Dat Halve Uurtje: de Stille Tijd van een Mama

Maandag zes uur, de wekker gaat. Ik doe één oog open. ‘Wat is dat voor geluid? Hoe laat is het eigenlijk ? Het is nog donker buiten! Zes uur? Te vroeg, geen zin, nog moe. Wekker op snoozen! Of toch niet? Nee! Zes uur! Een nieuwe dag!’ Voorzichtig schuif ik uit bed en schiet in de kleren. Zo zacht mogelijk doe ik de deur boven aan de trap open en ga de trap af. Onze kinderen mogen pas naar beneden als hun wekker op de zeven staat, maar toch, als ze me horen staan ze wel eens eerder achter me.  Half zeven, ik schuif aan tafel. Kop thee, bijbel, notitieboek.

Wat een weldaad is dat eerste half uurtje van de dag. Rust, stilte, de Bijbel, gebed. Ik ben een ochtendmens. Meestal ga ik de avond ervoor te laat naar bed. Vaak vind ik het lastig er ‘s morgens uit te komen. Soms blijf ik lekker liggen totdat de kinderen me wakker maken. Maar altijd heb ik daar spijt van. En natuurlijk, die halve uurtjes zijn niet altijd even bijzonder. Maar goed is het wel, altijd. Vaak merk ik dat door de dag heen.

Psalm 33

Ik volg een bijbelrooster waarin ik in twee jaar de bijbel doorlees. Van zo’n rooster zijn er eindeloos veel varianten te vinden. Vandaag is Psalm 33 aan de beurt om te lezen. Het raakt me.

Vers 11 bijvoorbeeld. Maar de raad des HEEREN bestaat in eeuwigheid; de gedachten Zijns harten van geslacht tot geslacht.

De raad van de HEERE bestaat in eeuwigheid. Alles wisselt hier beneden. Tijden veranderen, mensen (lijken te) veranderen, kinderen worden groter, andere vragen komen er op je pad. Wat gebeurd er allemaal in de wereld, politiek, kerk?  Wat is er nog zeker? Maar de HEERE is onveranderlijk. Eeuwig Dezelfde! Zijn plan met deze wereld blijft hetzelfde. Zijn doel met de mens(heid), hetzelfde. Zijn woorden,  Zijn beloften, Zijn nodiging, zijn en blijven hetzelfde. Zijn trouw blijft, tegenover onze ontrouw. Zijn genade blijft, tegenover zoveel zonden en tekort. Dat geldt ook voor onze kinderen. Kunnen we onze kinderen niet meer fysiek bij Jezus brengen? Hij zegt nog steeds ‘laat de kinderen tot Mij komen’.  Al wisselt alles hier beneden, al bruist of stormt het: Hij verandert niet! Gode zij dank!

In vers 16, 17, 18 lees ik: Een koning wordt niet behouden door een groot heir; een held wordt niet gered door grote kracht. Het paard feilt ter overwinning, en bevrijdt niet door zijn grote sterkheid. Zie, des HEEREN oog is over degenen die Hem vrezen, op degenen die op Zijn goedertierenheid hopen;(…)

Wat zijn we zonder God? Een koning zonder God heeft geen macht. Een leger is niets zonder God. Het kan nog zo groot of sterk zijn, maar als God tegen is zullen ze niet winnen. De kracht van een held? Het is niets, heeft geen waarde zonder God. Denk aan Goliath bijvoorbeeld. En aan David, die hoopte op God.

Bijbel open op het aanrecht

Terwijl die mensen die steunen op paarden, wagens en helden, teleurgesteld raken, is het  oog van de HEERE op die Hem vrezen, op hen die op Zijn goedertierenheid hopen.  Daar zijn legio voorbeelden van. Verhalen te over. Waar steun ik op vandaag?  We hebben een drukke dag voor de boeg. Verschillende afspraken. In huis moet echt wat gebeuren. Een één jarige dreumes die de laatste dagen erg veel huilt, twee jonge kinderen die moe zijn van de eerste schooldagen, einde van de week, zwemles, eten koken moet ook nog. Goed plannen, voorwerken, flink doorgaan, dan moet het allemaal precies lukken vandaag. Toch?!

Volgens mij las ik het  ergens hier op Elke Dag Nieuw: ‘je Bijbel open leggen op je aanrecht’. Dat deed ik nooit. Daar had ik allerlei redenen voor. Snel vies, niet handig, kan dat wel, is dat niet oneerbiedig? Inmiddels ligt mijn Bijbel regelmatig open op het aanrecht. Vandaag ligt Psalm 33 open op het aanrecht.

De hele dag door

‘s Morgens breng ik de kinderen naar school. De eerste vechtpartij ontstaat al voordat onze oudste zoon op zijn stoel zit. ‘ja maar, hij…!’ Ik denk aan deze morgen. Ik kijk omhoog. ‘Heere, ik breng mijn zoon bij U.’

In de loop van de ochtend gaat de telefoon. Ik zie haar naam in mijn scherm. Ik bid. We hebben al zo vaak gepraat. De zorgen zijn zo groot. De vragen zoveel. Al zo vaak hebben we geprobeerd oplossingen te bedenken. Meestal luister ik vooral. Wat een pijn, verdriet, onmacht. Als je naar de situatie kijkt, is die zo hopeloos vaak, zijn er zo weinig lichtpuntje. Ja soms, even, maar die kan zomaar weer doven. Ik merk vandaag dat ze moedeloos is. Moe van alles. Voorzichtig geef ik iets door van wat ik deze morgen las. Over de ogen van de HEERE die zijn op degene die op Hem hopen.

‘s Middags probeer ik onze jongste op bed te leggen. Hij sliep altijd prima, maar de laatste vier dagen is het hopeloos. Ik zou het zo fijn vinden als hij even sliep. Het zou goed voor hem zijn even te slapen. En ook voor mezelf. Even rust aan m’n hoofd, even orde scheppen. Even maar, zodat ik een paar snelle klusjes kan doen. Of iets kan lezen of… Ik heb nu niets aan koningen, niets aan paarden niets aan wagens. Daar gaat hij niet van slapen. Mijn hoop ligt in een gebed tot God. Na 20 minuten houdt zijn gehuil op. De stilte duurt een klein uurtje. Precies lang genoeg.

Na schooltijd haal ik de kinderen van school. Vermoeide gezichten komen me tegemoet.  De tranen bij onze tweede zitten erg hoog. Moe van school. Moe van weer in het ritme komen, nieuwe klas, nieuwe juf. En dan nog zwemles. ‘Het is moeilijk en niet zo leuk’, aldus onze dochter. “Hoe gaan we dat ik goede banen leiden? Hoeveel geduld en tact gaat dat vragen?” En eigenlijk heb ik best haast, want dat eten moet ook nog. Ik loop langs het aanrecht om de zwemtassen te halen.  ‘Terwijl andere steunen op paarden en wagens…’ mijn voetstappen zijn opeens een stuk lichter, mijn rug rechter, mijn glimlach echter.  Het zwemmen gaat prima. En op de terugweg klinkt het vanaf de achterbank: ‘mam, ik heb geen een keer gehuild met zwemles’.

Dit artikel is geschreven door Adriana Uijl. Je leest hier meer over haar.

–