We sjouwen wat mee…

Ze had als jong kind vele operaties nodig gehad als gevolg van polio. Als jongvolwassen vrouw was ze altijd bezig haar littekens te verbergen. Nooit zou ze haar benen onbedekt laten, uit schaamte voor de roze verbleekte strepen en rafelige lijnen. Altijd was ze zich bewust van haar houding, haar kleding en de manier waarop mensen naar haar keken. Naast de littekens op haar benen maakte ze veel moeilijke dingen mee in haar leven. Al die ervaringen lieten littekens op haar ziel achter. Ook die littekens verborg ze zo goed mogelijk. Altijd was ze bang om geconfronteerd te worden met de reactie van anderen op het lijden dat zij had meegemaakt.

Langzaam, door de jaren heen, leerde ze haar schaamte los te laten. “Die littekens zijn mijn verhaal. Ze hebben mijn leven gered en ze horen bij mij. Door mijn littekens mag ik laten zien dat de Heere een wonder deed in mijn leven. Sinds ik mijn littekens niet meer verberg heb ik al vaak mogen vertellen over Zijn leiding in mijn leven en de grote dingen die Hij gedaan heeft.”

Pijn uit het verleden

Heb jij ook schrammen op je huid, op je hart? Misschien heb je in je leven een diepe wond opgelopen door een moeilijke jeugd of traumatische gebeurtenissen. Of heb je een blauwe plek op je hart van langzaam aangeleerde negatieve gedachten.

Misschien ken jij je butsen vanbinnen en vanbuiten. Je hebt ze, al dan niet in een therapeutisch traject, uitgeplozen, onder de loep genomen, de pijn ervan laten doordringen en ze langzaam maar zeker een plek gegeven in je leven. Door genade kan er dan genezing zijn. De pijn kan er soms nog zijn en er zal altijd een litteken zichtbaar blijven. Maar het is een geheelde wond.

Het kan ook zijn dat jij een wond of blauwe plek verbergt, voor jezelf en voor anderen. Wat je niet ziet, waar je niet over praat, dat is er niet. We hopen daarmee onszelf te kunnen beschermen tegen de pijn die het kan opleveren. Maar onbewust, terwijl jij jezelf voorhoudt dat je gelukkig bent, dat het verleden er niet toe doet, dat je pijn er niet (meer) is, wordt je er diep van binnen door belemmerd. Je kan niet echt laten zien wie je bent omdat je steeds bezig bent met het verstoppen van je hartzeer. Onder je lange mouwen, achter een stralende lach of een altijd opgewekt humeur.

Moeders die ik ken vertelden daar bijvoorbeeld over:

‘Mijn ouders zijn gescheiden toen ik heel klein was. Mijn vader is psychisch ziek en dat heeft een stempel op mijn leven gedrukt.’

‘In mijn jeugd werd nooit zo goed begrepen wie ik was, hoe ik in elkaar zat. Ik verstopte mezelf ook toen al, liet het ook niet goed zien. Maar dat niet begrepen voelen heeft er wel voor gezorgd dat ik een minderwaardigheidsgevoel kreeg, waar ik soms nog steeds last van heb.’

‘Ik heb zelf als kind weinig lichamelijk contact met mijn ouders gehad en ik merk dat ik dat nu naar mijn eigen kinderen toe ook moeilijk kan geven. Ik moet daar heel erg mijn best voor doen.’

‘Mijn man was verslaafd aan porno. Ik kon daar niet goed mee omgaan. We praatten er eigenlijk niet over, maar het beheerste wel onze relatie. Ik heb me lang heel eenzaam gevoeld, omdat verder niemand ervan wist. Het is een wonder dat dankzij de hulp van de Heere en van anderen, ons huwelijk nu heel goed is.’

Zonden

Als ik in mijn hart kijk, dan is daar nog iets wat ik verberg. Elke dag zondig ik tegen de hele wet: God lief te hebben met heel mijn hart, mijn ziel en mijn verstand en mijn naaste als mezelf (zie Matth. 22:37-39). Dat zijn geen dingen die ik makkelijk met anderen deel. Zelfs naar de Heere toe vind ik het vaak moeilijk om mijn zonden te belijden. Schuld geeft vaak schaamte en waar ik me voor schaam dat verstop ik liever. Het belijden van zonden vind ik dan ook het moeilijkste onderdeel van het gebed.  Ik moet dan eerlijk in mijn hart gaan kijken en alles waarvoor ik mij eigenlijk schaam openlijk aan de Heere gaan vertellen. Dat is moeilijk!

Wat voel jij in je hart als je nadenkt over je zonden?

