Onze kinderen worden ouder. Twaalf, elf, tieners, pubers. De tijd dat dingen opgelost waren met kusjes op een knie, pleisters of een potje olvarit, is voorbij. En dat is goed. Groter groeien hoort erbij, maar ik vind het wel een ding. Dat groter groeien niet, dat is prima, maar hoe houd je een lijntje met je kind, hoe voer je het gesprek met een kind met rollende ogen en diepe zuchten? Loslaten en biddend vasthouden. Je vraagt je steeds af wat het goede is om te doen.
Ik las ergens dat communicatie tussen ouders en kind is als cement om hen bij elkaar te houden. Dat klinkt goed! Maar dat is soms ook juist de moeilijkheid toch? Die communicatie met je kinderen, hoe doe je dat?
Brieven
Het is goed om je te realiseren dat een groot deel van onze communicatie non verbaal is. De dingen die we doen, laten en uitstralen doen er toe. Wij zijn spiegels waar onze kinderen in kijken. ‘Leesbare brieven’ noemt de Bijbel het.
Ken je dat gevoel dat je kennis over wil dragen aan je kind? ‘Ze moeten toch echt begrijpen dat dit niet kan, daar worden ze te oud voor, want….’ Of als je iets ziet in hun gedrag wat helemaal niet zo handig is, wil je uitleggen hoe ze het anders kunnen doen. Beter. Zonden wil je aanwijzen. En áls je dat gesprek hebt, zie je je dochter knikken: ‘ja mam, u heeft gelijk, mam’. Maar je voelt aan dat ze vooral erg graag klaar wil zijn met het gesprek.
Je hebt van die gesprekken waarin je het achteraf zo duidelijk ziet. Je zit op een totaal andere golflengte. Wíj vertellen onze kinderen wat ze moeten doen, zíj vertellen ons wat ze graag willen. Dat krijg je niet bij elkaar, hoe goed je het ook probeert.
Bril
Onze tieners zijn kwetsbaar. Ze zijn op zoek naar mensen die hen begrijpen, vrienden die hen aanvoelen. Het gevaar is dat ze dat buiten het gezin gaan zoeken als ze dat bij hun ouders niet vinden. Er zijn dingen in het leven van mijn kind die ik echt niet begrijp, dat voelen ze meestal feilloos aan.
Maar wil ik de inwendige worsteling van mijn kind leren kennen en begrijpen, dan zal ik door zijn of haar bril moeten gaan kijken. Niet alleen een monoloog houden en zeggen op welk pad ze het beste kunnen gaan. Alleen maar mijn visie bij hen neerleggen. Maar steeds de dialoog zoeken. Niet teveel praten. Met luisteren kom je verder. Vragen stellen: wat leeft er binnen in je kind? Waarom doet het zoals het doet? Dat is moeilijk. Maar probeer te begrijpen wat er in je kind omgaat. Gedrag is vaak een weerspiegeling van wat er in het hart van je kind zit. Als je daarop aan kunt haken, heb je echt contact.
Aanwijzingen
In de Bijbel vinden we onderwijs over communicatie. In 1 Thessalonicenzen 5: 14 lezen we dat Paulus de lezer van zijn brief praktische aanwijzingen geeft:
- vermaant de ongeregelden / wijs terecht die een ordeloos leven lijden.
- vertroost de kleinmoedigen / bemoedig de moedelozen
- ondersteun de zwakken
- wees lankmoedig jegens allen
Dat geldt ook voor onze kinderen. Elke situatie vraagt om eigen aanpak. We kunnen schade aanrichten als we niet de juiste snaar raken in een bepaalde situatie. Hoe vaak berispen we onze kinderen, terwijl ze onderwijs nodig hebben?
Als ik naar onze kinderen kijk, dan heb ik het stukje onderwijs soms laten liggen. Dan berispte ik, terwijl ze het helemaal nog niet hadden kunnen weten. Want had ik ze dat onderwijs wel gegeven? We denken soms dat kinderen ‘het wel weten of begrijpen’. Maar dat blijkt lang niet altijd zo te zijn.
We moeten waken om niet in uiterste te vervallen. Om niet zoveel afstand tussen ons en onze kinderen te creëren dat ze zich niet begrepen voelen door ons. We hebben de opdracht om onze kinderen op te voeden voor God. Hen te leiden en te straffen, maar wel als medezondaar. Maar we moeten ook oppassen dat we het falen niet zó goed gaan begrijpen, dat we niet berispen en straffen. Als ouders en opvoeders staan we boven en naast ons kind. Best lastig vind je niet?
Kansen
Dit alles kost tijd, veel tijd. Het kost (iets van) jezelf, dat ook. We laten vaak waardevolle momenten liggen, omdat we te moe zijn om er uitgebreid op in te gaan. Kostbare kansen gaan verloren, omdat we met een half oor naar ons kind luisteren. We vinden het moeilijk om onze eigen hart open te stellen, maar verlangen het wel van onze kinderen. En dan heb je misschien ook nog kinderen die moeilijk praten (dat hebben ze dan van geen vreemde). Die geen woorden kunnen geven aan dat wat ze denken, voelen. Die soms niet eens weten wat ze voelen.
Communiceren met je kinderen is moeilijk hè?! Ik vind tenminste van wel.
En indien iemand van u wijsheid ontbreekt, dat hij ze van God begere, Die een iegelijk mildelijk geeft (…) en zij zal hem gegeven worden. Jakobus 1:5
