De seizoenen van een moeder

‘Mama, wat is de tuinbank vreselijk vies’! Onze dochter staat boven voor het slaapkamerraam en wijst me op de witgestucte tuinbank, die inderdaad meer groen en bruin dan wit is. ‘Tsja’, zucht ik, ‘dat is altijd zo in de winter. Als het weer voorjaar wordt dan gaan we hem weer schoonmaken. Papa spuit hem schoon en gieten er flessen vol azijn overheen. Het zonnetje zorgt ervoor dat hij echt weer wit wordt. Het ziet er nu inderdaad niet vrolijk uit. Maar we kunnen er toch niet zitten. Veel te nat en veel te koud.

En is dat in ons leven ook niet soms zo? Dat er dingen niet mooi en niet goed zijn, maar waar we even niets aan kunnen doen? Zoals het in de tuin stil en kaal is, zo kan het in ons leven ook zijn. We hebben iets verloren dat ons dierbaar was. We zien geen oplossing voor een probleem dat er al heel lang is. We voelen ons moedeloos of machteloos. Of gewoon een beetje somber.

Toch geeft het dan hoop als we nu naar buiten kijken. Want de eerste groene sprietjes steken al boven de aarde uit. Al is het nog volop winter, ze laten weten dat het eens weer lente zal worden.

Lente

De lente is de tijd van nieuw leven. Alles wat dor en dood leek wordt groen, spruit uit, groeit. In de lente maak je de tuin klaar, je bemest en wacht tot de zon de aarde voldoende verwarmd heeft om te kunnen zaaien. Zaaien is hopen en verwachten, uitzien naar groei.

De lente is de tijd van goed nieuws, van betere vooruitzichten, van deuren die open gaan en de zon die gaat schijnen. Je creativiteit gaat weer stromen, je krijgt weer ideeën en gaat je eerste zaadjes daarvan voorzichtig in de grond stoppen. We gaan weer vol goede moed aan de slag, voorzichtig eerst nog, maar met steeds meer hoop. Gelovend in de belofte van groei.

Zomer

In de zomer wordt gewerkt in de tuin. Je wiedt, geeft water, je snoeit, je dunt uit, je leidt klimplanten langs hun rek omhoog. Je krijgt vieze handen. Maar de zon schijnt en hoewel het harde werken je soms zwaar valt geniet je ervan. Je weet waarvoor je het doet!

Zie je jezelf in zo’n fase in je gezin? Misschien heb je een jonge baby of meerdere kleintjes thuis. Misschien zijn je kinderen groter en vraagt het opvoeden veel van je omdat ze speciale aandacht nodig, speciaal van jou. Een kind met een diagnose, een kind met een handicap, een kind dat veel hulp nodig heeft bij zijn huiswerk. Op allerlei manieren is moederschap vaak hard werken, terwijl je het toch met plezier kan doen. Vooral als je ziet waar je mee bezig bent! Je ziet dat er groei is en de eerste vruchten komen. Ons kleine meisje kan sinds gisteren omrollen als een volleerde baby. En onze peuter kan eindelijk zijn eigen jas en schoenen aantrekken en verbetert mij als ik woorden uitspreek op de manier zoals hij dat vorige week nog deed. Kleine dingetjes, waarom je glimlacht en waarvoor je elke dag weer dankbaar zou moeten zijn.

Herfst

De herfst is het seizoen van de oogst. Er komen zoveel groenten uit je tuin dat je ruim uit kan delen aan anderen.

Je kinderen hebben je wat minder nodig. Ze slapen nu door of zijn nu zover dat ze zichzelf kunnen aankleden en hun eigen brood kunnen smeren. Je merkt dat je wat meer je handen vrij krijgt. Je dagen zijn lang, je krijgt veel gedaan. Je ziet de noden van anderen en je kan in dit seizoen je tijd, aandacht en energie delen met anderen.

Maar voor je het weet overvalt je ook de eerste herfststorm. Er kan zomaar iets gebeuren wat zorgen geeft en wat je ‘s nachts uit je slaap houdt. Je leven staat meer of minder op de kop. Je weet misschien al: dit worden zware maanden. Je vouwt je handen, op hoop van zegen.

Winter

In de winter is de tuin leeg en kaal. De kou zorgt ervoor dat we binnen blijven. De dagen zijn kort en je stemming al niet veel beter. Je hebt misschien zieke kinderen, sterfgevallen in je familie- en vriendenkring, of vermoeidheid door slapeloze nachten. Je voelt je wat depri en je hebt weinig zin en weinig mogelijkheden om je werk te doen. Soms lijkt het alsof dit een eindeloos seizoen is, waarin je geen vooruitgang ziet, waarin alles wat je doet bij je handen afbreekt en waar je gedemotiveerd en verdrietig van raakt. Wat is nu eigenlijk je doel hier op aarde?

Maar dan kijk je naar buiten. En ziet die groene sprietjes. En je weet weer dat na elke winter, hoe eindeloos hij ook lijkt te duren, weer een lente komt. Wat kun je dan soms verlangen naar de heerlijke toekomst. Waar geen winter meer zal zijn. Om slechts Hem te mogen zien en aanbidden, zonder zonde, zonder leed. Zou de Heere daar onze winters op aarde ook niet voor willen gebruiken? Om ons verlangen op te wekken naar Hem en naar Zijn heerlijkheid?