• Voel je schaamte? Stop je daarom die gedachten het liefst weer snel weg, omdat je je liever prettig wil blijven voelen?
• Voel je weerstand? Wil je niet steeds herinnerd worden aan de realiteit van je zonden? Sla je deze alinea’s het liefst over omdat je er niet over na wil denken?
• Voel je angst? Ben je bang voor de gevolgen van je zonde, voor het oordeel? Denk je er daarom maar liever niet over na, om die angst niet te ervaren?
• Voel je verdriet? Voel je dat je dagelijks zondigt tegen een God die je elke dag weer zoveel goeds geeft?
• Voel je dankbaarheid? Omdat je weet en geloven mag dat de Heere je zonden vergeven heeft door het offer van Zijn Zoon?

Vergeving

Adam en Eva schaamden zich. Misschien waren ze ook wel bang. Ze hadden gezondigd en ze verborgen zich tussen de struiken. Maar de Heere riep hen tevoorschijn. Ze waren hun Schepper ongehoorzaam geweest en toch zocht Hij hen op. En dat niet alleen: Hij sprak met hen. Hij schonk hen Zijn beloften en Zijn genade.

Bij de Heere is vergeving voor elke zondaar die tot Hem komt. Niet nadát hij zich heeft opgeknapt of verbeterd. Niet met een succesverhaal. Maar met onze schuld en schaamte. Precies zoals we zijn. Zoals we niet willen zijn. Bij Hem is vergeving! Hij is om onze overtredingen verwond, om onze ongerechtigheden is Hij verbrijzeld; De straf, die ons den vrede aanbrengt, was op Hem, en door Zijn striemen is ons genezing geworden (Jes. 53:5).

Geen logische volgorde

Zie je Hem daar staan? Hij buigt voorover en schrijft in het zand. Die kwetsbare, zondige vrouw, blijft achter bij Hem, terwijl allen die haar aanklaagden een voor een vertrekken. ‘Die van ulieden zonder zonde is, werpe eerst den steen op haar’. Ze blijft achter, zonder aanklagers, alleen met zichzelf, met haar zonden, haar schuld en haar schaamte en met Jezus, de Verlosser. Ook voor haar zonden, die ze die dag begaan had, stierf Hij later aan het kruis. Dat wist Hij! En toch zegt Hij niet: “Zondig niet meer, dan zal Ik u niet veroordelen.” Nee, de volgorde is anders: “Zo veroordeel Ik u ook niet, ga heen en zondig niet meer”. Hij werd veroordeeld, zodat zij niet veroordeeld zou worden.

Er is genade vóórdat wij onze zonden overwinnen, zelfs zonder dat wij onze zonden ooit zullen overwinnen. Maar God bevestigt Zijn liefde jegens ons, dat Christus voor ons gestorven is, als wij nog zondaars waren (Rom 5: 8). Juist dat te accepteren, ons eigen zondige bestaan te aanvaarden en zó, in al onze kwetsbaarheid bij de Heere te komen maakt genade tot genade. Het vaste gegeven dat we in onszelf de dood verdiend hebben, als enige passende straf op onze torenhoge schuld maakt de ultieme kwetsbaarheid waar. Met de moed der (wan)hoop, mogen we als de verloren zoon tot de Vader gaan en zeggen: ‘ik heb gezondigd’.

Een hart dat met al haar zonden tot het kruis is gegaan en niet is veroordeeld wordt vernieuwd. Dan kan er pas echt genezing zijn!

Leven met littekens

Maar hoe moet je leven met die littekens van pijn of verdriet uit het verleden? Hoe kan je doorgaan na zoveel verlies?

Moed om te leven met littekens krijg je niet door positief denken, niet door mindfulness of cognitieve gedragstherapie (hoewel soms nuttig!), niet door zelfontplooiing of door slaaptabletjes. Waar vind je die moed dan wel? De profeet Jesaja wist het. Hij moest het volk Israël gaan vertellen dat ze weggevoerd zouden worden naar Babel en dat de tempel verwoest zou worden. Maar hij spreekt daarbij, geleid door de Heilige Geest, vijf bemoedigingen uit: (1) Ik ben met u. (2). Ik ben uw God. (3) Ik sterk u. (4) Ook help ik u. (5) Ook ondersteun ik u met de rechterhand van mijn gerechtigheid. (Jesaja 41:10).

Ik wens ons, moeders, Jesaja’s moed toe. Geen kracht uit onszelf, maar moed door te leunen op God en afhankelijk te zijn van Hem. Dat soort moed verkrijg je door bekering en geloof. Het gaat erom of God met ons is, ons sterkt, helpt en ondersteunt. Daarbij mag je zelf zwak zijn omdat Hij sterk is en wandelen in het licht.

Er zijn nog nu nog plaatsen vrij voor de Elke Dag Nieuw Conferentie voor moeders op D.V. 22 en 23 februari in Putten.

Het thema:

Een kostbare erfenis – Wat heb je ontvangen? – Wat neem je mee?
Voor meer informatie en aanmelden: klik hier. Vol = Vol!