Zoekend kijkt ze rond, speurend langs de ouders die in een wijde boog om het hek heen staan. Onze kleuter. Ze is net 4 jaar en gaat naar school. “De básisschool!” zoals ze dit graag zelf nog even extra nadruk geeft. Vandaag was het de grote dag… nachtjes afgeteld… op donderdag dan was het zover: Pom de logeerbeer mocht met Nienke mee naar huis.

Het was op maandag al breed uitgemeten aan onze tafel: “Pom mag met mij mee. Als het donderdag is. Nog…” ze telt op haar vingers de dagen van de week af. “…3 nachtjes! En dan blijft hij ook slapen.” Dat was groot nieuws. Onze vraag was wel: “wat is Pom?” Verontwaardigd dat wij dat niet wisten zei ze met veel vuur: “het is een béér!” Aha… het werd ons steeds meer duidelijk. En de donderdag kwam steeds een nachtje dichterbij.

Gast

Ik zoek oogcontact en zwaai even vanaf mijn plekje. Haar oogjes lichten op en ze komt in mijn richting lopen. Een boodschappentas meezeulend. Blij komt ze bij de fiets: “Kijk mam! Pom!” Ons weekend kan beginnen.

Thuis moet eerst de tas van Pom leeg, voor ze zichzelf tijd gunt om haar jas uit te doen en haar schoenen bij de kapstok te parkeren. Er komt een koffer uit vol met kleertjes, sokken en sloffen. Passend bij de bruine beer die er daarna voorzichtig uitgevist wordt. “Dit is Pom! En hij blijft lang!” Ik kijk naar Pom en ik zie een versleten speelgoedbeer. Bruin en een zwarte neus die zijn beste tijd heeft gehad. Hij kijkt me goedig aan met zijn berenogen en ik? Ik denk alleen maar aan huisstof van het halve dorp. Aan de lange droogtijd na een zwemlesje in onze wasmachine. Die optie streep ik toch maar af in mijn hoofd. Hij ruikt naar niks. Niks lekkers maar ook niks vies. Beetje stoffig hooguit. Ik kijk hem nog eens goed aan en zeg op mijn vriendelijkst: “Welkom in ons huis Pom!”

Pom is een succesnummer. Pom wil mee naar de supermarkt waar hij als een koning in een klein winkelkarretje rondgereden wordt. En Nienke kan deze boodschappenronde ineens wel keurig achter mij aanstappen zonder haar snelheid te verhogen naar een flitswaardige hoogte. Want ja, Pom zit in de kar. En hij past op de mandarijnen en de zak met friet.

Pom wil keurig zijn pyjama aan, zonder mopperen, net als onze kleuter vanavond. Tanden poetsen, niets is een probleem voor deze beer. Gedurende het weekend is er alleen strijd om de jas van Pom. Die moet uiteraard aan als we naar buiten gaan. Maar de rits leidt hier en daar tot frustratie bij iedereen. Kleuter wil alles zelf doen. En ik wil opschieten. En Pom? Hij laat het allemaal over zich heen komen.

’s Avonds ligt die goeie ouwe Pom naast onze snurkende dochter. Ik overweeg om hem aan het voeteneind neer te leggen. Ik vind het niet zo fris en bijna overweeg hem toch maar even in de wasmachine en de droogtrommel te stoppen. Nee, het is goed zo. Ik laat ze allebei lekker liggen onder het stippendekbed.

Welkom

Als ik naar beneden loop bedenk ik ook wat anders: wat is die Pom welkom! Niets is teveel voor deze vriend. Ik moet denken aan die mooie tekst in Hebreeën. Vergeet de herbergzaamheid niet… Hoe vanzelfsprekend is deze beer welkom in ons huis. Het is en blijft een speelgoedbeer met een versleten zwarte neus, maar voor onze kleuter is hij een gast. En ik verwonder mij over de vanzelfsprekendheid waarmee ze hem in alles laat delen. In plezier en in een beker drinken, in een autoritje en in het plekje in haar eigen bedje.

Het zet mij tot nadenken, juist nu de wereld zo anders is. Of wordt het al gewoon om afstand te houden van elkaar? Een visite met een volle kamer waar je iedereen een handdruk als groet geeft? Onze 4 jarige dochter weet er niet van. Mensen nodigen aan je tafel? Nou, dat gaat zomaar niet! Alleen als het niet anders kan kunnen we wel een uitzondering maken.

Leren onze kinderen om letterlijk een arm over een schouder te slaan als je ziet dat er tranen hoog zitten? Ik zucht… want dit gaat nu zo anders dan we graag willen. Bij het opvoeden willen we onze kinderen toch ook leren dat iedereen welkom is aan de keukentafel? De tafel waar plaats genoeg is voor wie met ons het brood (of de aardappels) wil delen? Het is geen vanzelfsprekendheid. Maar wel broodnodig. Voor onze kinderen, voor onze naaste die mee mag genieten én voor mezelf!

Volhouden

Op zoek naar de herberg-tekst kom ik tot een prachtige ontdekking: In Hebreeën 13 staat de tekst die ik zoek. Maar de tekst ervoor is ook een grote les in deze verwarrende tijd: Dat de broederlijke liefde blijve… En een blik op de uitleg leert mij dat dat volharden is! “…gelijk gij daarin wel begonnen hebt…” Wat we begonnen zijn aan onze keukentafel, de liefde naar onze naaste en de wens daarin om te delen, dat mogen we volhouden. Misschien anders dan ik wil. Minder vaak dan ik wens. Met minder mensen ook nog. Maar… volhouden! Elke dag… ik moet stoppen met mopperen op alles om mij heen. Niet klagen over dat waarin ik mij begrensd voel. Nee… volhouden. Elke nieuwe dag die Hij mij geeft.

Ik mopper niet meer op de stoffige beer. Ik schrijf een gezellig verhaal over de belevenissen van Pom in ons huis. Morgen is het logeerfeest voorbij, dan gaat onze gast terug naar de juf. Met zijn koffer zullen we hem en onze kleuter afleveren bij het schoolhek. Ik zal ze nazwaaien tot ze de klapdeur door zijn. Dan wandel ik naar huis en ga ik mijn woonkamer gezellig maken, de keukentafel van ontbijtkruimels ontdoen en koffie zetten. Met opgeklopte melk. Koffie voor twee! Want er is plaats genoeg aan onze tafel. “Welkom, wat leuk dat je er bent!”