Zittend op een bankje, bij de deuren van de enorme centrale hal van het UMCG in Groningen, staren we voor ons uit, mijn man en ik. Vrouwen met hoge hakken, mannen met koffers, gillende kinderen en sussende oma’s zien en horen we voorbij gaan. Of nee, we horen niets. Ik hoor niets…
Biddend, stil, maar met een hart dat weet dat God zo trouw voor ons gezin zorgde de afgelopen jaren, wachten we op een telefoontje van de chirurg die bezig is met een ingrijpende operatie bij onze lieve jongste zoon.
Opnieuw zoveel zorgen om zijn nog zo jonge leven. Wordt het een verlossend telefoontje of gaat na dit telefoontje ons hele leven veranderen? Angst, verdriet, zorg, maar ook rust en stilte vervult ons.
Niet vanzelfsprekend
Als moeder heb je alle dagen de zorg voor je kinderen. Vaak sta je er niet eens bij stil. Ze spelen buiten, gaan naar school, hebben plezier met vrienden en vriendinnen, vallen, huilen, staan weer op, dag in dag uit. Totdat we ineens horen van een ernstig ongeluk, een kindje dat niet gezond geboren kan worden, een buurvrouw die ziek is.
Ik hoor twee moeders bij het schoolhek zeggen: “sjonge wat ben ik blij dat het mijn kind niet is. Wat staan we er weinig bij stil hè, dat we gezonde kinderen hebben, en ook mijn ouders zijn er nog. Ze passen vaak op, weet je hoe heerlijk? Bram, kom op, opschieten nu, we hebben nog zwemles om 4 uur. Zeg ik spreek je nog! Rustig aan hè!”
Het “rustig” klinkt nog na in mijn oren als ik terugloop. Rust… om na te denken over de dingen die gebeuren, om na te denken over de zorgen maar juist ook over de zegeningen. Stille tijd om de Heere in alles te zoeken. Zó rustig aan te mogen doen.
Want hoe groot is de zegen dat de Heere onze kinderen iedere morgen wakker laat worden. Ze leven nog! Ze eten brood, ze gaan naar school, ze worden bewaard onderweg.. Dát is een zegen! Genade… Het is helemaal niet gewoon. Onze kinderen zijn geleend. De Heere gaf ze ons voor een tijd en we weten niet voor hoelang.
Amen zeggen
Het voelt soms alsof onze kinderen van mij zijn, maar op het moment dat er ziekte en zorg in het gezin komt wordt het anders. Ineens ga je erover nadenken dat het een wonder is om gezonde kinderen te hebben, dat er zoveel kinderen niet gezond zijn. Dat er zoveel ouders zijn met zorgenkinderen. Dat er zoveel dappere moeders zijn die elke dag met liefde voor hun kind zorgen of het soms aan anderen moeten over laten omdat het zelf niet meer lukt, met pijn in hun hart. Dat er zóveel kinderen zijn die dagelijks merken dat ze niet mee kunnen met hun leeftijdsgenoten en dat er zoveel gaande is in ons land rondom dit thema en de kwaliteit van leven. Als je gezond bent is dat genade, iets krijgen om niet, onverdiend.
En als je veel zorg hebt om je kind, je gezin? Ik las een bemoedigend gedicht van Nel Benschop:
Nu alleen maar Amen zeggen
al is het met gebroken stem.
Dan, je hand in Gods hand leggen,
en op weg gaan achter Hem.
De telefoon gaat. ‘De operatie is geslaagd. Hij is er door! Jullie mogen zó bij hem’. We staan op, en lopen mee met alle andere mensen richting het trappenhuis. Genade, iets krijgen om niets. Iets krijgen wat ik niet verdiend heb.
–
Dit is een gastblog van Geke Agteresch: Mama van vier geweldige jongens een een heerlijk dametje. Gewoon mama, elke dag (op)nieuw.
–
Heel mooie en goede blogpost.
Moeder van zoon met hartritmestoornis.
Geraakt door je blog. Zo herkenbaar. Wat een herinneringen. Wat een genade. En te weinig dankbaarheid van onze kant.
Wij hebben aan het ziekbed van onze peuter gestaan. Bijna 2 was ze toen een ruggenmergontsteking haar letterlijk lam legde. Wat een onzekerheid. Wat vertrouw je dan op artsen! Kort daarvoor had Elise iets geschreven over kinderen als leenpand. Ik zei tegen mijn man: ik leef alsof ze voor mezelf zijn. Ik worstelde ermee. Ik was te gelukkig met mijn kinderen.
Een week later stonden we bij onze doodzieke schat. Maar ze was niet van mij, ze is slechts leenpand. Wat een diepe les moest ik leren! Waar artsen het niet wisten, betoonde Hij een Wonderdoend God te zijn. Terwijl op zondagmorgen in de kerk voor haar werd gebeden, de gemeente voor haar zuchtte betoonde Hij erboven te staan. Ze ging niet verder achteruit en bleef stabiel. Vanaf die dag mocht ze opknappen. Tot nu toe zitten we wel in de zorgen, dag in dag uit en hoe lang nog. Maar wat een genade; we mogen haar de weg wijzen naar Hem.
Juist vanmiddag las ik voor over de man die 38 jaar ziek was. Hij werd door de Heere Jezus genezen. Ik zeg tegen me bijna 3 jarige meid, toen jij zo ziek was heeft de Heere Jezus je ook beter gemaakt. Kijkt ze naar me op en zegt: Heere, ik ben weer beter…
Wat ontzettend mooi omschreven. Wij hebben een zoontje die geboren is na een zwangerschap van 26 weken. Dagelijks ervaren we nog de zorgen. Maar het is ook een rijkdom. Aan onze zorgen toe vertrouwd.
Wát bijzonder! Zit ook net in de zorg om de gezondheid van één van onze kinderen. Wat voel je jje dan klein én afhankelijk! Tegelijk ook een troost dat je in afhankelijkheid van Hem je weg mag gaan. Je hoeft het niet alleen te doen sterker nog ; Hij zorgt! Dát ervaren we nu tot in de kleinste dingen!
Mooi, bijzonder voorrecht gezonde kinderen! Herkenbaar, dank je wel.