De dagen zijn lang, maar de jaren zijn kort

Bedtijd kan nogal hectisch zijn hier in huis. Ik kan er soms tijdens het avondeten al tegenop zien. Zelf moe. Kinderen moe. Maar ook zwart van het buitenspelen, dus eerst nog in bad. Pyama’s aan, ‘heb je je tanden gepoetst?’, ‘even doorwerken!’, een kindergebed, voorlezen, een nachtkus, 101 vragen beantwoorden, een dikke knuffel. Rust.  Elke avond weer. Als het een keer niet hoeft, omdat ik weg moet voor het bedtijd is, dan voelt dat fijn. Maar vandaag hoorde ik het iemand zeggen: ‘de dagen zijn lang, maar de jaren zijn kort’. En toen raakte het me. Dit is het. Dit bedtijdritueel is niet een vervelende bijwerking van het moederschap waar ik zo snel mogelijk doorheen moet. Dit is moeder zijn, dit is de kindertijd van onze kinderen. Dit is het leven dat we gekregen hebben.

Ja, de dagen zijn soms lang. Als je een ziek kind hebt dat vooral heel veel bij mama wil zijn. Als je peuterpuber driftbui na driftbui tentoonspreidt. Als je baby niet alleen overdag veel mamahonger heeft, maar ook ‘s nachts. Of als je een kind hebt waar je je zorgen om maakt of veel extra zorg voor hebt.

Doorfluistertje

Vanavond aan tafel bedacht een van de kinderen dat we wel doorfluistertje konden doen. Daar had deze vermoeide moeder die nog een bedtijdritueel op het programma had natuurlijk hélemaal geen zin in, maar voordat ik het kon afwimpelen was manlief al enthousiast begonnen. En terwijl er met veel gegiebel en geheimzinnigheid van oor tot oor werd doorgefluisterd, dacht ik weer: ‘de dagen zijn lang, maar de jaren zijn kort. Koester gewoon dit moment’.

Want als ik bedenk dat er een moment komt dat er geen kleintjes meer aan tafel zitten, maar lange pubers, of zelfs helemaal geen kinderen meer, dan kan ik me voorstellen dat ik nog wel eens terug verlang naar die luidruchtige maaltijden en vermoeiende bedtijdrituelen. Maar dan is die tijd geweest.

Als ik bedenk dat er een dag komt, die de laatste dag zal zijn, (misschien volgende week, volgende maand, volgend jaar?) dan staat de vermoeidheid van vandaag en de 1000 dagelijkse dingen die je als ‘moeite’ en ‘gedoe’ kunt ervaren toch in geen verhouding tot de eeuwigheid die voor de deur staat?

Wat heeft waarde?

Waar gaat het dan écht om vandaag? Dat ik mag doen wat de Heere mij als opdracht heeft gegeven: Met vreugde moeder zijn. Misschien zie ik soms weinig reden voor vreugde. Soms heb ik mijn dag niet, of mijn week niet en ben ik moe en ongeduldig of ontevreden en jaloers. Maar ik hoef geen vreugde te ervaren omdat mijn dag zo vlekkeloos verloopt. Ik hoef niet blij te zijn omdat ik het zo goed voor elkaar heb, in mijn huis, mijn huwelijk, mijn opvoeding. Ik heb de omstandigheden niet nodig om vreugde te ervaren. Juist in alle onvolkomenheden, moeite en zonde mag ik aan de voet van het kruis komen en belijden dat ík zondaar ben en in alle dingen Hem nodig heb. Paulus had dat ervaren en er het antwoord op gekregen:

En Hij heeft tot mij gezegd: Mijn genade is u genoeg; want Mijn kracht wordt in zwakheid volbracht. Zo zal ik dan veel liever roemen in mijn zwakheden, opdat de kracht van Christus in mij wone (2 Kor. 12:9).

De dagen zijn lang, maar de jaren zijn kort. Wat zou ik graag aan onze kinderen mee willen geven? Wat zou ik graag willen dat ze onthouden van de twintig jaar dat ze in ons huis zijn? Natuurlijk is het fijn als ze leren om goed hun tanden te poetsen en zelf hun brood te smeren. Natuurlijk wil ik ze allerlei sociale vaardigheden en normen en waarden bij brengen. Daar zijn we in die lange dagen elk moment mee bezig. Maar wat zou het jammer zijn als dat het enige was. Laten we in die lange dagen ook, in al onze tekortkomingen, doorgeven wie de Heere is. En wie wij zijn. En dat er een weg is, voor zondaren als wij, waardoor we met vrijmoedigheid mogen toegaan tot het heiligdom, omdat de Heere Jezus Zijn leven gaf om het voorhangsel van onze zonden te verscheuren (Hebr. 10: 19, 20).

Want Dien, Die geen zonde gekend heeft, heeft Hij zonde voor ons gemaakt, opdat wij zouden worden rechtvaardigheid Gods in Hem (2 Kor. 5:21). 

Een geschenk

Als onze kinderen daarvan iets zouden mogen horen en merken en proeven in ons huis, dan hebben die lange dagen niet alleen waarde voor de korte jaren die volgen, maar voor de eeuwigheid. Echte vreugde is nergens te vinden, dan alleen in Hem.

Aan tafel lezen we Prediker op het moment. En ja, als moeder van jonge kinderen is het nú die tijd om te planten, de tijd om lief te hebben, de tijd om te omhelzen. Die andere tijden zullen er ook zijn. En daarom is die maaltijd, dat bedtijdritueel, het vier keer daags naar school fietsen, het leven van vandaag. Een geschenk.

 

 

Het eerste hoofdstuk van het boek Elke dag nieuw – roeping en verwachting voor moeders vandaag lees je hier.