Ben je boos, pluk een roos?

Vriendelijk maar dringend verzoek vooraf: willen alle moeders die nooit te boos op hun kinderen zijn níet verder lezen?

Een paar weken geleden had ik me na een drukke week verheugd op een rustige zaterdagochtend. De ontbijttafel was opgeruimd, de koffie pruttelde, de krant lag op de mat en we hadden weinig plannen voor de dag. Heerlijk! Helaas zat ik nog geen vijf minuten met krant en koffie op de bank toen ik boven een onoverkomelijk en zeer luidruchtig probleem tussen twee zusjes hoorde ontstaan. Hopend dat ze het zelf zouden oplossen probeerde ik me op pagina 2 van de  te concentreren, maar dat was vergeefs. Er ontstond serieuze oorlog. Ik luisterde, praatte, suste en bemoedigde meerdere keren. Ik vond dat ik reuze liefdevol en geduldig probeerde te bemiddelen maar hoopte intussen alsmaar dat ik nu eindelijk mijn welverdiende rust zou krijgen. Ik kreeg steeds meer medelijden met mezelf en er hoefde niet veel meer te gebeuren om mijn bommetje te laten ontploffen die ochtend. Ik werd woest! Ik deed álles voor die kinderen en wat kreeg ik? Stank voor dank. Natuurlijk voelde dat niet goed achteraf. ‘Maar’, vertelde ik mezelf, ‘je mag best wel eens boos worden als er een reden voor is.’

Waarom ben je boos?

Kort na die gebeurtenis beluisterden we zondags een preek over de man met de dorre hand. Het is sabbat als deze man in de tempel naar de Heere Jezus toe komt. Er staat een groep Farizeeën om Jezus heen en ze kijken toe. Wat gaat er gebeuren? Zal hij de dorre hand van de man gaan genezen? Als Hij dat doet kunnen ze Hem beschuldigen van het ontheiligen van de sabbat. En wat doet de Heere Jezus? Hij zet de man met de dorre hand in het midden van de kring. Liefde en ontferming voor deze man staan bovenaan. Hij weet wat er in de harten van de toeschouwers leeft maar Hij laat Zich er niet door tegenhouden. Hij is boos. Boos, maar ook… bedroefd. En als Hij hen met toorn rondom aangezien had, meteen bedroefd zijnde over de verharding van hun hart, zeide Hij tot den mens: Strek uw hand uit (Mark. 3:5).

Wat kunnen we leren van de boosheid van de Heere Jezus? In de verklaring van Matthew Henry las ik hierover: ‘Wij zien welke verkeerde dingen er worden gedaan, maar Christus ziet de wortel van de bitterheid in het hart. Er is maar één reden om boos te zijn zonder zonde te doen en dat is boosheid om de zonde’. Misschien moet ik die zin elke ochtend eens overlezen voor de kinderen wakker worden. Ben ik boos op de kinderen omdat ze zonde doen, en daarmee God verdriet doen? Of ben ik meestal vooral boos omdat ik hun gedrag vervelend vind voor mezelf? Omdat ik er moeite voor moet doen om hen te corrigeren en te bemiddelen? Omdat het mij energie kost of omdat mijn geduld op is?

Ook bedroefd

De Heere Jezus is niet alleen boos, maar ook bedroefd over de verharding van het hart van de Farizeeën. Hij ziet wat er in hun hart leeft en dat maakt Hem bedroefd omdat Hij ziet dat ze op hun eigen ondergang uit zijn, terwijl Hij niet wil dat er iemand verloren gaat. Is dat wat er bij mij gebeurt als onze kinderen zich niet goed gedragen? Twee lessen voor onze opvoeding dus in deze tekst. Twee lessen waarvan ik me afvraag of ik ze ooit wel kan leren.  

1. Boosheid mag alleen een plaats hebben in opvoeden als het er ons om gaat dat God verdriet wordt aangedaan;
2. Opvoeden vraagt niet alleen om consequent zijn maar vooral ook om liefde en ontferming omdat we niet willen dat ons kind verloren gaat.

Grenzen over

Maarre… je mag toch wel duidelijk maken dat je kinderen je grenzen over gaan? Kinderen mogen toch best wel aan je merken dat het je menens is? Tja. Natuurlijk. Dat is opvoeden denk ik. Je kinderen steeds weer laten zien wat grenzen zijn en ook waarom. Maar als we kijken hoe de Heere Zijn kinderen opvoedt, dan is dat steeds met eindeloos geduld. Ja, Hij komt met oordelen. Maar altijd in liefde. Er is altijd een weg terug. God kan, eerbiedig bedoeld, niet uit Zijn slof schieten. Hij heeft een plan met Zijn waarschuwingen, met Zijn oordelen, met Zijn toorn. En Hij gaf een mogelijkheid tot redding: Zijn eigen Zoon de Heere Jezus, die leed en stierf voor de zonden van vijanden.

Hoe je dan je grenzen aan mag geven aan je kinderen? Zoals Hij dat doet. Met geduld, elke dag opnieuw. En in liefde. Jezus zei zelf, vlak voor Hij die diepe weg van lijden en sterven zou gaan: Een nieuw gebod geef Ik u, dat gij elkander liefhebt; gelijk Ik u liefgehad heb, dat ook gij elkander liefhebt (Joh. 13:34). Dat is een nieuw gebod, een gebod dat boven de Wet van Mozes komt te staan. Als we de wet aan onze kinderen willen bijbrengen, dan toch altijd in deze liefde.

Sorry

Als ik weer eens uit mijn slof schiet tegen een van de kinderen omdat ze niet luisteren, niet snel genoeg klaarmaken, niet helpen, ruzie maken, rommel maken of wat dan ook voelt dat achteraf niet goed. Vaak zeg ik wel sorry tegen de kinderen om mijn boosheid. Maar heel vaak is het geen oprecht sorry. ‘Sorry dat ik zo boos werd, maar ik heb je al zó vaak gewaarschuwd!’ Dan geef ik meer een excuus aan mezelf voor mijn boosheid dan dat ik een excuus aanbied aan de kinderen. Heel vaak vind ik wel dat ik niet goed reageerde, heb ik spijt van mijn woorden en mijn toon, maar begrijp ik mezelf ook wel heel goed. Dan leg ik, al sorry zeggend, nog steeds de oorzaak voor mijn boosheid bij de kinderen.

Als ik naar deze geschiedenis kijk, van de boosheid van de Heere Jezus tegen de Farizeeën, dan zie ik het wel. Dat mijn boosheid niet veroorzaakt wordt door de kinderen, maar door mezelf. En als de boosdoeners dan mijn vijanden waren, zoals die farizeeërs, maar het zijn onze eigen kinderen, van wie ik vreselijk veel houd! Dan mag je je hart open leggen voor de Heere en zeggen: ‘vergeef me alstublieft, Heere, dat ik boos werd vanwege mezelf en niet vanwege U en Uw eer. Wilt U me leren zachtmoedig te zijn, mezelf te verloochenen en U na te volgen?’