Het licht van de koplampen weerspiegelt op het natte asfalt. De regen tikt op het dak van mijn autootje. Mijn hart is verstild. Af en toe knijp ik mijn ogen dicht tegen het felle licht van een tegemoetkomende auto. De wereld lijkt te treuren. Ik ben opgelucht dat de rit naar huis 150 kilometer lang is.

Waarom doet God deze dingen? Ik ken de antwoorden op de vraag naar het lijden. Maar de  situatie is zo schrijnend. Er zijn zoveel vragen. Het verdriet en de ontreddering zijn groot. Ze is zo jong. De kinderen zijn nog zo klein.

Ik ben bij een vriendin geweest vandaag. De diagnose was hard en duidelijk, ook al was het door een lieve dokter gebracht. Uitgezaaide borstkanker. Haar levensverwachting: een paar jaar maximaal.

Je zult het te horen krijgen. Daar wil je eigenlijk niet over nadenken toch? We stoppen dit soort gedachten weg. Te heftig. Te eng. Ik herken het. Nu ik van dichterbij meemaak, nog meer.

Prioriteiten

We zijn inmiddels een paar maanden verder. Ik vind het wonderlijk om te zien hoe zij het leven leeft wat haar nog gegeven is. Hoe ze nee zegt tegen iets, om ja te kunnen zeggen tegen wat anders. Hoe bewust ze het leven is gaan leven. Het zet me aan het denken. Ik bewonder het. Ik kijk er met een vreemd soort verlangen naar. Je kunt soms ervaren te worden geleefd door het leven. Maar zij heeft de kracht en moed gevonden om het leven te leven als gegéven. Gekregen van haar Schepper. En dat terwijl haar dagen (net als de onze overigens) geteld zijn. Hoe zegt de bijbel dat? Je dagen tellen, de tijd uitkopen? Ik zie het haar doen.

Ik zie hoe ze keuzes maakt, gericht op haar gezin. Ze vraagt hulp met dingen in het huishouden, zodat ze met haar kinderen tijd door kan brengen.

Ik hoor het als ik met haar aan de telefoon ben en ze heel bewust bezig is met de dingen die ze haar kinderen wil leren. Er zijn verhalen die gedeeld moeten worden en herinneringen om door te geven. Ze laat de dingen niet meer zo over aan de toeval of de tijd. Er lijkt een filter over haar leven te zijn gevallen. Dingen die er niet toe doen verdwijnen als vanzelf. Van kleine dingen worden ook geen grote problemen gemaakt. Ze leeft met de eeuwigheid op haar netvlies.

Ze durft ook eerlijk te zijn. Eerlijk over de eindigheid van dit leven en over wat er echt toe doet. Dit is een open gespreksonderwerp met de kinderen, haar man of vriendinnen. Over de praktische dingen van het levenseinde (wat dat is voor haar realiteit), maar ook over hoe het dan zal zijn, als de eeuwigheid komt.

Spiegel

Haar leven houdt mij een spiegel voor. Jou ook?

Hoe bewust ben jij bezig met de dingen van het leven? Overkomt jou het leven? Of leef je het leven echt? Ben jij je bewust van de dingen die je je kinderen leren wilt? Welke vaardigheden je hen bij wilt brengen? Welke dingen wil je hen op het hart binden en hoe doe je dat dan?

In alle donkerheid, pijn, ziek zijn, teleurstelling en verdriet, zie ik de glans van echtheid. Geen namaak meer. Wie niets meer te verliezen heeft, geeft alles.

Het leert mij te kijken naar mijn rol als moeder, als opvoeder en ook als echtgenote. Soms kunnen opvoedpraatjes je irriteren, maken goede adviezen je wat kriegel. Ze geven je het gevoel dat je altijd faalt, tekort schiet of het niet goed genoeg doet. Maar bij haar is dat anders. Ze lijkt recht van spreken te hebben, ook al zegt ze niets. Ik lees het in haar leven. Het betekent ook niet dat ze geen missers maakt of niet faalt. Het betekent dat ze moedig probeert, valt, faalt, een misstap maakt en weer overeind krabbelt.

Vandaag kijk ik terug op mijn dag. De woorden die ik zei, de kansen die ik nam of juist liet liggen. Wat heb ik van mezelf gegeven vandaag? Wat hadden mijn kinderen écht nodig? Wat deed ertoe? Wat vroeg God van mij vandaag? En wat was mijn reactie daarop?

Ik kijk niet alleen kritisch, maar ook reëel én vergevingsgezind. Als de Heere het geeft is er morgen weer een nieuwe dag en aan Zijn hand mag je dan weer opvoeden, schaven, doorgeven, uitdragen. Tot uitbreiding van Zijn koninkrijk.

Tips

Zou je ook graag vaker willen leven met de eeuwigheid op je netvlies en je minder laten leiden door de waan van de dag? Ik geef je graag een paar tips die daarbij kunnen helpen.

• Schrijf voor jezelf eens op wat je (belangrijkste) opvoeddoelen zijn;
• Heb je doelen per kind waar je aan zou willen werken? Wat wil je je zonen en dochters meegeven in de tijd dat ze bij je in huis wonen? Denk ook aan vaardigheden die hen helpen zelfstandig te worden in hun leven (eten koken, helpen in huis), omgaan met grenzen, bepaalde Bijbelse waarheden leren;
• Schrijf eens een brief aan je kind over dingen die je belangrijk vindt. Iets wat je wilt delen, een persoonlijk verhaal uit je eigen leven of een getuigenis. Leg de brief onder het kussen of lees deze voor bij het naar bed gaan;
• Als het moeilijk vindt om dingen te delen kun je ook Bijbelteksten of ‘gedenkstenen’ in je huis zetten of ophangen. Dingen waar een verhaal aan zit. Zeker als het nieuw is, zullen de vragen vast wel komen.