Gezelligheid - Elke dag nieuw

Ik wilde deze keer maar met de deur in huis vallen: heb jij ook weleens van die dagen dat je verzucht: ‘ik wilde dat de dag al voorbij was..’? Dagen waarop de regen je weerhoudt om naar buiten te gaan, je het mist om samen te zijn met familie en waarin je ongeduldig reageert tegen de kinderen. Dagen waarop de kinderen jouw stemming aanvoelen en meer ruzie lijken te maken dan anders.

De afgelopen weken waren er bij ons regelmatig van deze dagen en daarom begon ik me af te vragen: hoe zorg ik ervoor dat het gezellig blijft in ons huis, ondanks een lockdown en alle regels die daarbij horen? Hoe creëer je die gezelligheid als je in quarantaine moet of tijd tekort komt door het helpen van je kinderen bij hun schoolwerk? Wanneer je dat moet combineren met je werk of met het zorgen voor anderen? Als je uitziet naar de dagen waarop we weer bij elkaar op bezoek kunnen, de kinderen weer naar school gaan. Als het gevaar van ontevredenheid op de loer ligt?

Wat, vroeg ik me af, zorgt voor gezelligheid? Is dat die sfeervol ingerichte woonkamer met kussens en kaarsen? Is het de geur van verse appeltaart en koffie? Of is het oma’s klok die elk uur slaat en tikkende breinaalden? Is het spelletjes doen en samen zingen? Zit gezelligheid hem in een goed gesprek en samenzijn met vrienden of familie?

Perfect gezellig

Of, wil ik dat het liefst allemaal bij elkaar? Misschien is het in jouw en mijn ogen gezellig als alles perfect is: een uitgeruste, opgewekte, geduldige mama, een opgeruimd huis, een gezonde maaltijd die er ook nog eens prachtig uitziet, kinderen die geen ruzie maken en lelijke dingen zeggen, kaarsen en sfeerlichten en thee met zelf gebakken koekjes.

Elise schrijft in haar boek ‘Elke dag nieuw’: “Perfectionisme kan ons verlammen. Omdat we nooit een dag tegelijkertijd een foutloze moeder en een liefdevolle echtgenoten kunnen zijn, een smetteloos huis kunnen hebben en er fantastisch uit kunnen zien, voelen we ons vaak mislukt, tekortschieten, schuldig en moedeloos. Ontmoedigd beginnen we daarom maar helemaal nergens meer aan.”

De kinderen zien het anders

Een aantal jaar geleden liep ik eens met een vriendin in een boekwinkel. Ergens in de rekken stond een boekje waarvan de voorkant suggereerde dat het zou gaan over gezelligheid in huis. Of dat nu echt zo was, of dat het mijn interpretatie van de voorkant was, weet ik niet. Terwijl ik het boekje enigszins afwerend gadesloeg, pakte vriendin het bewuste boekje vast en vroeg “zou jij zoiets kopen?” “Nee,” antwoordde ik, “ik ben tegen boekjes die suggereren dat alles leuk en gezellig moet zijn. Ik ben te druk met luiers verschonen en eten koken om ook nog aan gezelligheid te denken.” Ik zei het met een knipoog, maar het was een goed excuus, want hé.. gezellig? Ik voelde dat niet altijd. Driftbuien van peuter, huiluurtjes van de baby, rommel in huis, volle wasmanden en veel te weinig uren in een dag. Slaapgebrek maakt me niet tot een gezellige moeder.

Tenminste, zo voelde ík het.

Ik herinner mij vorig jaar kerstvakantie. Om de dag te doorbreken en een frisse neus te halen besloten we met z’n allen een stuk te gaan wandelen in het bos. Ik was moe en niet erg gemotiveerd, maar vol goede moed parkeerden we de auto en begonnen aan de wandeling. Ik realiseerde me al snel dat dit bos in de winter niet veel meer was dan vooral heel veel dor hout en verlangde ernaar om met een warme kop thee een boek te lezen op de bank. Totdat dochterlief haar verkleumde hand in de mijne duwde, met stralende ogen naar me opkeek en zei: “echt gezellig zo, hè mam?!”

Misschien, realiseerde ik me, had ik een ander beeld van gezelligheid dan onze kinderen?

