Het is dinsdag, dan loopt hij zelf naar school. Stoer dat hij het vindt! Bij de poortdeur staat hij stil, maakt van zijn handen een hartje, schenkt mij een echte glimlach, blaast en handkus mijn kant op, draait zich om en verdwijnt om het hoekje van de deur. Met gemengde gevoelens kijk ik hem na. Ik hou zoveel van hem. Hoe zal het gaan vandaag? Hoe zal het gaan met zijn schoolwerk? Zal het hem lukken? Hoe zal het gaan met de andere kinderen in de klas? Hoe is hij als ik hem straks uit school ophaal?

Houdt U mijn kind vast
als ik hem los moet laten
en laat altijd Uw kracht
boven zijn zwakheid staan.

Elke moeder kijkt haar kind wel eens in gedachten na. Wat wordt hij of zij snel groot. Waar is de tijd gebleven? Hoelang is het geleden dat het in je armen lag? Klein, totaal afhankelijk en hulpeloos. En nu gaat het zelf naar school. Elke moeder voelt dán vreugde, dan zorgen, dan blijdschap of soms verdriet. Maar wat als je je vooral vaak zorgen maakt om je kind? Je afvraagt hoe het zal gaan? Als je bezorgd kijkt naar de toekomst? Als je soms echt niet weet hoe het zal moeten? Als je geen idee hebt hoe je je kind het beste kunt helpen?

Ik gun mijn kind zo graag onbezorgd kind te kunnen zijn. Vrolijk, gelukkig, genietend van de eenvoudige dingen van de dag. Het is pijnlijk om mijn kind te zien worstelen met het gewone leven. Moeilijk om te zien dat hij het leven als een last ervaart. Als ik terug denk aan mijn eigen kindertijd, dan was die zo heerlijk onbezorgd. Ik dwarrelde zonder enige moeite mijn schooltijd door. Had vriendinnen genoeg. Zo’n beetje alles ging vanzelf. Het schoolwerk ging zonder moeite. Ik wist wat er van me verwacht werd en deed dat gewoon. Maar ik zie  dat bij mijn kind alles moeite kost, dat het leven eigenlijk een strijd is en het op school moeizaam gaat. Ik zie de frustratie bij hem. Wat is dat moeilijk!

Ontkenning

Als ik weer naar een hulpverlener rijd met hem, als ik tegenover de juf zit in een gesprek, als ik weer de dokter bel voor één of andere verwijzing, dan vraag ik me ook wel eens af waar ik eigenlijk mee bezig ben. Waar houdt dit op? En als hij dan diezelfde avond stoeiend met zijn broertje over de grond rolt of ze samen een duplotoren bouwen, denk ik: ‘Wat is er eigenlijk aan de hand? Ik stop overal mee’. Tot hij de volgende ochtend zijn zus aanvliegt en stuiterend door het huis gaat. Tot ik zie hoe hij iedereen die hij tegenkomt een tik op zijn hoofd verkoopt als ik hem ophaal van school. Soms worstel je als moeder met gevoelens van ontkenning. Soms is er in alle hevigheid de confrontatie. Er zijn dagen die in stille rust en dankbaarheid voorbij gaan. Vaak heb ik het gevoel dat ik hem en zijn gedrag uit te moet leggen aan anderen en hem moet verdedigen. Soms kan ik daar ook helemaal klaar mee zijn. Ik hoef niet alles uit te leggen, ik wíl niet alles uitleggen.

Speciale liefde

Weet je wat mooi is? Van speciale kinderen hou je ook speciaal. Ik hou van al onze kinderen zielsveel! Van allemaal evenveel. Maar die ene… Ik hou niet méér van hem, maar het is ánders. En ik vind het extra mooi als mensen in hem iets moois zien. Als ik merk dat die hulpverlener hem écht ziet. Als ik denk: hé, zij heeft hem door. Het doet me zelfs goed als de juf eerlijk zegt dat ze eigenlijk niet weet wat ze met hem aan moet. Ze zíet hem.

Soms kan alles zo uitzichtloos of moeilijk lijken. Je kunt vragen hebben. Heere, waarom is dit? Waar is dit goed voor? Waarom moet mijn kind het moeilijk hebben op deze aarde? Maar de Bijbel is eerlijk. De Heere heeft nooit onbezorgdheid belooft. Nergens in de Bijbel staat dat het leven makkelijk zal zijn. De Heere zegt wel dat Hij erbij wil zijn. Hij zegt dat Hij zorgen zal. Kracht wil geven. Houdt moed! Waarom hebben we onze kinderen van de Heere gekregen? Om ze een onbezorgde kindertijd te bezorgen? Om te zorgen dat ze fluitend door het leven gaan? Om hun weg gemakkelijk te maken? Wat is het doel van ons bestaan? Van het mijne? Van het leven van mijn kind?

Leven van genade

Wat kun je je kind veel leren over zonden, genade en vergeving. Over falen, struikelen en weer opstaan. Als je kind veel fouten maakt is er veel te vergeven. Je kind die vaak struikelt en missers begaat leert in de praktijk van alle dag van genade en vergeving te moeten leven. En jijzelf ook. Want het lukt hem en jou niet. Als je steeds weer moet bespreken met hem wat er mis ging. Als je steeds samen weer opnieuw begint. Als je na een flinke confrontatie samen op de rand van het bed zit, samen alles bij de Heere brengt, elkaar vergeeft (ja ook hij jou als je te snel of verkeerd boos was) een knuffel geeft en weer opnieuw begint, dan leert je kind  dat hij het niet zelf kan. De Heere nodig te hebben, vergeving nodig te hebben, van genade te moeten leven. Je hebt zoveel kansen dat door te geven. Veel meer dan met dat kind dat alles doet zoals verwacht wordt en die (bijna) nooit een flinke misser begaat. Waar het gesprek over vergeving en genade zelden gevoerd wordt.

Onze kinderen zijn geboren in de gemeente. Ze zijn gedoopt. De Heere noemde ze bij hun naam. Ook bij hen was Hij de eerste. Ook bij hen zei Hij: Ik wil jouw God zijn.

Dan kan het heel stil en rustig worden vanbinnen. Dan is het opeens zoveel makkelijker om bij de dag te leven en met rust en vertrouwen de toekomst te zien. Dan is het bijna eenvoudig om je kind los te laten bij onze Heere God, het over te geven in Zijn handen. Dan klinkt uit ons gebed niet (alleen) of God de zorgen weg wil nemen en problemen op wil lossen. Dan klinkt het:

Ik vraag U niet mijn kinderen
elk verdriet te sparen,
maar wees Gij wel hun troost,
als ze eenzaam zijn en bang
Wil om Uws naams wil hen
in Uw verbond bewaren
en laat ze nooit van U vervreemden
nooit, hun leven lang

Dit blogartikel werd geschreven door één van onze blogschrijfsters.