Afgelopen zondag was het de eerste lijdenszondag. Zie jij er naar uit, naar deze lijdensweken? Of zou je het liever willen overslaan, en meteen doorgaan naar het Paasfeest, omdat je de lijdenstijd maar droevig vindt? Als je zoon of dochter vraagt waarom we eigenlijk zó lang voor het Paasfeest al over het lijden van de Heere Jezus nadenken, heb je dan een antwoord?

Vanuit aards perspectief is het een droevig tafereel. De Zoon van God werd mens, maar bleef niet langer dan drie jaar met Zijn macht en onderwijs op aarde. Hij werd gevangen, bespot, mishandeld, gedood. De opstanding, daar willen we wel over praten en over zingen. Met Pasen is het feest! Maar waarom zeven weken lang stil staan bij lijden en dood? Je weet het wel, het móest gebeuren, maar dat betekent nog niet dat je er graag over nadenkt!

Hij had geen gedaante noch heerlijkheid; als wij Hem aanzagen, zo was er geen gestalte, dat wij Hem zouden begeerd hebben, schrijft Jesaja.

Er was geen aureool om Zijn hoofd te zien.
Zijn wonden genazen niet wonderbaarlijk.
Hij kwam niet af van het kruis.

Smadelijk was Zijn lijden, smartelijk Zijn sterven.

Hij was veracht, en de onwaardigste onder de mensen, een Man van smarten, en verzocht in krankheid; en een iegelijk was als verbergende het aangezicht voor Hem; Hij was veracht, en wij hebben Hem niet geacht.

Is dat een Middelaar om verlangend naar op te zien?
Is Zijn lijden iets om zeven lange weken bij stil te staan?
Is dat, is dát mijn Koning?

De heerlijkheid van het kruis

We vinden het antwoord op die vragen vanzelf als we doorlezen in Jesaja 53:

Maar Hij is om onze overtredingen verwond, om onze ongerechtigheden is Hij verbrijzeld; de straf, die ons den vrede aanbrengt, was op Hem, en door Zijn striemen is ons genezing geworden.

Alleen door Christus’ bloed is er vergeving.
Zou Hij die weg van vernedering niet gegaan zijn, dan was er geen hoop.

Petrus begreep het nog niet, toen de Heere Jezus het aan Zijn discipelen uitlegde.

Heere, wees U genadig! dit zal U geenszins geschieden!

Wat Petrus ook voor de toekomst voor ogen had, dit niet. Nu moest zijn Meester het bij het verkeerde eind hebben. Heengaan naar Jeruzalem? Veel lijden van de ouderlingen en overpriesters en Schriftgeleerden? Gedood worden? Dát was toch niet waarom hij Jezus de afgelopen jaren was gevolgd? Daarvoor was hij toch geen discipel geworden?

Heerlijke overgave

Petrus wil niet volgen, maar voorop gaan.

Maar Hij, Zich omkerende, zeide tot Petrus: Ga weg achter Mij, satanas! gij zijt Mij een aanstoot, want gij verzint niet de dingen, die Gods zijn, maar die der mensen zijn.

Wat zijn die dingen der mensen?
Wondertekenen, aanzien, status, aardse vrede. Petrus verlangde niet naar een werelds leven vol zonde.
Maar het waren wel de dingen die der mensen zijn.

Wat zijn dan de dingen die Gods zijn? De Heere Jezus legt het uit in het vervolg:

Toen zeide Jezus tot Zijn discipelen: Zo iemand achter Mij wil komen, die verloochene zichzelven, en neme zijn kruis op, en volge Mij.

Gods weg is de weg van het kruis. De weg waarin mensen uit genade achter Christus mogen aankomen. Maar waarin Hij voor gaat. Hij is volkomen gewillig om de wil van Zijn Vader te doen. Ook voor Petrus! Als Hij de weg van het kruis niet gegaan was, zou Petrus voor eeuwig verloren zijn gegaan. En ook voor ons zou er geen genade zijn.

Die weg van vernedering is een heerlijke weg. Die lijdende Christus is een heerlijke Borg voor wie Hem lief krijgt. Ja, dan kan Zijn lijden je verdriet doen. Maar niet meer als Jeruzalems dochters, die weenden om Hem maar niet om Zichzelf. Zijn lijden wordt dan zo smartelijk omdat je leert: “ik sloeg Hem al die wonden, voor mij moet Hij daar staan; ik deed door mijne zonden, Hem al die jamm’ren aan.”