Waar ik leeg gekiepte wasmanden zie, zien zij boten om mee naar Amerika te varen. Waar ik een lange wandeling zie door een bos met kale bomen, zien zij een lang pad waarover je hard kunt rennen, grote takken die je achter je aan kunt slepen, omgevallen bomen om over te balanceren en een papa en mama die glimlachen naar elkaar. Waar ik tijdens het avondeten bloemkool op de grond zie vallen, een wiebelende kleuter die niet stil kan zitten en stemmen die té hard in mijn oren klinken, zien zij een papa die grapjes maakt, brandende kaarsen en een zusje dat gekke gezichten trekt waar iedereen om moet lachen.

Iets verderop in het boek ‘Elke dag nieuw’ wordt Mirjam geciteerd, die verteld: “Wij leren als gezin steeds meer dat ons geluk, de gezelligheid en de sfeer in het gezin niet afhankelijk zijn van de omstandigheden. Pas liet ik twee hele verdrietige kinderen achter toen ik weer plotseling naar het ziekenhuis moest met Floris. De volgende dag kwamen ze daar uit school op bezoek en zaten we met elkaar een kopje thee te drinken in die ziekenhuiskamer. De verpleegkundige die binnenkwam zei: “Wat is het hier gezellig.” En dat was het ook.”

Het zit ‘m in de kleine dingen

Volgens mij zijn het de meest eenvoudige dingen die gezelligheid opleveren. Dochter mee laten helpen bij het bakken van een cake – ondanks dat de keuken wit ziet van het meel; samen een psalm zingen na het avondeten – ondanks een dreinende peuter die op de kinderstoel timmert; allemaal rond de tafel bij het Bijbeluurtje op zondagmiddag – ondanks een ruzie over wie op welke stoel mag zitten; samen afwassen – ondanks dat je het alleen sneller kunt; samen op de bank een mooi boek voorlezen voor bedtijd – ondanks dat er nog huishoudelijke klusjes wachten. Het zijn de kleine dingen die een gevoel van saamhorigheid en gezelligheid geven.

Als ik door onze stad fiets, bewonder ik elke keer opnieuw de grachtenpanden met hun mooie gevels. Laatst ontdekte ik een statig smal pand dat aan één kant scheefgezakt is. Het linkse kozijn is recht, het rechtse kozijn is scheef. ‘De schoonheid van imperfectie’ dacht ik, terwijl ik het pand gadesloeg. Het is net een gezin: het heeft scheuren en het is niet perfect, maar toch heeft het schoonheid.

Toen ik me al mijmerend afvroeg waarom ik gezelligheid in huis belangrijk vindt, dacht ik eraan dat ik hoop dat onze kinderen het fijn blijven vinden om thuis te zijn, ze bereid zijn hun vragen met ons te delen, het zullen merken dat hun toekomst zwaar voor ons weegt. Ik hoop dat ze onze gesprekken en vermaningen serieus zullen blijven nemen, omdat ze ervaren dat we hun eeuwige geluk op het oog hebben. Ik hoop dat ze voelen dat onze aandacht voor hen niet alleen bedoeld is om ze levensgeluk mee te geven, maar om ze te leiden naar de voeten van de Heere Jezus.

Treffend vond ik de uitspraak van Tedd Tripp, zoals hij schrijft in zijn boek ‘De weg naar het kinderhart’, in zijn laatste hoofdstuk over pubers: “het krachtigste middel om je kinderen te behoeden voor de aantrekkingskracht van goddeloze vrienden is ervoor te zorgen dat het fijn is om thuis te zijn.”

Het vraagt van jou en mij in dit nieuwe jaar: kijken door de ogen van onze kinderen, prioriteit geven aan momenten van samenzijn, bewust worden van de kleine, fijne dingen en elk moment koesteren dat we doorbrengen als gezin. Of, zoals de uitspraak van Ruth Bell Graham die ik las in de nieuwe Elkedagnieuw agenda (https://elkedagnieuw.nl/agenda-2021/) : “De taak van een moeder is: het mogelijke te doen en God te vertrouwen voor het onmogelijke.”

Ik leg de namen van mijn kinderen in uw handen,

Graveer Gij ze daarin met onuitwisbaar schrift.

Dat niets of niemand ze meer ooit daaruit kan branden,

Ook niet als de satan ze straks als de tarwe zift.

Houdt Gij mijn kinderen vast als ik ze los moet laten

En laat altijd Uw kracht boven hun zwakheid staan.

Gij weet hoe mateloos de wereld hen zal haten,

Als zij niet in het schema van de wereld zullen gaan.

Ik vraag U niet mijn kinderen elk verdriet te sparen,

Maar wees Gij wel hun troost, als ze eenzaam zijn en bang.

Wil om Uws Naams wil hen in Uw verbond bewaren

En laat ze nooit van U vervreemden, nooit, hun leven lang.