Een kostbare erfenis

Er was eens een familie die een bijzonder erfstuk in bezit had. Het was bijzonder, omdat het zo gewoon was. Een simpele houten kist met een slot erop. Geen decoratie, geen inscriptie, geen naam van de eerste eigenaar. Een gewone, houten kist. Niemand die het verhaal erachter kende, of erin keek. Tot één van de jongere familieleden de kist op een verjaardagsfeest aan haar vriendinnen liet zien. ‘Wat zit erin?’ vroegen ze haar. Ze wist het niet. Maar haar nieuwsgierigheid was gewekt. Ze vroeg het haar moeder. ‘Dat weet ik niet, maar we moeten er in elk geval wel zuinig op zijn’, zei zij. En op een dag, toen er niemand thuis was, nam het meisje de kist mee naar een slotenmaker. Hij kreeg de kist in een handomdraai open. En wat bleek? De kist was… leeg.

Welke erfenis geven wij aan onze kinderen door? Wat zouden we hen nu het liefst mee willen geven, voor de tijd dat wij er niet meer zijn? Hoe kunnen wij bouwen aan hun erfenis, zodat zij niet slechts ‘een lege kist’ van ons mee krijgen?

Een erfenis gekregen

Voordat ik een antwoord zoek op die vraag, moet ik eerst eens terug gaan kijken. Welke erfenis heb ik zelf gekregen? Wat hebben mijn ouders mij meegegeven? Welke waarden waren voor mijn ouders belangrijk? Wat hebben ze mij geleerd over mezelf? En over de Heere? En welke invloed heeft dat nu op mij?

• Misschien had jij ouders die Heere liefhebben en daar over vaak met jou gepraat hebben;
• Misschien merkte je wel dat het geloof voor je ouders belangrijk was, maar werd er niet makkelijk over gepraat;
• Misschien herinner jij je wel de regels van je ouderlijk huis, maar weet je niet veel over het geestelijk leven van je ouders;
• Misschien waren er voorál wetten en regels en weinig liefde.

De erfenis die je zelf hebt mee gekregen, betekent ook iets voor jouw moederschap. Want misschien doe jij bewust of onbewust dezelfde dingen. Of wil je het zó graag anders doen, dat je dat vooral de motivatie wordt voor je opvoedingskeuzes. Maar het kan ook zijn, dat je helemaal niet graag nadenkt over je eigen kindertijd. Omdat er pijn in die herinneringen is. Dan heb je een erfenis gekregen die je liever niet gehad zou hebben. Een erfenis die je niet kostbaar noemen kunt.

Wat is het nu, dat we graag aan onze kinderen willen meegeven? Is het eerlijkheid, netheid, vriendelijkheid? Willen we hen leren om goed met geld om te gaan, anderen te helpen, hard te werken? Willen we graag dat ze zich houden aan de regels die horen bij ons christen-zijn of ons kerkverband? Wat zijn de waarden die we vooral graag willen meegeven aan onze kinderen? Waaruit bestaat de tijd die ik met onze kinderen door breng?

Hoe zullen onze kinderen zich mij herinneren, als ik er niet meer ben?

Soms denk ik: misschien zullen ze vooral aan mij terugdenken als mama de taxischauffeur. Zwemles, paardrijles, pianoles, feestjes, speelafpraakjes… Gehaast en gevlieg… Aan het einde van de dag vraag ik me af: ‘heb ik hen ook bij de Heere gebracht?’

Soms denk ik: misschien denken onze kinderen later aan mij als mama de mopperaar. ‘Schiet nu eens op, werk nu eens door, doe eens rustig, niet zo brutaal’. Maar heb ik ook goed van de Heere gesproken?

Misschien herinneren onze kinderen zich hun moeder later als mama het zuchtende slachtoffer. ‘Ik word zo moe van dat geruzie!’ Of: ‘wat denken jullie, mama ruimt onze zooi wel op?’ Wat zien ze van het voorbeeld van de Heere Jezus, Die Zelf de voeten van Zijn discipelen waste?

Of zou ik in hun herinnering ‘mama de afwezige’ zijn? De mama die wel op de bank zit, maar met haar ogen op haar scherm gericht antwoord geeft: ‘natuurlijk schatje… Of wát zeg je? Nee natuurlijk niet! En nu even niet zeuren want ik moet iets afmaken’. En dat terwijl ik vínd dat ik er wil zijn, op deze plek die de Heere me gegeven heeft.

