Ik zie mezelf nog zitten in het hoekje van de trap. “Mama huilen?” Een half uur daarvoor had ik peuter en baby, zorgvuldig uitgekiend, tegelijk in bed gestopt. Ik voelde me zo ontzettend moe. Nog geen 5 minuten lag ik in bed, net in slaap gevallen, of het roepen begon. “Mama! Uit!” En dwingender: “Mamaaa! UIT!” Met een hoofd vol slaap en trillende knieën was ik naar dochterlief gegaan en had haar keer op keer op keer duidelijk gemaakt dat ze moest gaan slapen. Eerst lief, met een kus en een aai over haar bol. Dan ongeduldig met de toevoeging: “mama is ook moe!” En tenslotte boos, heel boos, waarbij ik de deur met een klap dicht trok. Het aanzwellend huilconcert vanuit het ledikantje maakte duidelijk dat een middagslaapje nu echt geen optie meer was. En zo zat ik daar, met peuter neergezakt op de trap, terwijl de tranen kwamen. Ik voelde me totaal mislukt als moeder en zo moe! Hoe kwam ik die dag nog door!
Destijds heb ik dit verhaal waarschijnlijk aan niemand verteld. Moeder zijn is leuk, kinderen zijn een zegen. “Ja hoor, het gaat prima!” Maar intussen vraag je je af: “Waarom kan ik dit niet? Waarom lijken alle andere moeders dit te kunnen handelen behalve ik? Ik ben hier gewoon niet geschikt voor!”
Alleen
De baby- en de peuterfase vragen allebei veel van de tijd en aandacht van mama. Die twee gecombineerd maakt het voor veel moeders een pittige tijd.
Terwijl je Baby verschoont trekt Peuter een kast leeg.
Ben je met Peuterlief een boekje aan het lezen, besluit Baby dat hij honger krijgt.
Terwijl je spuugvlekken van Baby van de bank probeert te poetsen, roert Peuter intussen met zijn armen door de toiletpot.
Ligt Peuter net voor zijn dutje in bed, huilt Baby hem wakker.
Ik had soms het gevoel dat ik niet alleen geen enkel klusje in huis af kreeg, maar ook geen enkele gedachte af kon maken voor er weer een beroep op me werd gedaan.
Als moeder met twee of meer kinderen onder 4 jaar kan je je best alleen voelen. Je hebt nog niet de dagelijkse structuur van school waar je andere moeders spreekt. Je bent veel alleen thuis met de kinderen. Je wereldje voelt steeds kleiner aan als je je voornamelijk bezig houdt met hapjes, voeden, verschonen, naar bed brengen, weer aankleden… Op een slechte dag kan je je een soort kinderdagverblijf voelen zonder collega’s. O ja, die ene collega, die ‘s avonds rond etenstijd thuis komt. Maar die begrijpt voor jouw gevoel al helemaal niet hoe het is, dat moederen.
Lieve mama van een baby en een peuter (of twee),
Als je in zo’n fase zit dat het moeder zijn je boven het hoofd groeit;
Als je je afvraagt wie je zelf ook alweer bent en waarom je eigenlijk moeder bent;
Als je moe bent, je eenzaam voelt en dat niet durft te vertellen aan je familie, je vriendinnen, misschien zelfs niet aan je man;
Als je er langzaam van overtuigd raakt dat je totaal mislukt als moeder (en je ergens al voor je ziet dat je kinderen later vanwege jou in de hulpverlening belanden);
Als de was huizenhoog ligt, je kinderen ziek zijn en je nauwelijks geslapen hebt vannacht;
Als je weer een vlek op elke schouder hebt, net nadat je aangekleed bent.
Vat moed! Je bevindt je in de loopgraven van het moederschap. Ja, je bent een beetje ingegraven en opgesloten in deze periode. Maar je staat aan de frontlinie! Je doet extreem belangrijk en moedig werk! Hapjes maken, voeden, verschonen, naar bed brengen, weer aankleden, dat is belangrijk werk! Die kindjes in je huis, ze zijn afhankelijk van jou. Koester dit kind, houd ervan, lach naar hem.
Deze fase gaat voorbij. Al heel snel!
Misschien als je oudste naar school gaat en er wat meer rust en structuur in je gezin komt;
Misschien als je volgende baby geboren wordt en je je realiseert dat het onmogelijk is om ze allemaal tegelijkertijd netjes en vrolijk en gevoed te zien en je leert loslaten.
Misschien als je morgen wakker wordt en je ineens realiseert dat ze al zo groot zijn en dat de tijd voorbij gevlogen is.
Koester daarom dit moment. Neem het maar zoals het is. Het is niet perfect, je bent niet de leukste moeder en je hebt niet altijd energie voor 10. Het is druk en rommelig, je bent moe en er wordt gehuild in je huis. Zo is het leven. Of je het wil of niet, het hoort erbij.
