Het is bijna 12 jaar geleden dat ik ds. Tan voor het laatst ontmoette. Een oude Chinese huiskerkpredikant die jarenlang gevangen gezeten had om zijn geloof en immens lijden had doorstaan. Ik hoor nog zijn woorden, in het duister van de nacht op een hotelkamer in een miljoenenstad in het hart van China: ‘bid maar niet dat de vervolging hier ophoudt. Ik zie wat er in het Westen gebeurt. Jullie kerken worden niet vervolgd, maar ze sterven uit. De kerk is net als bamboe: als je het kapt groeit het des te sneller weer op’. Maar of we het gesprek niet te lang wilden maken. Hij moest vroeg in de morgen weg, om bij de rivier in een dorp in de buurt een doopdienst te leiden.

Verontschuldigingen

Deze week hoorde ik twee keer de echo van zijn woorden, zoals ik die al zo vaak heb gehoord. In het levensverhaal van Esther Ahmad, een Pakistaanse extremistische moslima die door God werd stilgezet en ernstige vervolging te verduren kreeg. Maar ze zweeg niet. Vanavond keken we een webinar waarin een Iraanse huiskerkleider werd geïnterviewd over de snelle groei van het christendom in Iran. Het kan christenen daar hun leven kosten, maar ze getuigen. En velen komen tot geloof.

En de kerk in Nederland? Die slaapt. Wij leven alsof wij een andersoortige kerk zijn. Een kerk die dat allemaal al gehad heeft, en niet meer hoeft te werven. Een kerk die geen boodschap heeft voor de samenleving. O ja, we hebben evangelisatiecommissies. Er is budget voor een jaarlijkse folderactie. Er is een clubje vrijwilligers dat elke maand een keer de straat op gaat. Misschien heeft jouw gemeente zelfs wel een eigen inloophuis en een evangelist. En daarmee hebben we aan onze plicht voldaan. Met onze buren in gesprek gaan? Met een groepje chips etende jongeren? Met andere moeders in de speeltuin? Dat voelt vreemd en ongemakkelijk. We spreken hen liever aan als we met folders in onze hand naast de kraam in het centrum staan, dan wanneer we hen tegenkomen in de voortuin, waar we niet onze ‘rol’ zijn. En onze daden spreken immers ook? Dat hoeven we toch niet persé met woorden te doen? Zo stellen we onszelf gerust.

Maar ik lees en hoor en zie het keer op keer. De kerk die getuigt, wordt vervolgd. En de kerk die vervolgd wordt, getuigt.

En wij? Wij slapen. Wij getuigen niet. En daarom ervaren we zo weinig vervolging. En dat is geen goed teken. Dat is geen zegen. De duivel ziet geen gevaar in ons. Hij heeft geen last van ons. Hij kan ons wel verdragen.

Wat als…?

Ik vraag het me af:
Wat zouden onze broeders en zusters in Iran ervan vinden als ze horen dat wij niet eens een klein beetje ongemak en afwijzing over hebben voor het Evangelie, terwijl zij hun leven ervoor over hebben?

Ik vraag het me af:
Hoe komt het dat persoonlijk getuigen in onze omgeving zó moeilijk voor ons is? Betekent het Evangelie zo weinig voor ons? Kan het ons echt niets schelen dat zoveel mensen verloren gaan? Zijn we zo beïnvloed door het individualisme dat we dat belangrijker vinden dan de laatste opdracht die de Heere Jezus gaf voor Zijn hemelvaart: ‘Gaat dan heen, onderwijst al de volken’?

Of denken we dat iedereen in Nederland de Bijbel wel kent, en zijn keuze al gemaakt heeft? In een middelgrote gemeente op de Veluwe, waar een relatief hoog percentage christenen woont, wist 9 van de 10 jonge mensen die we op straat aanspraken niet wat Goede Vrijdag was. Hoe kan dat? Hoe komt het dat wij zwijgen?

Ik vraag het me af:
Wat zou er gebeuren in Nederland als (veel meer) mannen, vrouwen, jongeren elke ochtend aan God zouden vragen: ‘Leid mij vandaag naar iemand die ik over U mag vertellen’. En die elke dag proberen daadwerkelijk een of twee of drie van zulke gesprekken te beginnen. ‘Ken je de Heere Jezus? Mag ik je iets over Hem vertellen?’ Met straatevangelisatie (die actie van één-keer-per-maand-in-het-centrum) merken wij keer op keer dat mensen daar veel meer voor open staan dan je zou denken. Dat er veel mensen zijn die zoekend zijn, die vragen hebben. Wat zou er gebeuren als vrouwen en mannen en jongeren in heel Nederland dagelijks deze gesprekken zouden gaan zoeken? Als we elke dag zouden gaan getuigen?

Ik vraag het me af:
Wat zou er gebeuren als onze kinderen dat zouden zien? Wat zou dat met een hele volgende generatie doen, als ze zien dat hun ouders niet meer zwijgen willen, niet meer hun comfort zoeken, maar gehoorzaam moeten zijn? Dat de liefde hen dringt?

Schapen onder de wolven

We zijn als kerk zo naar binnen gericht. We hebben het goed met elkaar (al gooit corona nu al een tijdlang onze gewoonten op de kop).  We besteden heel veel aandacht aan bijzaken. We zijn een instituut geworden. We staan in een kring, de handen ineen, de rug naar de wereld. Zo zien we overigens ook alles van elkaar en hebben we vaak iets op elkaar aan te merken. De buitenwereld sluiten we buiten. Ik verlang naar een kerk die de handen ineenslaat terwijl ze andersom staan. De blik naar buiten gericht, de handen ineen. Net zo sterk met elkaar verbonden, maar als schapen onder de wolven om aan Christus’ opdracht gehoor te geven.

Ik zie uit naar moed.
Ik zie uit naar vuur.
Ik zie uit naar bewogenheid.
Ik zie uit naar liefde voor de Heere.
Naar liefde voor al diegenen die ter doding wankelen als wij ons onthouden.
Om te beginnen in mijn eigen hart.

Ik zie uit naar het werk van Gods Geest in onze gemeenten.

Zie jij daar ook naar uit?
Je kunt dit bericht delen met anderen. Maar laten we vooral bidden:

Kom, Geest des Heeren, kom
Schenk ons Uw stralend licht
verdrijf het duister van ons hart,
geef ons het ware zicht.

Versterk ons zwak geloof,
neem weg d’onzekerheid.
Ontsteek in ons gemoed de vlam
van liefde voor altijd.

(PS.: Ik weet dat ik generaliseer. Maar dit is de ervaring uit ons eigen leven en wat we horen van vrienden en zien om ons heen. Misschien is het voor jou of jouw gemeente anders. En overal waar ik ‘we’ zeg, verwijt ik het mezelf het meest.)