Hij moest geopereerd worden! Reuze spannend, maar gelukkig mocht zijn knuffel mee. Mama zou ook zoveel mogelijk bij hem blijven. Hij was niet bang, maar spannend was het wel.
Vlak voor de operatie vertelde de anesthesiemedewerker hem nog eens wat er zou gaan gebeuren. “Straks krijg je een kapje voor je gezicht, dat ruikt een beetje raar. Je gaat dan vanzelf slapen. En als je weer wakker wordt dan is de dokter weer klaar en dan komt mama gauw weer bij je”.
De ogen van de kleine jongen ging wijd open. “Slapen? Maar dan moet ik eerst nog bidden!”. Hij sprong van het bed en knielde neer op de grond. En terwijl drie zorgprofessionals en zijn moeder toekeken, klonk het heel eerbiedig: “Ik ga slapen, ik ben moe. ‘k Sluit mijn beide oogjes toe. Heere houdt ook deze nacht, over ons getrouw de wacht”.
Bidden, dat had dit jongetje al jong geleerd. Thuis, van zijn ouders. Hij was nog heel klein, maar wist al dat hij niet kon gaan slapen zonder eerst zijn avondgebedje te doen.
Heb jij thuis bidden geleerd?
Dat is ontroerend!