Met krachtige vleugelslag vliegt de donkere schaduw hoog boven de aarde. Nu eens vliegt hij boven de dikke grijze wolken die deze herfst boven Nederland hangen. Dan weer duikt hij er doorheen. Hij vliegt over de kale akkers, de drukke snelwegen, dorpen en steden. Plotseling zijn er huizen onder hem, een woonwijk. Hij cirkelt rondjes boven je straat, strijkt neer in een boom in je achtertuin, verschuilt zich tussen de takken. Nieuwsgierig kijkt hij naar binnen. Wat ziet de onzichtbare toeschouwer daar?
Door de ogen van een ander
‘Buiten is het nog donker als op de bovenverdieping een lampje wordt aangeknipt. Even daarvoor hoorde ik een vervelend piepje, dat nu het zwijgen wordt opgelegd. Door een kier van de gordijnen zie ik hoe een vrouw de slaap uit haar ogen wrijft en dan verdiept raakt in een Boek dat voor haar ligt. Ze pakt een pen waarmee ze streept en schrijft.
Ik weet wel dat ze zich ook wel eens omdraait in bed als ze het gepiep heeft uitgezet. Ik weet dat haar lamp soms als laatste aan gaat, als alle andere lampjes in huis al branden. Maar vandaag vouwt ze haar handen en sluit haar ogen.
Even later zie ik haar met de kinderen aan tafel zitten. Ze smeert boterhammen, wijst, knikt, lacht. Als er een beker melk omgaat moppert ze even. Ik zie weer dat Boek opengaan en ik hoor de stemmen van de kinderen als ze samen een tekst opzeggen en samen zingen. Daarna ontstaat er veel bedrijvigheid. De moeder roept aanwijzingen en opdrachten in het rond. De kinderen lopen heen en weer. Ze maken de tafel leeg, halen tassen tevoorschijn, kammen haren. De moeder klinkt niet altijd even vriendelijk nu, zeker niet als de kleine jongen mij ontdekt heeft en vol verwondering naar me blijft kijken voor het raam. ‘Opschieten nu! Wat sta je daar te dromen? Jij treuzelt altijd zo! Straks komen we te laat!’
Zo zit ik daar, die dag, en kijk. Ik ziet de moeder praten, poetsen, lachen, opruimen, mopperen, voorlezen, fruit klaarmaken, boodschappen doen, was vouwen, knuffelen, eten koken. Ik hoor haar stem als ze roept of zingt. Ik zie het als ze zucht terwijl ze zich over haar agenda en haar lijstjes buigt. Regeren ze haar, die lijstjes?’
Wat zou je zien als je zo door het raam naar jezelf zou kunnen kijken? Wat zou je opvallen aan jezelf als moeder? Wat zou je zien, dat je liever niet zou zien? Wat zou je horen, waarvoor je liever doof zou zijn? Wordt jij ook geregeerd door je agenda en al je to do’s? En vraag je je aan het einde van de week soms af wat voor waarde al je werk nu had?
Probeer ook eens in je hart te kijken…
Wat drijft je? Waar gaat je liefde, je verlangen naar uit? Wat is het belangrijkste in je leven? Waar richt je je op? En klopt dat wat er in je hart woont, ook met datgene wat door je raam, in je leven te zien is?
‘Prent de eeuwigheid op mijn netvlies’
Vogels kunnen het niet, kijken door de bril van de eeuwigheid. Maar als jij het eens probeert, om van een afstandje naar jezelf te kijken, naar wie je bent vandaag, in het licht van de eeuwigheid… Wat zie je dan?
In Mattheüs 24 zegt de Heere Jezus:
En gelijk de dagen van Noach waren, alzo zal ook zijn de toekomst van den Zoon des mensen. Want gelijk zij waren in de dagen voor den zondvloed, etende en drinkende, trouwende en ten huwelijk uitgevende, tot den dag toe, in welken Noach in de ark ging; En bekenden het niet, totdat de zondvloed kwam, en hen allen wegnam; alzo zal ook zijn de toekomst van den Zoon des mensen.
De toeschouwer slaat zijn vleugels uit en en ziet het overal op de aardbol. Het is als in de dagen van Noach. Er wordt gegeten en gedronken en men let niet op de tijd. Men ziet niet dat de Zoon des mensen eraan komt. En in dat huis waar hij zojuist naar binnen keek? Is het daar, ondanks die open Bijbel, ondanks dat zingen en bidden heel anders?
‘Ik beslis over mijn tijd’ zeg je misschien. Maar is onze tijd wel van ons? Mijn tijden zijn in Uw hand, zegt de dichter van Psalm 31. Onze tijd is van Hem. Hij kent het begin en het einde ervan. Hij zegende je met een huwelijk, met een kind, met eten in overvloed en een huis om in te wonen.
Wat voorbij gaat
Wat is het verleidelijk om onze tijd en aandacht te richten op het tijdelijke in al die zegeningen. Om ons voortdurend druk te maken over gezond en lekker eten en drinken. Om eindeloos door webshops te grasduinen op zoek naar de leukste kleren voor onze kinderen. Om steeds maar weer druk te zijn met ons interieur. Allemaal niet verboden door de Heere, maar het gaat voorbij! Het is de tijdelijke kant van alle zegeningen waarmee Hij ons heeft gezegend.
Wat eeuwigheidswaarde heeft, is de goedertierenheid van de Heere en Zijn gerechtigheid. Dat betekent niet de hele dag bijbellezen. Dat betekent trouw zijn aan de roeping waarmee de Heere ons riep in ons huwelijk, in onze kinderen en in ons huis. Investeren in wat voor eeuwig blijft: de zielen van de mensen die de Heere ons heeft gegeven om voor te zorgen, in ons huis en daaromheen.
Ik merk dat ik dat elke keer weer vergeet. En dat het echt niet makkelijk is. Dat ik elke keer weer naar mijn leven kijk door de bril van de tijd en niet van de eeuwigheid. Dan moet ik zoveel en het verzadigt nooit.
Laten we daarom elke dag Gods Woord lezen. Laten we elke dag beginnen met luisteren naar Zijn stem. Dat geeft het juiste perspectief. Dat richt onze blik op de eeuwige dingen.
De Elke Dag Nieuw agenda voor moeders is gemaakt om hierbij een hulpmiddel te zijn. Je begint met stilstaan, terugkijken, bezinnen. Je probeert te bedenken wat belangrijk is om je tijd aan te geven in het nieuwe jaar, in het licht van de eeuwigheid. Elke maand en elke week kijk je daarnaar terug en maak je tijd in je agenda voor die dingen die waarde hebben voor de eeuwigheid. Zodat niet je agenda over je regeert, maar een Ander Koning mag zijn.
En de wereld gaat voorbij, en haar begeerlijkheid; maar die den wil van God doet, blijft in der eeuwigheid (1 Johannes 2:17).
Dit blogartikel werd geschreven door Elise.
Prachtig stukje. Ik vind het zo moeilijk om een balans te vinden tussen alle dingen die gedaan ‘moeten’ worden en aandacht hebben voor de zielen van de mensen om je heen, en van jezelf.