“Hier mam, voor u!” Een blond hoofdje met rode wangen duikt op naast mijn stoel. Ze hijgt van het rennen op het campingveldje. In haar handen houdt ze vol trots een bosje fleurig onkruid. “Hier mam, mooi hè?” Wanneer ik het fleurige groen-met-gele bosje aanpak, rent ze alweer terug het veldje op.
Genade
Ik moet eraan terugdenken terwijl ik iets op papier probeer te zetten over huisgodsdienst. Wat kan ik schrijven wat nog niet geschreven is? Wat kan ik zeggen, als ik het er zelf vaak genoeg onvoldoende vanaf breng? Trouwens, wanneer is onze godsdienstige opvoeding voldoende? Wie zal ooit terugkijkend kunnen zeggen: ik heb het goed gedaan? Realiseer ik me genoeg dat de vruchten die we in onze kinderen hopen te zien, niet afhangen van onze inspanningen maar van Gods genade?
Onze kleuter zag mooie bloemen en plukte ze. Ze aarzelde niet, maar gebruikte het moment waarop ze ze zag. Ze dacht niet aan de omstandigheden en vroeg zich niet af of deze bloemen bedoeld waren om te plukken of dat het wel de juiste bloemen waren. Ze dacht er niet aan of de bloemen zouden overleven in een beetje water; of ze zouden verwelken of juist open bloeien. Ze las geen handleiding en had geen stappenplan. Ze benutte het kleine, het moment, wanneer het voorbij kwam en vertrouwde haar geplukte schat toe aan mama’s handen.
Hij is trouw
Laten wij ook die kleine -schijnbaar onbelangrijke- momenten gebruiken en benutten, welk moment dat ook is. Een voorbereid Bijbelmoment met je kinderen is goed, de vele materialen die er zijn gebruiken is ook goed, maar misschien zegent de Heere wel die ene opmerking onderweg naar school. Niet het vele is goed, maar het goede is veel. Als Hij onze kinderen zegent, hebben ze alles wat ze nodig hebben. Laten we hen, zoals eeuwen geleden gelovige moeders ook deden, onze kinderen bij de Heere Jezus brengen en de uitkomst aan de Heere overlaten. Hij is zoveel trouwer dan wij zijn.
Een moeder vertelde me wat ze zich herinnerde van haar eigen opvoeding: “Al die boekjes die er nu zijn hadden mijn ouders niet, maar wat ik me vooral herinner was hoe ze de Heere liefhadden. Ze zeiden weleens tegen mij: zou je daar nu ook geen zin in hebben?”
Dank je wel voor je herkenbaar en bemoedigende blog!