Wat kan ik genieten van die pure en oprechte kindervragen. Recht vanuit het hart. Vragen over de Heere en Zijn Woord, vragen over het wereldgebeuren, vragen over zichzelf. Soms moet ik er echt even bewust bij stilstaan hoe waardevol het is om zulke (soms maar heel korte) gesprekjes te hebben. Ik ben dankbaar dat we onze kinderen als ouders kunnen en mogen vormen als ze nog zo nieuwsgierig en leergierig zijn. Ze willen dan nog zoveel van ons aannemen. Op zo’n moment stijgt een stil gebed op: Och Heere, leid ook dit kind naar U toe! Bekeer het, trek het, vorm het en laat het mogen opgroeien voor U!
Maar hoe jong en ontvankelijk ze ook zijn, de andere kant is er ook. De tegenzin en weerstand als de Bijbel op tafel komt, ze gaan veel liever spelen. De onwil om te bidden, want ze zijn veel te moe. De korte reacties op vragen over de preek, want dat zijn ze allang weer vergeten. Op zo’n moment bid ik opnieuw: Och Heere, leid ook dit kind naar U toe! Bekeer het, trek het, vorm het en laat het mogen opgroeien voor U!
Mijn gedachten gaan soms alvast een aantal jaren vooruit. Hoe gaat het straks als mijn kind een puber is? Als een moment van bezinning nu al gezucht en gemopper oproept, hoe gaat dat straks? Hoe houd ik ze vast? We kunnen zoveel met onze kinderen willen doen en bespreken. Samen bidden, samen zingen, maar hoe krijg ik ze daarin mee?
Samen optrekken
We zien graag dat onze kinderen op eigen benen leren staan. Wij hebben hen ontvangen uit Gods hand, maar zij hebben ook ons als ouders gekregen. Wij mogen met hen meelopen op hun levensweg. We mogen hen richting het volwassen worden verzorgen en helpen, leiden en (bij)sturen, corrigeren en bemoedigen. Wat een verantwoordelijkheid, maar ook – wat een voorrecht! Wat is het bijzonder om te zien dat ze zich steeds verder ontwikkelen, zodat ze hun eigen leven kunnen gaan leiden. In dat proces komt er een moment dat kinderen zich gaan losmaken van hun ouders. In het ontwikkelen van hun eigen identiteit gaan ze afstand nemen, want als ze eenmaal volwassen zijn, moeten ze zelfstandig zijn en eigen verantwoordelijkheid kunnen dragen. Het is de realiteit en het is hoe het hoort, maar dat kan wel heel lastig zijn.
Want wat vraagt dat van mij? Loslaten! Een akelig woord, als je het mij vraagt. Loslaten klinkt zo… afstandelijk. Alsof je je kind laat vallen en je handen van hem of haar af trekt. Ik sprak laatst een moeder, haar kinderen waren al groter. Toen ik op enig moment iets zei in de trant van: ‘Je moet ze toch ook op den duur gaan loslaten’ zei ze: ‘Nee, ik laat mijn kinderen niet los, ik moet ze alleen anders leren vasthouden.’
Dat bleef hangen. Wat een prachtige gedachte! Dit is gesproken vanuit de verbinding. Vanuit de liefde die een kind niet aan zichzelf wil overlaten. Toegegeven, ik zal veel moeten (leren) loslaten. Maar mijn kinderen zelf niet. Want ik mag hen biddend vasthouden. Biddend mag ik hen overgeven aan Hem. Biddend mag ik vertrouwen dat Hij niet loslaat! ‘Uw goedertierenheid, HEERE, is voor eeuwig; laat de werken van Uw handen niet los.’ (Psalm 138:8)
Wat herkenbaar! Heel mooi.
Gebed voor mijn kinderen
Ik leg de namen van mijn kinderen
in Uw handen,
graveer Gij ze daarin,
met onuitwisbaar schrift.
Dat niets of niemand
ze meer ooit daar uit kan branden,
ook niet als satan
Ze straks als de tarwe zift.
Houdt Gij mijn kinderen vast
als ik ze los moet laten
en laat altijd Uw kracht
boven hun zwakheid staan.
Gij weet hoe mateloos
de wereld hen zal haten
als zij niet in het schema
van de wereld zullen gaan.
Ik vraag U niet mijn kinderen
elk verdriet te sparen,
maar wees Gij wel hun troost,
als ze eenzaam zijn en bang.
Wil om Uws naams wil hen
in Uw verbond bewaren
en laat ze nooit van U vervreemden
nooit, hun leven lang.
Ik leg de namen van mijn kinderen
in Uw handen. Amen.
Dit heeft mijn moeder boven haar bed hangen!