Heerlijke ruil

Wat is er een heerlijkheid in Hem, als we horen en ervaren dat door genade die onvoorstelbare ruiling mag plaatsvinden: ‘Hij mijn zonden en ik Zijn gerechtigheid’. Het wordt zo bijzonder verwoord in het Avondmaalsformulier:

• Hij werd vastgebonden, opdat Hij ons zou ontbinden;
• Hij leed ontelbare smaadheden, opdat wij nimmermeer te schande zouden worden;
• Hij werd onschuldig ter dood veroordeeld, opdat wij voor het gericht van God zouden worden vrijgesproken;
• Hij liet Zijn gezegend lichaam aan het kruis vastnagelen, opdat Hij onze zonden daaraan zou hechten;
• Hij heeft daarmee onze vervloeking op Zichzelf geladen, opdat Hij ons met Zijn zegening vervullen zou;
• Hij heeft Zich vernederd tot in de allerdiepste versmaadheid en angst der hel, met lichaam en ziel, aan het kruis, toen Hij riep met luider stem: ‘Mijn God, Mijn God, waarom hebt Gij Mij verlaten?’ Opdat wij tot God zouden genomen, en nooit meer van Hem verlaten worden;
• Hij sprak: “Het is volbracht” om mij vrij te kopen met de dure prijs van Zijn bloed.

Laat dit zijn waar we de komende (bijna) zeven weken onze gedachten op richten. Op Christus, de Gekruisigde, de Joden wel een ergernis, en de Grieken een dwaasheid; (…)  Uit Hem zijt gij in Christus Jezus, Die ons geworden is wijsheid van God, en rechtvaardigheid, en heiligmaking, en verlossing (1 Korinthe 1).

Er is zoveel heerlijkheid in deze Jezus!

Heerlijk volgen

Want zo wie zijn leven zal willen behouden, die zal hetzelve verliezen; maar zo wie zijn leven verliezen zal, om Mijnentwil, die zal hetzelve vinden.

Zes weken zijn niet genoeg, om te leren sterven aan onszelf. Twaalf of driehonderd weken ook niet. Want zoals de Heere Jezus Zichzelf overgaf aan de wil van Zijn Vader met een volkomen liefde, zo zullen wij het op aarde levenslang niet kunnen evenaren. Onze aardsheid, die zichzelf niet verliezen wil, blijft ons parten spelen. Maar elke avond mogen we onze knieën buigen en het belijden dat we wéér onze eigen eer of ons eigen belang gezocht hebben, wéér niet Zijn Beeld gelijkvormig waren, wéér niet onze kinderen op Hem gewezen hebben, wéér niet Gods Koninkrijk gezocht hebben, maar ons eigen koninkrijkje wilden bouwen.

Wie heerlijkheid ziet in de lijdende Heere Jezus, ziet ook heerlijkheid in het volgen van Hem. Zeven lange lijdensweken, nee, een heel leven lang. Met vallen en opstaan. Uit genade. Omdat Hij alles heeft volbracht!

Heerlijke weken

Zo kunnen die droevige weken héérlijke weken zijn. Stilstaan en bekennen: ‘het was door mij!’ Stilstaan en schuld belijden. Stilstaan en luisteren naar Gods stem in Zijn Woord, over wat Hij door Zijn bloed bewerkt heeft voor Zijn kinderen. Stilstaan en zingen: Door U, door U alleen, om ‘t eeuwig welbehagen. Stilstaan en vertellen aan onze kinderen, aan onze vrienden en aan mensen die de Heere Jezus nog niet kennen Wie Hij is en wat Hij gedaan heeft voor zondaren. Stilstaan en uitzien. Uitzien naar de grootsheid van Goede Vrijdag, de stilte van Stille Zaterdag en de vreugde van het Paasfeest. Uitzien naar Zijn stem in mijn hart.

Roemen in het kruis

1. O, hoe duister, hoe ontzettend,
zielsverscheurend, hartverplettend
was dat schrikverwekkend uur,
toen het vlek’loos Lam geslacht werd,
en de losprijs aangebracht werd,
der gevangen creatuur!

2. d’ Aarde siddert, rotsen kraken,
doden in het graf ontwaken,
Jezus Christus geeft de geest!
En de voorhang van de tempel
scheurt in tweeën tot de drempel.
d’ Eerste schepping is geweest!

3. Golgotha, dat zag het wonder:
‘t Licht der heerlijkheid gaat onder,
en het daglicht keert tot nacht.
Maar die nacht wordt weldra klaarheid,
al wat schaduw was, wordt waarheid.
‘t Is vervuld, het is volbracht!

4. Ja, volbracht zijn al de woorden,
die de Godsprofeten hoorden!
Ja, vervuld is ‘t recht der wet!
Onze wonden zijn verbonden,
onze zonden zijn verslonden,
en de slangenkop verplet!

5. In het kruis zal ‘k eeuwig roemen!
en geen wet zal mij verdoemen;
Christus droeg de vloek voor mij!
Christus is voor mij gestorven,
heeft genâ voor mij verworven;
‘k ben van dood en zonde vrij!

6. Loof, o Sion prijs Uw Heere!
d’ Aarde luister’, ‘t Lam ter ere,
naar uw heilig psalmgebruis!
Loof Hem, Die de hel verplette!
Loof Hem, Die Zijn volk ontzette!
Loof uw Koning aan het kruis!

Isaäc da Costa (1798-1860)

Ik wens je Gods zegen toe voor deze lijdenstijd!