Het is niet te geloven. Al wéér is bijna het einde van dit jaar inzicht. Wat is het jaar voorbij gevlogen. De psalmist zegt het in Psalm 90 vers 10, ook wel de Oudejaarspsalm genoemd: ‘Wij vliegen daarheen!’ Waarheen? Iedere dag is weer een dag dichterbij de naderende eeuwigheid. Zijn voetstappen worden gehoord en hoe spoedig zal Hij wederkomen? Bijna. ‘We hebben hier geen blijvende stad, maar zoeken de toekomende.’ Hebr. 13 vers 14. Heb ik dat gedaan in het afgelopen jaar? Ben ik steeds doordrongen geweest van het feit dat we hier op aarde maar tentbewoners zijn? Op doorreis. Of was ik dit bijna vergeten?

Terugblik

Voor mij is het einde van het jaar terugblikken en vooruitkijken.

Verwonderend terugkijken naar bijzondere momenten. De geboorte van ons kleine dochtertje en zusje, een onvergetelijke dag in dit afgelopen jaar. Met een zwarte rand door een zeer heftige nabloeding. Geschud aan mijn levensboom, gevoeld dat het leven bijna uit mij vloeide, maar de Heere maakte Zijn Woord écht waar: ‘Wie U aanroept in den nood, vindt Uw gunst oneindig groot.’ Psalm 86 vers 3 berijmd. Toen werd het een dubbel wonder.

In maanden waarin het corona-virus ons land teisterde en nog teistert zijn wij niet één keer geveld door het virus. Voor zover ik het me kan herinneren zijn we eigenlijk nauwelijks een dag ziek geweest. Terwijl we zoveel gebroken nachten hebben gehad na de komst van onze kleine telg. Het is bijna niet te geloven! Ja, tóch wel! Het zijn Zijn sparende en bewarende vleugels geweest. God, niet alleen de Schepper maar ook de Onderhouder van al het leven. Maar is er échte dankbaarheid en verwondering over geweest? Véél te weinig.

Hoeveel was voor mij vanzelfsprekend? Iedere dag stond er in de kast en op tafel een overvloed van eten en drinken. De kleerkasten vol met prachtige kledingstukken. Met verjaardagen stonden de mooiste cadeau’s op de jongens te wachten. Het ontbrak ons aan niets. Maar was ik toch bijna niet vergeten dat er iedere dag wereldwijd vierentwintig duizend mensen sterven van de honger? En er alleen al in Nederland ruim veertig duizend daklozen zijn? Wat een onverdiende zegeningen. ‘Wat zal ik, met Gods gunsten overlaân, Dien trouwen HEER voor Zijn genâ vergelden?’ Psalm 116 vers 7 berijmd.

Hoeveel meer is er nog te noemen? We mogen samen als man en vrouw verbondenheid en liefde ervaren. Een grote zegen. Op sommige momenten ben ik bijna te gelukkig. Dan zou ik geen beter huwelijk kunnen voorstellen. Op andere momenten waait ook de storm in de pastorie. Als mijn man het zo druk heeft dat er amper meer tijd voor elkaar overblijft. Dat zijn soms pittige dagen. Maar de Heere leert daar ook een les mee. Wie is écht de belangrijkste in mijn leven?

Tijdens het terugblikken houd ik mezelf als moeder ook een spiegel voor. Wat heb ik de jongens dit jaar allemaal mee mogen geven? Zullen ze het meenemen als kostbare herinneringen? Die momenten dat er gezelligheid was in huis? Overdag of ’s avonds als de kaarsen branden en er aan tafel een potje Rummikub gedaan werd? Of toen we heerlijk in het bos met elkaar liepen en genoten van al het natuurschoon? Maar ook die ogenblikken dat we in alle ernst spraken over de eeuwigheid en hoe hard ook zij een nieuw hart nodig hebben omdat we niet weten hoelang het nog genadetijd zal zijn. Wat zullen ze onthouden? Ook dat moment dat ik sorry zei tegen een van mijn kinderen en ik zei: ‘ik ben ook mis geweest, ik had niet zo boos mogen zijn.’ Dat was ik bijna vergeten te zeggen.

