Vraag jij je wel eens af hoe dat geweest moet zijn, een huwelijk in de tijd van de Bijbel? Een huwelijk in onze tijd lijkt zo anders. Nu bereiden we ons voor op een huwelijk, lezen boekjes (of niet), communicatie is een groot ding en verschillen tussen mannen en vrouwen worden uitvoerig besproken. We leren elkaar uitgebreid kennen voor we in het huwelijksbootje stappen. Ik vermoed dat er over niet veel onderwerpen zoveel is gesproken en geschreven als over het huwelijk. Maar dat was een paar duizend jaar geleden niet zo.

Neem Abram en Sara. Hoe deden die dat samen? Ze kenden elkaar al vrij goed voor ze trouwden, dat wel. Ze waren tenslotte familie van elkaar. Abram nam Sara gelijk mee op reis. Ze reisden 1300 km bij haar ouderlijk huis vandaanm naar Haran. Niet veel later reisden ze verder en toen hadden ze ook nog eens geen idee waar ze naartoe zouden gaan. Het bracht haar nog ruim 800 kilometer verder, in Kanaän. Sara liet veel voor Abram achter. Later verzweeg ze op zijn verzoek dat ze zijn vrouw was en gaf ze zich uit voor de zus van Abram. Toegegeven, het was de halve waarheid. Hoe was dat voor haar, aan het hof van Farao? Was zij het met Abrams plan om zich als zijn zus voor te doen eens geweest, of deed dat er niet toe? Praatte ze hier samen over? En wat deed de scheiding met hen?

Soms bekruipt je het gevoel dat er niet veel gevoeld of gesproken werd. Ze leefden letterlijk beiden in hun eigen tent. Toen Sara onvruchtbaar bleek te zijn, opperde ze het idee bij Abram om haar dienstmeisje maar te nemen en hij stemde daar nog mee in ook. Het gevolg was (natuurlijk, hoe kan het ook anders) jaloezie, onenigheid, ruzie en gedoe. Wat gebeurt er met je vanbinnen als je je dienstmeisje aan je man geeft? Wat roept dat allemaal op? We kunnen het niet goed voorstellen hoe de tijd en cultuur waarin zij leefden invloed had op de keuzes die ze maakten en de manier waarop ze daar mee omgingen.

Eerlijk gezegd word ik niet heel jaloers op dit huwelijk. Toch wordt Sara door Petrus als voorbeeld gesteld als het gaat over gehoorzaamheid aan haar man (hoe belangrijk is dat dus in ons huwelijk!) En beide krijgen ze een plek in de geloofsgalerij van Hebreeën 11.

Jaloers

Ik las van een huwelijk in de Bijbel dat me wel jaloers maakte, in het Nieuwe Testament. Enkele jaren geleden sprak een dominee bij ons over de Emmaüsgangers. Hij zei dat het waarschijnlijk zou kunnen zijn dat het hier niet om twee mannen, maar om een echtpaar zou gaan. Misschien anders dan we gewend zijn en even schakelen. Maar ik neem dit graag van hem over. Er staat immers niet dat het twee mannen waren. En het lijkt erop dat ze samen een huis hadden, omdat ze hun gast daar uitnodigden. De naam van de ene wordt genoemd, Kleopas, de naam van de ander blijft achterwege.

Als deze twee mensen inderdaad een echtpaar waren, dan hadden ze een huwelijk om jaloers op te zijn. De Heere Jezus had een plek in hun leven. Niet alleen in hun persoonlijk leven, maar ook in hun leven samen. Dat was aan alles merkbaar. Niet zomaar ergens langs de randen van hun leven, de laatste minuten van hun tijd, de overblijfsels van hun dag. Ze waren op Hem betrokken. Hun leven stond op z’n kop toen Hij gestorven was. Ze hadden hun hoop op Hem gevestigd.

We lezen dat ze samen op de weg waren. Ze spraken samen over de dingen die hen bezig hielden. Er staat dat ze samen spraken en van gedachten wisselden (HSV), elkaar ondervraagden (SV). Ze waren benieuwd naar de gedachten, gevoelens en emoties van de ander. Deelden hun hart met elkaar. Ze kwamen bij de discipelen vandaan, totaal in de war en sloten zich niet voor elkaar af, maar opende hun hart en gevoelens voor elkaar. Ze spraken samen. Dat roept een ander beeld op dan leven in je eigen tent, toch?

Waar twee of drie…

En dan gebeurt er een groot wonder! De Heere Jezus Zelf komt naast hen lopen. In de Bijbel wordt hier verwezen naar Mattheüs 18:20  waar staat ‘Want waar twee of drie in Mijn naam bijeengekomen zijn, daar ben Ik in hun midden. Wat een wonderlijke bemoediging! Als we samen de Heere zoekenn, spreken, van gedachten wisselen over de de dingen die Hem aangaan en Zijn weg met ons en in deze wereld, dan komt de Heere er Zelf bij lopen. Als we het niet meer weten, als Jezus Zelf kwijt lijkt en de weg onbegaanbaar is geworden. Ook als het gaat over dingen die we in ons huwelijk moeilijk vinden. Jezus komt Zelf naast hen lopen. Vraagt hen naar hun verdriet, hun vragen, twijfels en verwarring. Maar let wel, ze hebben nog steeds niet in de gaten wie Hij is. Dat kan dus. Een Jezus die meeloopt, maar niet opgemerkt wordt. En ze vertellen. Laat dat je aanmoedigen hetzelfde te doen. En dan gaat Hij antwoorden geven, vertellen, uitleggen. Er worden raadsels opgelost. Hun harten gaan branden. Dat is wat ze zelf zeggen als je het hoofdstuk verder leest. Was ons hart niet brandende in ons? (vers 32). Dit wijst naar iets wat aangestoken wordt, wat opflakkert. Hoop gloort hier, de zon komt op in hun hart, het wordt licht. Hoop en dat terwijl ze nog steeds niet wisten wie er naast hen liep. Maar Hij opent de schriften en hun harten gaan branden. Dan herkennen ze Hem. Alle puzzelstukjes vallen op hun plek

Laat dit je bemoedigen. Aanmoedigen om in alles samen en samen in alles de Heere te zoeken. Hem bij alle dingen van je leven, je huwelijk en je gezin in het middelpunt te laten zijn. Hij is er al, al zien wij Hem soms niet.

Delen van wat je hebt ontvangen

En het mooie is, dan is het nog niet klaar. Ze zijn niet alleen verwonderd en dankbaar en kruipen met een vol gemoed en vermoeid hun bed in, het was tenslotte al laat, de dag was bijna voorbij.  Nee, ze gaan terug! Dit moeten anderen weten! Is dat ook niet waar wij voor geroepen zijn? Met anderen delen wat we leerden, ook in ons huwelijk. Wat we ontvingen van de Heere God. Zijn wij niet op deze aarde gezet om lichtende lichten te zijn, zoutend zout, in deze wereld? Te delen en te getuigen? Niet alleen individueel op de club die je leidt, je bijbelstudiegroep of tegenover je vriendin. Maar ook samen, als echtpaar. Dienen, uitdelen, van dat wat de Heere jullie gaf. Met een brandend hart, samen een zegen zijn voor anderen. Wat een geluk als je huwelijk zo mag zijn.