Jaren geleden zaten (toen nog) mijn vriend en ik op de grond van een kaal huis. We spraken over wat we belangrijk vonden. Wat we graag wilden met ons leven samen. Waar we van droomden. Wat we mooi vonden. Een één van de dingen was: een woonkeuken. Heerlijk, een grote keuken, met vooral een grote tafel. Een tafel waar iedereen aan kon schuiven wanneer hij of zij maar zou willen. Ik zag een gezellige volle tafel voor me met mensen, kinderen en heerlijk eten.

De woonkeuken is er niet gekomen. En na het lezen van een recent blogartikel zeg ik: ‘ik denk  dat deze er nooit zal komen ook‘. Een tafel hebben we wel. Een redelijke grote zelfs. Iedereen is welkom er aan te komen zitten. Alleen die avondmaaltijd. Wat dat betreft ben ik een illusie armer.

Koken

Koken bijvoorbeeld, is niet mijn ding. Ik vind het niet leuk. Ook vind ik het gewoon lastig, ik heb er geen gevoel voor. En met een paar vermoeide kinderen om me heen, is het helemaal een klus. Zelf ben ik op dat tijdstip van de dag ook niet op mijn best. En als het eten dat ook  nog niet met vreugde ontvangen wordt, zakt de moed me soms gewoon in de schoenen.

Aan tafel

Dan dat eten! Onze jongste eet alles, als het maar geen rijst is. Onze tweede roept altijd heel hard dat het niet lekker is. Maar eet na meer of minder aandringen en gemopper haar bord wel leeg. En als laatste troefmiddel hebben we een rode kaart die op de keukenkast verschijnt. Dat betekent de volgende dag geen snoep en koek. Dan is dat bord opeens heel snel leeg. Onze oudste vindt eten lastiger. Veel is niet zijn smaak, lang zitten aan tafel is een hele opgave voor hem.

Je begrijpt het: de avondmaaltijd is niet het favoriete moment van mijn dag. De tijd dat eten echt een strijd was is inmiddels gelukkig voorbij. Maar vanzelf gaat het nog niet. Soms moet ik bij drie kinderen eten naar binnen stoppen/praten. Dat moet toch anders kunnen dacht ik. Helemaal als manlief regelmatig niet aanschuift met het eten is het wel fijn als de maaltijd wat relaxter verloopt. En daarbij, nu de kinderen wat ouder worden, wel eens buiten de deur eten, is het ook wel fijn als ze dat netjes kunnen. Nu liggen er nog wel eens stukken gehakt naast het bord, wordt er gegeten met de vingers en worden handen afgeveegd aan het tafelkleed. Soms stáán ze te eten!

Smileys

Daarom bedacht ik een plannetje. We gaan smileys verdienen. Drie te verdienen per maaltijd. Drie lachende smileys is een sticker. Samen met mijn dochter knipte ik op een woensdagmiddag heel veel gele rondjes. We tekenden lachende, sip kijkende en verdrietige gezichtjes. En ze genoot van het samen knutselen met mama!

Drie kolommen maakt ik op A3 papier. Welke drie regels vind ik met het eten belangrijk? Ik heb wel eens gehoord dat je niet teveel regels moet willen stellen. En ik denk dat dat zo is. Maar ik vind het wel eens lastig. Ze smokkelen soms speelgoed mee naar de tafel. Dat vind ik echt geen succes.  En dat weten ze. Speelgoed wat ze aan tafel hebben, daar wordt verder de hele dag niet meer mee gespeeld. Daar komen ze nog gunstig vanaf. We hadden laatst een vriendinnetje te eten, daar ging het speelgoed wat aan tafel lag in de vuilnisbak. Soms mopperen ze dat het eten vies is. Het woord vies wil ik niet horen als het over eten gaat. Of ze kibbelen soms aan tafel over van alles en nog wat. En ook dat vind ik niks.

Maar ik bedacht drie dingen waar ze smileys voor konden verdienen. 

1. We eten zélf mét bestek. Logisch zou je zeggen. Hier dus
niet. Het vlees word hier vaak met de handen naar binnen gewerkt. De handen
daarna afgeveegd aan het tafelkleed. En als het eten niet helemaal de smaak is,
dan moet ik soms drie kinderen me eten helpen. Dat moet anders kunnen.

2. Tijdens het eten zítten we op onze stoel. Onze kinderen
hebben gewoon geen zitvlees. Behalve als we patat eten. Dan zitten ze de hele
maaltijd. Maar anders. Zoonlief zit op een kerkbank aan tafel, waar hij het
liefst op staat of etend heen en weer loopt. Dochterlief pakt alle gelegenheden,
en nog meer dan dat, aan om van haar stoel te glippen.

3. Eerbiedig zijn. Dat gaat vaak heel erg goed. Maar ogen
dicht onder het bidden is soms gewoon erg moeilijk. Maar wij vinden dat
belangrijk dus dat blijven het oefenen.

Ik had nog wel meer dingen kunnen bedenken, maar ik doe dat
bewust niet. Niet teveel. Dan blijft het overzichtelijk en haalbaar. Aan het
einde van een regenachtige woensdagmiddag lanceerde ik het idee bij de
kinderen. Onze dochter is wel gevoelig voor beloningsystemen en stickers, dus
zij vond het wel een idee. Zoonlief is
wat realistisch van aard. Of pessimistisch, net hoe je het noemen wilt. ‘dat
gaat me toch nooit lukken’, was zijn reactie.

Toch, na avond één stonden er vijf lachende gezichtjes op papier!

Inmiddels zijn we ruim een week verder. Overwegend lachende smileys kijken ons vanaf de kastdeur aan. En het leuke is dat zelfs onze zoon na het eten naar het bakje met smileys en stickers grijpt. De maaltijden zijn gezelliger, minder negatief. We zijn eerder klaar, tot vreugde van onze kinderen zonder zitvlees. En… ík denk er over eens een nieuw recept uit te proberen.