“Hier mam, voor u!” Een blond hoofdje met rode wangen duikt op naast mijn stoel. Ze hijgt van het rennen op het campingveldje. In haar handen houdt ze vol trots een bosje fleurig onkruid. “Hier mam, mooi hè?” Wanneer ik het fleurige groen-met-gele bosje aanpak, rent ze alweer terug het veldje op.

Genade

Ik moet eraan terugdenken terwijl ik iets op papier probeer te zetten over huisgodsdienst. Wat kan ik schrijven wat nog niet geschreven is? Wat kan ik zeggen, als ik het er zelf vaak genoeg onvoldoende vanaf breng? Trouwens, wanneer is onze godsdienstige opvoeding voldoende? Wie zal ooit terugkijkend kunnen zeggen: ik heb het goed gedaan? Realiseer ik me genoeg dat de vruchten die we in onze kinderen hopen te zien, niet afhangen van onze inspanningen maar van Gods genade?

Onze kleuter zag mooie bloemen en plukte ze. Ze aarzelde niet, maar gebruikte het moment waarop ze ze zag. Ze dacht niet aan de omstandigheden en vroeg zich niet af of deze bloemen bedoeld waren om te plukken of dat het wel de juiste bloemen waren. Ze dacht er niet aan of de bloemen zouden overleven in een beetje water; of ze zouden verwelken of juist open bloeien. Ze las geen handleiding en had geen stappenplan. Ze benutte het kleine, het moment, wanneer het voorbij kwam en vertrouwde haar geplukte schat toe aan mama’s handen.

Hij is trouw

Laten wij ook die kleine -schijnbaar onbelangrijke- momenten gebruiken en benutten, welk moment dat ook is. Een voorbereid Bijbelmoment met je kinderen is goed, de vele materialen die er zijn gebruiken is ook goed, maar misschien zegent de Heere wel die ene opmerking onderweg naar school. Niet het vele is goed, maar het goede is veel. Als Hij onze kinderen zegent, hebben ze alles wat ze nodig hebben. Laten we hen, zoals eeuwen geleden gelovige moeders ook deden, onze kinderen bij de Heere Jezus brengen en de uitkomst aan de Heere overlaten. Hij is zoveel trouwer dan wij zijn.

Een moeder vertelde me wat ze zich herinnerde van haar eigen opvoeding: “Al die boekjes die er nu zijn hadden mijn ouders niet, maar wat ik me vooral herinner was hoe ze de Heere liefhadden. Ze zeiden weleens tegen mij: zou je daar nu ook geen zin in hebben?”

Het moment benutten

Geldt het eigenlijk niet voor veel dingen in het leven van een moeder, dat we het moment mogen benutten als het voorbij komt? Als je kind je tijdens het spelen even opzoekt, neem je dan de tijd voor een knuffel? Als je kind een beetje boos of verdrietig is, kan je dan even zijn handen vasthouden en hem in de ogen kijken, zodat hij aan jou kan zien hoeveel je van hem houdt? Als je kind in verwondering neerbukt bij een beestje of omhoog kijkt naar de wolken, kan je dan de tijd nemen om mee te verwonderen en samen te praten over de Schepper van alle dingen? Het moment benutten betekent ook ervoor kiezen om soms langzamer te gaan, het tempo van je kind aan te nemen. Niet altijd vooruit hollen, maar ook eens stil staan en proberen te kijken zoals je kind om zich heen kijkt.

De zomervakantie is weer voorbij en het gewone leven begint weer. We rennen weer. Hierheen, daarheen, zoveel mogelijk doen, helpen, organiseren, zorgen. Dat is natuurlijk goed, als dat de taak is die de Heere ons gegeven heeft. Maar laten we niet vergeten om de kleine momenten te benutten. We hoeven geen grote verwachtingen van onszelf te hebben, maar mogen gewoon met onze kinderen leven met wijd open ogen en oren, om op te merken welke momenten er zijn die benut kunnen worden.

Wat herinneren mijn en jouw kinderen zich later van ons?