Misschien als ik héél goed mijn best doe herinneren ze zich mij later zoals ze dat in de rouwadvertentie zullen zetten: onze lieve, zorgzame en altijd belangstellende moeder’. Maar is dat het dan? Is dat de erfenis die ik na zou willen laten? En waarom maak zou ik er eigenlijk over nadenken hoe ik later herinnerd zal worden? Is dat nu zo belangrijk?

De meeste dingen die wij onze kinderen leren zijn vergankelijk. Ze gaan voorbij. Op de dag dat we sterven, of op de dag dat de Heere Jezus terugkomt hebben wij niets meer aan onze manieren, onze regels, onze discipline en onze goede eigenschappen. Hoewel onze kinderen in dit leven natuurlijk prettige mensen zijn als ze netjes en beleefd zijn, hebben ze aan dat gedrag niets voor de eeuwigheid. Het is hun hart dat eeuwig blijft.

En nu blijft geloof, hoop en liefde. Zegt Paulus in 1 Korinthe 13.

Geloof, hoop en liefde. Het zijn drie woorden die zo bekend klinken dat ze bijna hun betekenis verliezen. Maar wat zouden we onze kinderen liever willen mee geven dan dit: geloof, en hoop en liefde? Er is geen erfenis die rijker is dan een erfenis van geloof, en hoop en liefde. In de Bijbel vinden we een voorbeeld van een moeder die zo’n erfenis doorgaf:

Daar gaat ze, langs de grens van Tyrus en Sidon. Een moeder met haar dochter. Ze zoeken een Man, op wie de moeder al haar hoop gevestigd heeft. Zal ze het tegen haar dochter gezegd hebben: ‘We gaan vandaag op pad, meisje. Ik heb gehoord dat er een joodse Rabbi aankomt, Die wonderen doet. Blinden worden ziende, doven horen weer, verlamden kunnen weer lopen en Hij heeft zelfs doden opgewekt! Kom, we gaan hem tegemoet!’ Misschien sprak ze die woorden van hoop wel tegen haar dochter, voor ze omwille van haar naar Jezus toe ging.

Ze loopt achter Jezus aan en smeekt Hem om hulp. Zijn afwijzing zal haar pijn gedaan hebben, maar ze geeft niet op! Haar geloof, haar hoop en haar liefde geven haar de moed om te zeggen: maar Heere, de hondjes eten toch wel de kruimels die onder de tafel vallen… En dan spreekt Hij: ‘o vrouw, groot is uw geloof’. Het was Zijn liefde die haar naar Zich toe trok. En zo komt ze daar en wordt ze niet teleurgesteld. ‘U geschiede naar uw woord’, zegt Jezus. En haar dochter wordt gezond! De duivelen verlaten haar en eindelijk, eindelijk is ze een gezond jong meisje geworden die haar moeder liefdevol omarmen kan.

Welke erfenis laat deze moeder na?

Een erfenis van geloof, van hoop en van liefde. Haar dochter zal nooit de hoop vergeten waarmee haar moeder voor haar op weg ging, naar Jezus toe, en het geloof waarmee haar moeder bij Hem gepleit heeft om haar genezing. Ze zal zich altijd de liefde herinneren die God uitstortte in het hart van haar moeder.

Hoe kun je geloof, hoop en liefde in de kist stoppen die je aan je kinderen meegeeft, zodat ze het kunnen gebruiken als ze volwassen zijn?

Dat kunnen we niet. Geloof, hoop en liefde zijn geen dingen die wij mensen kunnen maken. Maar we mogen als moeder wel zaadjes laten vallen. Elke dag kleine zaadjes van geloof, hoop en liefde laten vallen in de harten van onze kinderen. Om te bouwen aan een erfenis die eeuwig blijft.

Dit blogartikel is een vrije weergave van de lezingen die zijn gehouden op de conferenties voor moeders van Elke Dag Nieuw in februari / maart 2019. De komende weken lees je hier meer over:

1. Zaadjes van geloof
2. Zaadjes van hoop
3. Zaadjes van liefde

Wat uit jouw eigen erfenis wil je graag doorgeven aan je kinderen? En wat niet?

–