De Blijde Moeder van Kinderen

Nietsvermoedend open ik de deur. Ze zijn samen. Wel een vreemd tijdstip om langs te komen, denk ik, maar natuurlijk nodig ik hen binnen. De jassen laten ze aan, want ze komen maar even. Helaas is mijn man er niet en terwijl we even op hem wachten flitst het door me heen: Het zal toch niet?!

Ik klets maar wat. Niet te veel over de kinderen, dat kan zo pijnlijk zijn. De verschillen zijn zo groot. Allebei zeven jaar getrouwd. Wij een huis en hart vol en zij nog met lege handen. Onze dagen zo gevuld met kindergelach, kindergehuil en kinderverhalen. Hun dagen ook vol, maar zo anders.  Dan komt het er uit: ‘We moeten wat vertellen…’

Ik omhels ze allebei. Wat een blijdschap, wat een verwondering. Ik wil alles zeggen, maar ben er gewoon stil van. Wat gun ik hen dit! Na zo lang wachten, zo’n kostbaar geschenk te mogen krijgen. Ik kan er niet over uit. Ze stralen, en terecht! Wat een heerlijk moment. En ik mag hierin delen. Wat bijzonder om nu na al het meebidden te mogen ‘meedanken’.

Die week lees ik psalm 113. Het is gewoon aan de beurt. Ik app naar haar: Het laatste vers is voor jou. ‘Die de onvruchtbare doet wonen met een huisgezin, een blijde moeder van kinderen. Hallelujah.’

Blijdschap

Maar, terwijl ik die woorden doorgeef, ontkom ik er niet aan om ze ook naast mijn eigen leven te leggen. Een blijde moeder van kinderen, ben ik dat? Ik zie een vrouw voor me die de hele dag met een glimlach om haar mond haar huishouden doet, voor haar kinderen zorgt en haar man dient. Een vrouw die nooit moppert en klaagt, altijd maar vol blijdschap, aandacht en liefde is voor haar kinderen. En nee, dat ben ik dus lang niet altijd.

O ja, er zijn ontzettend veel momenten van blijdschap. Wat kan ik blij zijn als de kinderen met elkaar spelen, samen lol hebben. Of als we met elkaar genieten van een leuk boekje. Als onze oudste wijsneus moeilijke vragen stelt. Van die stralende glimlach van onze jongste, als ik haar ’s morgens uit bed haal. Of zelfs als onze peuter zo’n echte ‘meisje-eigenwijsje-bui’ heeft en steeds weer haar bed uitklimt om gezellig bij grote zus te gaan liggen. De vreugde die kinderen je geven, kun je alleen herkennen als je ze zelf hebt. Wat kun je trots op en ontzettend blij met ze zijn.

Maar laten we eerlijk zijn. Het is niet altijd alleen maar blijdschap. Er zijn ook van die andere momenten.  Momenten die je liever niet met anderen bespreekt, die je nooit op de foto zet of op de familieapp deelt.

Een zuchtende moeder van kinderen  

Want heel eerlijk gezegd ben ik ook wel eens een zuchtende moeder van kinderen. Ik zucht als ze ’s nachts mijn broodnodige slaap verstoren. Ik zucht als ze ’s morgens net die andere sokken aan willen, omdat deze zo’n akelig randje hebben en daar eindeloos over doorzeuren. Ik zucht als ze samen ruziën wie welk bordje bij het eten mag. Ik zucht als ze voetstapjes maken op mijn net gedweilde vloer. Ik zucht als er weer een uitgerekt ‘mamaaaa’ van beneden klinkt, terwijl ik juist aan de zoveelste was boven bezig ben. Ik zucht….

Ik zou heel graag die blijde moeder willen zijn. Wat moet dat geweldig zijn om zo elke dag met vreugde je roeping te mogen omarmen. Maar er zijn wel eens dagen dat ik me vertwijfeld afvraag of ik wel geschikt ben als moeder. Als ik voel dat ik zo moe ben, dat er geen sprankje blijdschap meer lijkt te zijn.  Als ik zo druk ben met zorgen dat ik ’s avonds niets anders kan doen dan uitgeteld op de bank liggen. Als er van die momenten zijn dat ze allemaal tegelijk aandacht nodig hebben ik weet dat ik dat niet kan geven. Als het gewone leven van elke dag een sleur lijkt te worden zonder echte blijdschap. Dan zucht ik ook. Op mijn knieën. Want ik kan het zelf niet. Ik kan niet die blijde moeder zijn. Het lukt soms gewoonweg niet.  En daarom leg ik het voor de Heere neer. Ik weet geen andere plek om heen te gaan. Het zijn geen mooie gebeden. Vaak maar heel kort, niet meer dan een zucht. ‘Heere, helpt U me toch. U gaf mij deze kinderen. Geeft U me dan ook de kracht, energie en blijdschap om de moeder te zijn die ze nodig hebben.’

Diepe blijdschap 

Ik probeer te luisteren naar een antwoord. Psalm 113 vraagt om beter lezen. Het gaat hier niet om een oppervlakkige blijdschap, die je in een foto vangt en online deelt. Het gaat veel dieper. Ik lees de kanttekeningen bij de tekst en ontdek dat die blijdschap ook niet voortkomt uit onszelf, maar uit de Gever. Hij gaf ons kinderen. Hij heeft in Zijn wijsheid besloten dat deze kinderen in ons gezin op zouden groeien. Daarom mogen we blij zijn. Ook als het niet altijd even gemakkelijk gaat. Ook als er van die dagen zijn dat ik een zuchtende moeder van kinderen ben. Hij is zoveel wijzer dan wij! En daarom moeten we ook niet zozeer naar onszelf kijken, zelfs niet naar onze kinderen, want dan raak je een keer teleurgesteld. Maar we  mogen kijken naar onze wijze Schepper. Hij geeft ons deze kinderen, het is Zijn gave. Ik vat weer moed. Want als het zijn gave is, zorgt Hij ook voor hen. En zijn het niet mijn, maar ten diepste Zijn kinderen. Ik hoef het niet alleen te doen.

Ik gun het haar zo. Mijn lieve vriendin, die nu nog geen idee heeft van gebroken nachten, eindeloos verschonen van luiers, afpoetsen van snotneuzen, aanhoren van gehuil en plakhandjes rond je nek. Ik gun haar zelfs die momenten waarop ze het niet meer zal weten hoe ze het moet doen. Want dan zal ze ook die les mogen leren: Echte blijdschap komt van Boven. Dan mogen we samen blijde moeders van kinderen zijn! 

–

Dit blogartikel is geschreven door Corma van Setten, één van onze nieuwe tekstschrijvers. Binnenkort stellen ze zich voor.

Foto: Mirjam van der Wart