Wat blijft er over aan het eind van dit jaar? Drie woorden. Niet bijna maar in alles tekortgeschoten. Als vrouw en als moeder. In mijn persoonlijke omgang met de Heere. Als lid van mijn kerkelijke gemeente. Maar mijn troost put ik uit twee woorden. Genade alleen. Die hield mij vast. Anders was het niet gegaan.

‘Heere, wat een tekort in dit afgelopen jaar. Het is teveel om op te noemen. Ik heb Uw verzoenend bloed nodig. Voor iedere dag van dit voorbijgevlogen jaar. Voor elk moment dat ik niet U bedoeld heb maar gericht was op het aardse of op mijzelf.’

Vragen:*

Hoe kijk jij terug op dit afgelopen jaar?

Wat voor hoogte- en dieptepunten zijn er geweest?

Wat heb jij je huisgenoten mee mogen geven?

Wat is jouw gebed aan het einde van dit jaar?

Vooruit kijken

Ik heb dit afgelopen jaar moeten en mogen leren om bij de dag te leven. Dat houd en maakt mij afhankelijk. Iedere dag opnieuw weer manna nodig. Want ik zou bijna willen lijken op die Israëlieten die ook wel dachten voor een paar dagen te kunnen oprapen. Maar dat is niet mogelijk. ‘Mijn kracht wordt in zwakheid volbracht,’ 2 Kor. 12 vers 9.

Dat zal ook weer waar worden in het komende jaar. Wat zal er allemaal gaan gebeuren? Ik weet het niet. Al zou ik, als controlefreak, het liefst alles willen weten en kunnen voorspellen. Gelukkig dat ik mag weten dat er bij Hem niets uit de hand loopt. Zijn trouwe zorg is elke dag nieuw! Al vergeet ik dit vaak op die dagen dat ik denk er zelf geen grip op te hebben. Die zullen er ook D.V. in 2021 zijn. Dagen die ik liever maar zou willen overslaan. Dagen dat het allemaal niet zo lekker loopt. Dat ik stilletjes achter mijn aanrecht de tranen wegveeg. Maar wat zoek ik hier op aarde? Naar een bijna paradijs? Dat zal het hier nooit worden. Juist niet. Maar zal het mij een uitzien geven naar die grote dag als ‘God alle tranen van hun ogen zal afwissen,’ Openb. 21 vers 3.

Laat ik dan maar niet te ver vooruit kijken. Leven bij de dag. Maar ook iedere dag leven als of het mijn laatste dag van mijn leven zou kunnen zijn. Dat geeft ernst in mijn leven. Ook als vrouw en moeder. Een besef van de kortstondigheid van mijn bestaan. Want we worden niet allemaal zeventig of tachtig. Hoeveel kinderen en jonge mensen zijn mij voorgegaan in dit jaar? Als mijn dagen voorbij vliegen, zou ik zowat vergeten waar mijn reis naar toe gaat. Niet naar een stad op deze aarde. Ik ben op doorreis. En bijna voor eeuwig thuis? Ik kom haastiglijk. Amen. Ja, kom, Heere Jezus (Openb. 22:20).

‘Leer mij het komende jaar nog meer te zien op U, nog meer U gelijkvormig te mogen worden en te verlangen naar Uw wederkomst. Geef mij nog meer een besef van de kortstondigheid van mijn leven en dat ik ook anderen mag oproepen om de dingen te zoeken die boven zijn.’

Het is bijna oud en nieuw. Zal ík deze dagen nog meemaken?

Vragen:

Waar kijk jij naar uit in dit aankomende jaar?

Waar zie jij tegenop in dit komende jaar?

Hoe wil jij het komende jaar bewust zijn van de kortstondigheid van jouw leven?

Wat wil jij graag het komende jaar leren?

Dit soort vragen (en meer) vind je ook voorin de Elke Dag Nieuw agenda. Deze agenda is gemaakt om stil te staan, terug te blikken en vooruit te kijken naar het nieuwe jaar.