubbele aantal goede jaren, het is maar hoe je het bekijkt, hè. Ik vind het zo zonde als mensen er na vijf mindere jaren een punt achter zetten.”
Wat dapper van haar om dit te delen. Zeker wanneer je weet dat heel de wereld op je vingers kijkt. Maar Michelle had hiermee een doel : Openheid en eerlijkheid stimuleren, juist als het over ons huwelijk gaat. Het gaat niet vanzelf. Liefde is een werkwoord. En zeker de periode waarin je jonge kinderen hebt, die al je aandacht en energie lijken op te eisen en je nauwelijks aan andere dingen toekomt, mogen de waarschuwingssignalen niet genegeerd worden. Juist dan is extra alertheid geboden. Maar datzelfde geldt voor periodes van zorg en ziekte. Wanneer de aandacht opgeslokt wordt door andere belangrijke zaken. Laten we oplettend zijn. Want als er iets is waar de satan het op heeft voorzien is het wel het huwelijk en gezin. Hij richt zijn pijlen in het bijzonder op de sterkste band die er tussen mensen op aarde kan zijn. En helaas al te vaak met succes.
There´s always a snake in the garden
Misschien heeft het ook wel te maken met de verwachtingen die we hebben. We worden allemaal geboren met als het ware een gat in ons hart. Een leegte, een diep verlangen naar geluk. Naar die vreugde die ons boven alles uit tilt en ons leven zinvol en compleet maakt. En ieder mens zoekt die leegte op te vullen. Of je nu gelovig bent of niet. En wanneer we dan denken de liefde van ons leven te ontmoeten, verwachten we bijna als vanzelf dat die ander onze leegte op gaat vullen. Zeker in die eerste periode van verliefdheid zou je dat gaan geloven. Die ander gaat jouw leven compleet maken. En dat is soms ook het beeld dat geschetst wordt van liefde. Maar het blijft wel aardse liefde. En wanneer twee zondaren trouwen, kun je niet verwachten dat je huwelijk een hemel op aarde wordt. En hoe goed je het ook kunt hebben met elkaar, er is ook altijd die andere kant. Ik hoorde laatst een uitdrukking, waar ik vaak aan terugdenk: ´There is always a snake in the garden.´ Zolang wij buiten het paradijs leven is niets volmaakt. Wij niet, je lieve man niet, en dus ook je huwelijk niet. En vroeg of laat kom je daar ook achter. En dan kun je zomaar heel teleurgesteld raken. Je dacht echt dat jullie elkaar volledig zouden begrijpen, dat hij altijd achter je zou staan en je in alles zou steunen. En toen kwam die eerste ruzie. Ik weet het nog goed. De eerste weken waren heerlijk. Maar we kregen een meningsverschil over iets dat me diep raakte. En met alle felheid die we toen beiden (gelukkig nu veel minder) hadden probeerden we elkaar te overtuigen. Wat dus niet lukte. Het gevolg was dat ik me echt vertwijfeld afvroeg of ik wel de goede keuze had gemaakt.
Prediker
Er volgde meer. Er waren dagen en tijden waarin we langs elkaar heen leefden. Tijden van grote vreugde, maar ook tijden van verdriet. Dagen van blijdschap, maar ook teleurstelling. Tijden waarin we elkaar vonden of juist kwijtraakten. Tijden van omhelzen en verre zijn van omhelzen. Tijden om te spreken en tijden om te zwijgen. Zoals het klinkt in Prediker 3 en zondag 10. We hebben elkaar pijn gedaan, gekwetst. En we hebben elkaar vergeven. Ons huwelijk kent barsten en scheuren. Het waren 7 hele gelukkige jaren. Het waren 12,5 jaren waarin we het leven leefden.
Belofte
En nu staan we hier. Gelukkig, dankbaar voor hoe het nu mag zijn. Verwonderd over dat wat we ontvingen. Dat we hier mogen staan. Ja, we still do. Waarom? Wat maakte dat we op het dieptepunt niet opgaven? Omdat er meer was dan liefde. We zijn getrouwd. Er was een belofte. Iemand zei eens: ´Als je tank van liefde op is, ga je maar verder op de tank van trouw.´ We hebben het elkaar beloofd. En wanneer het stormde, lag dat als het ware als een basis op de bodem van ons hart. De belofte. Want die is er juist voor die moeilijke periodes. Wanneer alles voor de wind gaat en je beiden veel liefde ervaart, dan gaat het wel. Maar juist, wanneer het moeilijk wordt, juist voor die periodes is er die belofte.
Zijn belofte
Maar er was meer. Op die mooie dag in april, 12,5 jaar geleden, ging ook het Woord open. En was er een eenzijdige belofte. De belofte dat God onze Schuilplaats wilde zijn. Dat we onder Zijn vleugelen mochten vernachten. En ja, daar was het weleens donker, maar toch veilig. Het was daar goed. Hij heeft ons Zijn bijstand niet onthouden, zoals het huwelijksformulier zo mooi verwoordt. En nee, dat is geen garantie voor alleen maar gelukkige dagen. There is always a snake in the garden. Maar het geeft, dat waar wij mensen falen (en dat doen we allemaal) Hij de Getrouwe is, op Wie we mogen hopen. En dat Hij kan helen, wat wij breken. Dat Hij geneest, waar wij geen uitkomst meer zien.
Als het anders gaat
Waarom wil ik dit delen? Niet om een ´eind goed, al goed´ verhaal te vertellen. Het had heel anders kunnen gaan. En je ziet om je heen ook de praktijk. Het gaat ook weleens anders. Dan kunnen er veel vragen blijven liggen. Open wonden die niet snel helen. En wanneer de trouwbelofte gebroken is, of moest worden, dan hoop ik zo dat je mag zien op de Bruidegom, die Zijn beloften aan Zijn bruid nooit verbreekt. Al loopt ze dagelijks bij Hem weg.
Stel de vraag
Het was een aantal weken geleden. Ik zat na te denken over deze blog en vooral over dat wat ik mee wil geven; openheid kan helpen! Prompt kreeg ik die avond een appje van een vriendin, tienduizend kilometer verderop. Ze ziet huwelijken om zich heen stranden en vroeg zich af of we er wel genoeg bij elkaar naar vragen. Bij haar leefden precies dezelfde vragen. Een extra aansporing dus om hierover te delen. Vraag het gewoon eens aan een vriendin, je zus, een bevriend stel; Hoe gaat het met jullie huwelijk?
Zijn daarmee alle huwelijksproblemen de wereld uit? Welnee, was dat maar waar. Maar het kan opluchten om van andere stellen te horen, of het te zien dat ook zij hun struggles kennen. En het bemoedigt om te zien dat ook zij er doorheen kwamen. Nog meer geeft het hoop wanneer je echtparen om je heen kent, die zich niet alleen vasthielden aan hun eigen ja-woord, maar aan de belofte van de Heere. Groot is Zijn trouw, elke morgen aan ons betoond. Zodat ook jullie het mogen zeggen:
We still do,
vanwege onze belofte,
maar veel meer; vanwege Zijn belofte.
