De zomervakantie staat voor de deur.  Een periode waarin je nog meer dan anders de mooie plaatjes ziet van het leven. Statusfotootjes van leuke uitjes, prachtige natuur, stralende koppies.

Ik kan zeker m’n best gaan doen om de mooie momenten vast te leggen, maar… Er zullen ook momenten zijn dat ik finaal door de mand ga vallen. Met wie zal ik dit delen? Er zullen genoeg imperfecte momenten gaan komen. Als in de eerste week iedereen nog in vakantiemodus moet komen, maar eigenlijk niet weet hoe. Als we misschien kleddernat geregend zijn door een onverwachte regenbui. Als er verveelgedrag in de kinderen zit en ik hierdoor gefrustreerd raak. Als we de confrontatie aan moeten gaan omdat de limiet van de smartphonetijd is overschreden. Ik denk dat ik toch ook zulke momenten maar eens ga vastleggen. Imperfecte momenten die er ook mogen zijn.

Al mijmerend hoop ik toch dit jaar perfecte plaatjes te kunnen loslaten. Alleen daarmee bied ik ruimte voor imperfectie en voor de kwetsbaarheid van mijn menselijk vrouwenbestaan. Ik leef buiten het paradijs en zit vol gebreken. Zo ga ik deze vakantieperiode tegemoet. Het is zoals het is. Dat maakt dat ik mijn verwachtingspatroon kan bijstellen. Want ik ben er al lang achter: ik ben niet perfect, ik zal nooit perfect worden, ik mag zijn zoals ik ben.

Daar hoort bij dat ik niet altijd vrolijk zal zijn in deze zomerperiode. Dat ik niet iedere dag een uitgebreide maaltijd op tafel kan zetten. Dat wij niet iedere week een spectaculair uitje zullen hebben. Ik zie eigenlijk een totaal ander beeld. Een tafel die af en toe vol rommel zal liggen. De tuin vol handdoeken op het gras, dankzij ons zwembad. Bedden waarvan ik de dekbedhoezen een keer omdraai zodat ik het wassen een keer kan overslaan. Het strijkijzer wat deze zomer misschien wat vaker in de kast zal blijven staan. Daarnaast een puber die uit z’n vel barst. Mijn kleuter die oververmoeid is en het ook even op een schreeuwen zet. Wat denk ik dat we nodig gaan krijgen? Reset-momentjes.

Op tijd resetten

Deze resetmomentjes ga ik actief gebruiken, heb ik bedacht. Op het moment dat het niet gezellig gaat in het gezin, kun je in een negatieve cirkel blijven hangen, óf proberen die meteen te doorbreken. Op een moment dat er even een brandje geblust moet worden, ga ik bijvoorbeeld letterlijk en figuurlijk een fles water of fris halen met wat lekkers erbij. Daarna zijn al onze breinen weer gereset en opgefrist en kunnen we hopelijk weer verder.

Daarnaast ga ik ook zeker kijken voor momentjes dat ik even met de benen omhoog kan. Juist als mijn kinderen lief aan het spelen zijn of even voor de vrijheid van de tuin of de straat hebben gekozen. Dan probeer ik alvast een nieuwe blog te schrijven voor in het najaar. Of het me altijd gaat lukken, is de vraag, maar ik ga het zeker in mijn achterhoofd houden. En ik ga toch ook nog even met m’n man overleggen om te kijken of het mogelijk is om er even samen een fijne dag tussenuit te gaan, om samen even te kunnen resetten. Met oog en oor voor elkaar! Dat levert namelijk heel wat saldo op voor onze liefdesrekening.

En als laatste heb ik vooral tijd voor stille tijd nodig. Al denk ik die misschien niet te hebben, maar juist in deze zomerperiode is er één ding waar ik van doordrongen ben: Dat ik zonder Hem niet kan. Dan zou alles iedere dag mislukken. Juist omdat we buiten het paradijs leven, hebben we Zijn hulp zo hard nodig. Dagelijks manna, anders verkommer ik. Zo mag ik vertrouwen op Zijn gewisse hulp. Zij gaan van kracht tot kracht. Biddend en vertrouwend mag ik vragen om liefde en geduld. Mag ik door de gebreken van een ander heen zien. ‘Want Gij weet het, onze kracht is klein, de driften veel, en ‘t hart onrein. Bescherm, en sterk ons door Uw kracht: Wij zijn toch zwak, zijn sterkt’ is groot.’ Daarom hoop ik bij ieder resetmoment te mogen zeggen: ‘Heere, help! Ik ben zwak, maar U bent sterk!’

Kijken met een andere blik

Juist als ik perfecte plaatjes los probeer te laten komt er oog voor andere dingen, buiten perfectie om. Spetters op de ramen, maar  wel stralende gezichten die zich vermaken in het zwembad. Als de zelfgemaakte koekjes op een creatief moment uit de oven komen en zij qua smaak wat tegenvallen. Het was reuze gezellig en we hebben toch ons best gedaan. Ook als er ruzie is, maar er daarna gelukkig ‘sorry’ gezegd kan worden: ‘Ik zal het voortaan niet meer doen.’ Ik houd het op mijn netvlies: ‘We leven buiten het paradijs.’ Daarom gaan dingen niet meer perfect. Maar we proberen elkaar vast te houden en in verbinding met elkaar te staan. En daarvoor hebben we iedere dag weer vergeving en genade nodig.

Als laatste hoop ik ook te mogen genieten van de kleine dingen, het goede dat de Heere geeft. Van een prachtige bloem, lieve glimlach, dikke knuffel en eigengemaakte creatie. Van een lekkere bak cappuccino. Puur genieten. Dat is uiteindelijk veel meer dan we hebben verdiend. Dat maakt mij dankbaar. Ook in deze aankomende vakantietijd. Ik hoef het niet alleen te doen. Ik mag omhoog kijken. Met een andere blik, leren loslaten en op tijd resetten. Levend buiten het paradijs, met de gedeelde wetenschap, net als de apostel Paulus: Als ik zwak ben, is Hij machtig! Om mij voor struikelen te bewaren.