Aan de mama van een baby en een peuter (of twee)

Ik zie mezelf nog zitten in het hoekje van de trap. “Mama huilen?” Een half uur daarvoor had ik peuter en baby, zorgvuldig uitgekiend, tegelijk in bed gestopt. Ik voelde me zo ontzettend moe. Nog geen 5 minuten lag ik in bed, net in slaap gevallen, of het roepen begon. “Mama! Uit!” En dwingender: “Mamaaa! UIT!” Met een hoofd vol slaap en trillende knieën was ik naar dochterlief gegaan en had haar keer op keer op keer duidelijk gemaakt dat ze moest gaan slapen. Eerst lief, met een kus en een aai over haar bol. Dan ongeduldig met de toevoeging: “mama is ook moe!” En tenslotte boos, heel boos, waarbij ik de deur met een klap dicht trok. Het aanzwellend huilconcert vanuit het ledikantje maakte duidelijk dat een middagslaapje nu echt geen optie meer was. En zo zat ik daar, met peuter neergezakt op de trap, terwijl de tranen kwamen. Ik voelde me totaal mislukt als moeder en zo moe! Hoe kwam ik die dag nog door!

Destijds heb ik dit verhaal waarschijnlijk aan niemand verteld. Moeder zijn is leuk, kinderen zijn een zegen. “Ja hoor, het gaat prima!” Maar intussen vraag je je af: “Waarom kan ik dit niet? Waarom lijken alle andere moeders dit te kunnen handelen behalve ik? Ik ben hier gewoon niet geschikt voor!”

Alleen

De baby- en de peuterfase vragen allebei veel van de tijd en aandacht van mama. Die twee gecombineerd maakt het voor veel moeders een pittige tijd.

Terwijl je Baby verschoont trekt Peuter een kast leeg.
Ben je met Peuterlief een boekje aan het lezen, besluit Baby dat hij honger krijgt.
Terwijl je spuugvlekken van Baby van de bank probeert te poetsen, roert Peuter intussen met zijn armen door de toiletpot.
Ligt Peuter net voor zijn dutje in bed, huilt Baby hem wakker.

Ik had soms het gevoel dat ik niet alleen geen enkel klusje in huis af kreeg, maar ook geen enkele gedachte af kon maken voor er weer een beroep op me werd gedaan.

Als moeder met twee of meer kinderen onder 4 jaar kan je je best alleen voelen. Je hebt nog niet de dagelijkse structuur van school waar je andere moeders spreekt. Je bent veel alleen thuis met de kinderen. Je wereldje voelt steeds kleiner aan als je je voornamelijk bezig houdt met hapjes, voeden, verschonen, naar bed brengen, weer aankleden… Op een slechte dag kan je je een soort kinderdagverblijf voelen zonder collega’s. O ja, die ene collega, die ‘s avonds rond etenstijd thuis komt. Maar die begrijpt voor jouw gevoel al helemaal niet hoe het is, dat moederen.

Lieve mama van een baby en een peuter (of twee),

Als je in zo’n fase zit dat het moeder zijn je boven het hoofd groeit;
Als je je afvraagt wie je zelf ook alweer bent en waarom je eigenlijk moeder bent;
Als je moe bent, je eenzaam voelt en dat niet durft te vertellen aan je familie, je vriendinnen, misschien zelfs niet aan je man;
Als je er langzaam van overtuigd raakt dat je totaal mislukt als moeder (en je ergens al voor je ziet dat je kinderen later vanwege jou in de hulpverlening belanden);
Als de was huizenhoog ligt, je kinderen ziek zijn en je nauwelijks geslapen hebt vannacht;
Als je weer een vlek op elke schouder hebt, net nadat je aangekleed bent.

Vat moed! Je bevindt je in de loopgraven van het moederschap. Ja, je bent een beetje ingegraven en opgesloten in deze periode. Maar je staat aan de frontlinie! Je doet extreem belangrijk en moedig werk! Hapjes maken, voeden, verschonen, naar bed brengen, weer aankleden, dat is belangrijk werk! Die kindjes in je huis, ze zijn afhankelijk van jou. Koester dit kind, houd ervan, lach naar hem.

Deze fase gaat voorbij. Al heel snel!

Misschien als je oudste naar school gaat en er wat meer rust en structuur in je gezin komt;
Misschien als je volgende baby geboren wordt en je je realiseert dat het onmogelijk is om ze allemaal tegelijkertijd netjes en vrolijk en gevoed te zien en je leert loslaten.
Misschien als je morgen wakker wordt en je ineens realiseert dat ze al zo groot zijn en dat de tijd voorbij gevlogen is.

Koester daarom dit moment. Neem het maar zoals het is. Het is niet perfect, je bent niet de leukste moeder en je hebt niet altijd energie voor 10. Het is druk en rommelig, je bent moe en er wordt gehuild in je huis. Zo is het leven. Of je het wil of niet, het hoort erbij.

En weet je? Er is een God in de hemel Die zegt wat we onze peuters al leren:

Opent uwe mond en eis van Mij vrijmoedig, op Mijn trouwverbond al wat u ontbreekt, schenk Ik zo gij het smeekt. Mild en overvloedig!

En indien iemand van u wijsheid ontbreekt, dat hij ze van God begere, Die een iegelijk mildelijk geeft, en niet verwijt; en zij zal hem gegeven worden (Jakobus 1:5).