‘Een mooier valentijnscadeautje had je me niet kunnen geven!’ Verrast kijkt mijn man me aan en ik probeer mijn best te doen om ook blij te kijken. Maar vooralsnog lukt dat niet zo goed. Onvoorstelbaar hoeveel impact twee streepjes op een zwangerschapstest kunnen hebben. Vragen en gevoelens buitelen over elkaar heen. ‘Dit had ik niet verwacht! Waarom nu al?’ ‘Ik heb mijn handen al vol aan de andere drie!’ ‘Hoe moet ik die 9 maanden vol kwalen weer doorkomen, en dan daarna?’ ‘Wat zullen andere mensen daarvan denken?’ ‘Waarom leidt God mijn weg zo?’ Veel vragen die ervoor zorgen dat ik me schuldig voel. Het lijkt wel of ik mijn kindje niet eens wil. Een ander zou een gat in de lucht springen, en ik?!
Tegengesteld
Gods plannen met ons leven, hoe vaak staan ze niet haaks op onze verwachtingen? Het komende jaar hebben we soms al uitgestippeld, plannen gemaakt, afspraken staan al in de agenda. Het leven wat we ontvangen, nemen we in eigen hand en vullen we naar eigen inzicht in. Maar dan komt er een kink in de kabel. Gods weg is anders en als dat blijkt, is onze eerste reactie verzet. Weet God wel wat Hij doet? Het zou misschien beter zijn als wij Hem onze weg kunnen voorschrijven. Wij weten toch zelf het beste wat we nodig hebben en wat we aankunnen?
Wie denken we eigenlijk dat we zijn? Denken we nu werkelijk dat wij het beter weten? De vraag is of de weg die we voor onszelf in gedachten hebben, gericht is op ons eigen belang of op Hem. Ten diepste draait ons bestaan erom dat alles gaat bij Hem, Onze Schepper, die ons leven gaf om Hem te verheerlijken!
Alles wat Hij werkt, draagt bij aan de verheerlijking van Zijn naam en de uitbreiding van Zijn Koninkrijk. Hij, Die de wereld regeert én onderhoudt, zegt van Zichzelf: ‘Ik immers, Ik ken de gedachten die Ik over u koester, spreekt de HEERE. Het zijn gedachten van vrede en niet van kwaad, namelijk om u toekomst en hoop te geven.’ (Jeremia 29:11) Een dagboekstukje van John Piper sloot hier mooi op aan. Het trof me. Wat kunnen we veel leren van de geschiedenis van Jozef. Wat zal zijn levensweg voor hem een groot vraagteken geweest zijn. Wat zullen zijn geloof en geduld op de proef zijn gesteld. Verkocht als slaaf. Strijdend tegen verleidingen. Onterecht beschuldigd en buitengewoon lang opgesloten. Wat moest er van zijn leven worden? En toch lees je nergens van boosheid of verzet. Nee, Hij gelooft in ‘de soevereine genade van God om ongedacht en onverwacht te zorgen voor een goede afloop. (John Piper)’ Dat blijkt als hij daar uiteindelijk tegen zijn broers van getuigt: ‘Gijlieden wel, gij hebt kwaad tegen mij gedacht; doch God heeft dat ten goede gedacht; opdat Hij deed, gelijk het te dezen dage is, om een groot volk ik het leven te behouden.’
Overgave
Als ik dat
lees, vraag ik mezelf af: Hoe vaak zie ik mijn leven in dát perspectief? Besef
ik, in alles wat mijn pad kruist, dat ‘mij alle ding tot mijn zaligheid dienen
moet?’ Dat God geen kwaad in de zin heeft, maar een hoopvolle toekomst voor
ogen heeft? Het doet me denken aan dat bekende lied: ‘Laat Hem besturen, waken, ‘t is wijsheid wat Hij doet. Zo zal Hij
alles maken, dat g’u verwond’ren moet.’ Dat maakt me klein, en stil. Vragen
blijven bestaan, maar wel in een ander licht. Al is mijn leven soms
ongrijpbaar, dat is het niet voor de HEERE! Hij houdt alles in Zijn hand. Zijn
Naam is meteen een belofte: Ik ben erbij! Altijd. Hij leidt. Mijn leven is niet
zo maakbaar als ik vaak denk. Er staat Iemand boven.
Naar mate de zwangerschap vordert, begint dat besef steeds meer door te dringen. Ook dit kindje heeft de HEERE gewild. Zoals Hij eens sprak: ‘Laat Ons mensen maken’, zo heeft Hij ook voor dit moment nieuw leven geschapen. Het overkomt ons niet, maar God geeft het ons. Een geschenk: kostbaar, uniek, wonderlijk! Ook dit leventje dient een doel. God vertrouwt ons dit leven toe, om het op te voeden voor Hem. Zal Hij er dan ook niet Zelf voor instaan en ons kracht, hulp en wijsheid geven die we zo hard nodig hebben? In stilte rijst een gebed omhoog en verwondering blijft over:
En ik zag wat God gemaakt had, en zie het was zeer goed.
–
Dit artikel is geschreven door Jantine den Besten, één van onze nieuwe blogschrijfsters. Ze stelt zich hier aan je voor.
–
De worsteling is herkenbaar. Wat kan er veel op je af komen als je een positieve test in je handen hebt. Zeker als je meer kinderen kort na elkaar mag krijgen. Maar wat geeft het veel troost als je weet dat je je kinderen krijgt van Hem en voor Hem. Dat zet alles in een ander perspectief. Dan kan het soms moeilijk zijn, maar de weg is dan niet onbegaanbaar. Dan mogen we op Zijn goedertierenheid hopen en zal Hij ons niet beschaamd doen staan. Werd blij van je stukje..