Het is nog niet zolang geleden dat ik een oude man van 86 hoorde zeggen dat zijn huwelijk een stukje hemel op aarde was. Bijna 60 jaar waren ze getrouwd. Moeite, zorgen en tranen waren hen niet bespaard gebleven. ‘Maar’, vertelde hij: ‘Ik heb al duizend keer tegen mijn vrouw gezegd: “jij bent het mooiste geschenk dat de hemel mij geschonken heeft.”’ Zijn huwelijk had ups en downs. Soms waren er woorden, soms stond er iets tussen hen in. Hij vertelde dat als er iets speelde tussen hen, zijn vrouw zei: “Zou je niet eens een uurtje naar je kamer gaan?” Eenmaal op zijn kamer vertelde hij de Heere dan dat het echt de fout van zijn vrouw was deze keer. ‘Dat is één van de grootste fouten die we in het huwelijk maken’, stelde hij, ‘wijzen naar de ander. Zeggen dat de ánder het verkeerd heeft gedaan. We moeten naar onszelf kijken! Huwelijken gaan kapot door de schuld bij de ander te leggen. Je moet je afvragen: “Waar ben ik schuldig? Wat deed ik verkeerd?” Het eerste half uur kun je dat niet, dan ben je boos, dan zit alles vast vanbinnen. Maar uiteindelijk kun je zien waar je zelf fout zit. Dat wil de Heere je laten zien. Dan kun je weer terug naar je vrouw of man, dan kun je vergeving vragen voor dat waar je verkeerd was. Soms zegt de ander dan ook waar hij of zij fout zat, soms vraagt die ook om vergeving. Soms ook niet. Dat maakt niet uit. Daar gaat het niet om. Het gaat om mezelf, om mijn houding. Zo met elkaar omgaan, dan krijg je een stukje hemel op aarde’.

Goede voorbeelden

Ik houd van (goede) voorbeelden. Als tiener had ik gelukkig ook voorbeelden van goede huwelijken. Ik wist niet veel van het huwelijk. Ik zag alleen dat mijn ouders nooit ruzie hadden. Ze hielden zielsveel van elkaar, dat zag ik, dat merkte ik. Mijn vader ging nooit weg of kwam nooit thuis zonder een zoen te brengen bij mijn moeder, ook al was ze op de bovenste verdieping van het huis. Als je onenigheid hebt, als er iets tussen je in staat, dan valt het niet mee elkaar in de ogen te kijken, dichtbij elkaar te komen, een zoen te geven. Als mijn moeder met anderen over mijn vader sprak, was dat altijd positief.

Toen ik verkering kreeg had ik een bevriend stel als voorbeeld. Hun interesses lagen best ver bij elkaar vandaan. En toch wisten ze elkaar steeds weer te vinden. Ze verdiepten zich in elkaar, gaven dingen op voor de ander en zochten de verbinding omdat ze van elkaar hielden. Dat was voor mij een leerproces, ik bewonderde dat. Ik heb veel van ze geleerd.

Voorbeelden die niet zo goed zijn

Helaas waren er ook voorbeelden die niet zo goed waren. Misschien herken je dat. Een vriendinnetje bij wie ik niet graag wilde blijven eten, omdat ik aan tafel dingen voelde dat er dingen waren tussen de vader en moeder. Dingen die niet uitgesproken werden, maar die er wel waren. Ik kon dat niet duiden als kind, maar voelde het wel. Geen vriendelijkheid, geen aandacht en vooral geen respect voor de ander.

Of.. dat onderbuik gevoel wat je hebt bij dat stel dat je kent. Waar het lijkt dat ze vooral naast elkaar leven in plaats van met elkaar.

Durven wij te vragen naar het huwelijk van een ander?  Dat lijkt eng, ongepast misschien. Vraag jij je zus of vriendin wel eens hoe het tussen haar en haar man gaat? Ik deed dat nooit, tot iemand het eens aan ons vroeg, omdat we een drukke periode hadden. En sinds die tijd vraag ik het wel eens aan een vriendin of aan mijn zus. Dat geeft soms verrassende gesprekken en waardevolle gedachtenwisselingen. Gebedspunten ook. We zouden het meer moeten doen. We zouden elkaar er zo mee kunnen helpen en op kunnen scherpen.

Een voorbeeld zijn

Zijn wij een voorbeeld in en met ons huwelijk? Wat zien de mensen in de straat? Onze familie? Broertjes, zusjes, nichtjes, neefjes, jongeren in de gemeente? Worden ze er blij van als ze naar ons huwelijk kijken? En zouden ze het aandurven om er vragen over te stellen? Juist in deze tijd, waar het huwelijk in de branding staat, hebben zij en wij voorbeelden nodig. En elkaar.

Hét Voorbeeld

Christus is het grote Voorbeeld. Ik weet het, maar het lijkt te hoog gegrepen. Gij mannen hebt uw eigen vrouwen lief, gelijk ook CHristus de gemeente liefgehad heeft, en Zichzelve voor haar heeft overgeven (Efeze 5:25). Mannen worden opgeroepen hun vrouw lief te hebben zoals Christus Zijn gemeente liefheeft. Gij vrouwen, weest aan uw eigen mannen onderdanig, gelijk aan de Heere. De vrouw wordt opgeroepen haar man lief te hebben, onderdanig te zijn. Die man, die haar liefheeft met agapè, de zelfopofferende liefde. Liefde die hem bereid maakt om zelfs zijn leven voor haar te geven. Dat roept wederliefde op, dat kan niet anders. En andersom werkt dat ook zo. Als een vrouw haar man zo lief heeft, zo respecteert als de Heere van haar vraagt, dan kan dat niet anders dan liefde oproepen. Als je ziet dat je huwelijk is bedoeld om te dienen (en dat het huwelijk niet mij moet dienen), dan vallen dingen soms op zijn plaats, ontstaat er meer ruimte. Dan kun je liefde doorgeven die je eerst zelf ontving. Dat wordt het huwelijk een stuk mooier. Ons huwelijk heeft een veel diepere bodem dan we vaak beseffen. Het is de bedoeling dat we het beeld van Christus en Zijn gemeente weerspiegelen in ons huwelijk.

En wat als al deze woorden alleen maar pijn doen? Als er teleurstelling is, moeite, dagelijks strijd en zoveel vragen? Als je je eenzaam voelt? Gode bevolen! Onze God ziet alle dingen. Hij weet het als er ‘storm is in je huwelijk’. Breng alles maar bij Hem.