En weet je? Er is een God in de hemel Die zegt wat we onze peuters al leren:
Opent uwe mond en eis van Mij vrijmoedig, op Mijn trouwverbond al wat u ontbreekt, schenk Ik zo gij het smeekt. Mild en overvloedig!
En indien iemand van u wijsheid ontbreekt, dat hij ze van God begere, Die een iegelijk mildelijk geeft, en niet verwijt; en zij zal hem gegeven worden (Jakobus 1:5).
Precies wat ik nu nodig had, bedankt!
Dit heeft niet alleen betrekking op moeders met 2 kinderen onder de 4 jaar. Sommige moeders hebben 1 temperamentvolle peuter en dat geeft hetzelfde gevoel.
Ha Elise,
Heel mooi en herkenbaar! hier gebeurd het ook regelmatig precies zoals je het opschrijft.. wat ben ik een slechte moeder en hoe moet ik dit weer gaan doen vandaag.. en pas schoot er inees zomaar een lied door mijn hoofd! (en met name het 2e stukje)
misschien hebben jullie er ook wat aan:
Wat de toekomst brengen moge,
Mij geleidt des Heeren hand;
moedig sla ik dus de oogen
naar het onbekende land.
Leer mij volgen zonder vragen;
Vader, wat Gij doet is goed!
Leer mij slechts het heden dragen
met een rustig kalmen moed!
Ha Mirjam
Dank voor je reactie en het mooie lied. Dat is zo bemoedigend!
Groetjes!
Dank je wel voor dit bericht. Zo herkenbaar. Doet me goed als mama van een baby en een peuter. ‘Aan de frontlinie’, mooi verwoord 🙂
Ja ook hier bedankt voor je fijne, herkenbare en eerlijke blog! Raakte me hoe je ‘opeens’ afsloot met de zo ware woorden dat onze hemelse Papa mild en overvloedig wil geven, want ook dat is zó waar.
Dank je voor je schrijven.
Groetjes Sarah
Helemaal herkenbaar…
Ha Elise,
Dank je wel voor je mooie en eerlijke blog. Ik ben zo’n mama van een baby van 8 maanden en een ondernemende peuter van 2 en half. Ik herken veel van wat je schrijft, het is niet altijd makkelijk en soms ben ik (heel) moe. Wat wel heel fijn is, is dat mijn baby en peuter tegelijk slapen ‘s middags en dat gaat heel goed: dan heb ik even rust voor bijvoorbeeld stille tijd. Heerlijk! Ook ‘s nachts slapen ze tot nu toe goed en daar ben ik ook heel dankbaar voor. Dat scheelt een hoop. Wel herken ik ook dat je best wel gebonden bent aan huis: je kunt minder makkelijk weg. En ja: je moet echt leren dat niet altijd alles op orde is…Gelukkig leer ik steeds meer dat dat niet zo geeft: liever genieten met je kinderen dan altijd alles helemaal blinkend schoon en netjes!! En wat is het ook belangrijk om te weten waar jij mee afsluit: we mogen altijd alles vragen aan de Heere en daar maak ik ook dankbaar gebruik van: Hij helpt echt en geeft Zijn genade en steeds nieuwe moed en kracht!
Je hebt een erge mooie blog, ik had hem een tijdje geleden ontdekt en sindsdien lees ik graag mee!
Veel zegen en hartelijke groet van Annemarie
Dankjewel voor je reactie, Annemarie! Ik wens je sterkte en Gods zegen toe!
O, wat herkenbaar is dit stukje! Die fase is inmiddels alweer enkele jaren voorbij en ja, het is snel gegaan. Maar de gedachten die je noemt zijn zo herkenbaar. En ik heb ze ook nooit zo eerlijk aan iemand verteld en eerlijk gezegd ook gedacht dat ik de zwakste moeder in de omtrek was. Wat dapper dat je dit zo schrijft. Heerlijk ook! Het is waar. Als je gezin groter wordt en je dingen los moet laten, gaat het soms nog makkelijker dan dat je 2 ukkies om je heen hebt.
Groetjes
Ha Gerda, bedankt voor je bericht! Daar doe ik het ook voor. Ik geloof dat het belangrijk is dat we tegen elkaar durven zeggen dat we het niet makkelijk hebben. Dat we twijfelen of we het wel goed genoeg doen. En dat het niet altijd “leuk” is om moeder te zijn. Pas dan kunnen we elkaar steunen. En dat helpt wel!
Als mama van twee kleuters van 4 en 5, een pittige peuter van ruim 2,5 en een baby van een half jaar waarbij de twee jongsten standaard elke nacht komen (6x per nacht een kind horen is eerder regel dan uitzondering) zinkt de moed me ook regelmatig in de schoenen. Peuter slaapt s middags niet meer. Toch elke dag weer kracht gekregen tot nu toe. Kan soms als een berg tegen de dag op zien, en dan toch maar gewoon beginnen. Opgeven is geen optie….