Er zijn van die momenten dat ik met een soort helicopterview boven bijvoorbeeld een speeltuin zweef. Dan zie ik alles net even met een andere blik dan dat ik tussen alle toestellen sta. Ik zie kinderen, groot en klein. Wat kunnen ze heerlijk plezier maken! Ik zie ouders. De een zit op zijn hurken naast de wip, de ander met zijn armen hoog in de lucht naast het klimrek. Weer een ander staat onderaan de glijbaan en ook de bankjes zijn druk bezet. En ik zie ook iets opmerkelijks. In de ouderlijke hand bevindt zich zo’n rechthoekig digitaal ding. In de meest bijzondere houdingen proberen ze hún kind zo mooi mogelijk op de foto te krijgen. Zelfs als je daarvoor een ander kind omver loopt. Ik schud verbaasd mijn hoofd. Wat ís dit? Tot mijn schrik beland ik opeens weer met beide benen op de grond, wanneer mijn kind roept: ‘Foto maken mama!’ En ja…ook in mijn handen blijkt er één te zitten.

Voor de vakantie had ik weer zo’n schaamtevol moment waarop ik me achteraf realiseerde: Ik heb de mooiste momenten aan me voorbij laten gaan, omdat ik er zo graag een foto van wilde maken. Alleen maar zodat ik later door het zien van de foto nog wél kan genieten van het moment. Gekker kan het eigenlijk niet, toch? En daarbij: welke indruk geef ik hiermee eigenlijk aan mijn kinderen? Ik voelde opeens zoveel weerstand tegen mijn eigen gedrag met mijn smartphone. Daarom nam ik me stellig iets voor: Deze vakantie laat ik mijn telefoon in mijn zak. Of thuis. Ik geniet van het moment zelf! En mijn kinderen moeten twee belangrijke lessen leren. 1. Momenten zijn niet alleen maar leuk wanneer er een foto van wordt gemaakt. 2. De mooiste herinneringen ontstaan door momenten echt sámen te beleven.

En daar gingen we dan. Op vakantie. Met een rugzak vol goede voornemens. En dat weegt zwaar! Stapje voor stapje maakte ik de rugzak weer een stukje lichter. Want ja…het is toch wel leuk om wat vakantiekiekjes te hebben. En de kinderen moeten toch wel een paar herinneringen op beeld hebben later? Ik zocht naar een goede balans, en eerlijk gezegd heb ik hem nog steeds niet helemaal gevonden. Maar toch… het is niet mislukt. Naast bewustwording heb ik mezelf ook echt regelmatig gedwongen mijn telefoon op te ruimen. Ik heb mezelf herhaaldelijk horen zeggen: “We hebben nu een paar foto’s en nu is het klaar voor vandaag. Ik wil gewoon even zonder telefoon genieten.” Die ervaring was heerlijk. Ik ontdekte hoe heerlijk het is om van het moment te genieten door ze met mijn eigen ogen te zien en door mijn aanwezigheid te beleven.

Ik moet denken aan mijn zoontje die een aantal jaar geleden zei: “Mama, weet u wat zo leuk is? Als ik iets leuks zie, dan maak ik er een soort foto van in mijn hoofd en dan kan ik er later nog een keer naar kijken en aan terugdenken.” Volgens mij klopt dat. Als ik voor mezelf terugdenk aan bijzondere gebeurtenissen uit mijn leven, dan herinner ik me niet persé de momenten waar ik ook foto’s van heb. De leukste herinneringen vind ik nergens in mijn archieven met afbeeldingen terug. Daarom ben ik ervan overtuigd: Herinneringen fotografeer je niet, die onthoud je!